24 października 2023 roku o godz. 20:00 w warszawskiej Hali Koszyki wystąpi młody duet instrumentów historycznych Owczarek | Łoboda Duo. Zespół tworzą Aleksandra Owczarek (skrzypce) i Klaudia Łoboda (klawesyn), absolwentki krakowskiej Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego. Ich repertuar to głównie utwory z II połowy XVII wieku oraz w stylus fantasticus, co oznacza wirtuozowski i często improwizowany styl ze środkowego okresu baroku.
Artystki zaprezentują swój najnowszy projekt „Spleen”, na który składają się utwory kompozytorów niemieckich i włoskich, takich jak Philipp Friedrich Böddecker, Johann Paul von Westhoff, Heinrich Ignaz Biber, Carlo Ambrogio Lonati i Francesco Maria Veracini.
Koncert odbędzie się na 1. piętrze warszawskiej Hali Koszyki, w magicznym otoczeniu blasku kilkudziesięciu świec. Wstęp jest bezpłatny. Link do wydarzenia znajduje się tutaj.
Owczarek | Łoboda Duo w cyklu „Klasyka na Koszykach – Midnight Concert”
Muzyka barokowa była już obecna w Hali Koszyki. Rezydentami 5. edycji „Klasyki na Koszykach” był zespół Il Giardino d’Amore, zespół muzyków, którzy specjalizują się w wykonywaniu muzyki dawnej na instrumentach historycznych. Założony został w 2012 roku przez znakomitego skrzypka i dyrygenta L’Orchestre de l’Opera Royale Versailles, Stefana Plewniaka. Artyści wystąpili w Hali Koszyki aż siedmiokrotnie (od października 2021 do lipca 2022 roku).
Nietypowy był koncert wakacyjny, w którym na scenie połączono dwie sztuki: barbering i muzykę klasyczną. Publiczność miała okazję oglądać pokaz sztuki barberskiej podczas koncertu muzyki klasycznej w wykonaniu słynnego barokowego zespołu Il Giardino d’Amore. Artyści wystąpili w składzie: Natalia Kawałek (mezzosopran), Stefan Plewniak (skrzypce), Ludmiła Piestrak (skrzypce), Katarzyna Cichoń (wiolonczela), Filip Zieliński (teorba i gitara).
Klasyka na Koszykach Midnight Concerts x barber show | Il Giardino d’Amore
Informacje o projekcie „Midnight Concert. Klasyka na Koszykach”
Partner medialny: ORFEO Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego.
Cykl „Klasyka na Koszykach” potrwa do końca czerwca 2024 roku. Koncerty odbywają się co dwa tygodnie we wtorkowe wieczory na 1. piętrze Hali Koszyki.
Informacje o artystkach „Owczarek | Łoboda Duo”
Aleksandra Owczarek – Jest absolwentką studiów magisterskich Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie w klasie skrzypiec barokowych prof. Sirkki-Liisy Kaakinen-Pilch oraz dra hab. Zbigniewa Pilcha. Obecnie kontynuuje studia podyplomowe. Wielokrotnie podczas Dni Bachowskich miała okazję wystąpić jako solistka oraz kameralistka. W 2019 roku wystąpiła z klawesynistką Klaudią Rogałą na Wanda Landowska Festival w Ruvo di Puglia (Włochy) po zdobyciu Grand Prix w kategorii „Duety klawesynowe” na konkursie odbywającym się w ramach festiwalu. Występuje na koncertach organizowanych przez Fundację Akademii Muzyki Dawnej. Współpracuje z Elżbietą Stefańską zarówno jako solistka jak i kameralistka. Wspólnie wystąpiły na m. in. na Festiwalu w Starym Krakowie. Współpracuje również z Capellą Cracoviensis, z którą grała koncerty w ramach Opera RARA. W sierpniu 2022 roku odbyła trasę po Europie jako członkini Wrocławskiej Orkiestry Barokowej ze spektaklem Johna Malkovicha „The Infernal Comedy”. Jest członkinią orkiestry Musicae Antiquae Collegium Varsoviense w Warszawskiej Operze Kameralnej.
Klaudia Łoboda – ukończyła studia licencjackie w klasie klawesynu prof. Marka Toporowskiego na Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Obecnie kontynuuje studia magisterskie w klasie dra Aleksandra Mocka. Rozpoczęła także studia w zakresie teorii muzyki. Jest założycielką i członkinią Baroque Collective. Od kilku lat współorganizuje Mid Europę Early Music Festival. Zdobyła wiele nagród jako solistka m.in. II nagrodę w kategorii solowej na VII Konkursie Klawesynowym im. Wandy Landowskiej w Ruvo di Puglia (Włochy) oraz podwójną I nagrodę w duecie z Natalią Olczak podczas tego samego wydarzenia. Obecnie skupia się na szlifowaniu warsztatu w zakresie basso continuo oraz kameralistyki.
Podczas koncertu w wykonaniu artystki usłyszymy arie werystyczne z oper m. in.: Giacomo Pucciniego, Amilcare Ponchiellego, Pietra Mascagniego i Umberta Giordano. Nie zabraknie również Stanisława Moniuszki i jego Halki, pojawi się także Giuseppe Verdi. Na zróżnicowany i ambitny program instrumentalny składają się utwory Józefa Wieniawskiego, Ferenca Liszta, Karola Tausiga, które na fortepianie wykona solo Mischa Kozłowski.
Ewa Vesin to jedna z polskich gwiazd operowych, które robią wielką karierę w teatrach europejskich. Jej interpretacjami tytułowej partii „Toski” czy „Turandot” w dziełach Giacomo Pucciniego zachwycają się melomani w Warszawie, Hamburgu, Pradze, Düsseldorfie, Montpellier i Oslo. W Operze Rzymskiej artystka występowała w premierach „Ognistego anioła” Sergiusza Prokofiewa (Renata) i „Dialogach karmelitanek” Francisa Poulenca (Nowa Przeorysza – Madame Lidoine). Na tegorocznym festiwalu St. Gallen debiutowała jako Maddalena w „Andrea Chénier” Umberto Giordana. Artystka już wkrótce zaśpiewa też w jednym z najważniejszych teatrów operowych świata – brukselskim La Monnaie de Munt, gdzie zaprezentuje się jako Księżniczka Turandot w operze Giacomo Pucciniego. Ewa Vesin mieszka we Wrocławiu, przez kilka lat związana była z Operą Wrocławską. Jest laureatką Wrocławskiej Nagrody Artystycznej 2022.
Mischa Kozłowski to pianista, solista i kameralista, doktor sztuki, który na co dzień pracuje na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Współpracuje z najlepszymi festiwalami i konkursami muzycznymi w Polsce, m.in. Międzynarodowym Konkursem Wokalnym im. Antoniny Campi z Miklaszewiczów w Lublinie, gdzie poznał Ewę Vesin, dyrektor artystyczną tego projektu. Koncertował w większości krajów Europy, a także w Izraelu, Tunezji, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Japonii czy Chinach. Od lat regularnie nagrywa dla polskich i zagranicznych rozgłośni radiowych i telewizyjnych, a także często bierze udział w projektach łączących muzykę z filmem, teatrem, malarstwem i innymi dziedzinami sztuki. Jest prezesem Fundacji „Partnerstwo w Muzyce” założonej w 2010 roku przez wybitnego artystę i pedagoga, profesora Jerzego Marchwińskiego.
Syreny są bohaterkami niezliczonych mitów i legend. Przypisywana jest im moc demoniczna, czyniąc z nich to przerażające monstra, to znów boginki uwodzące i zabijające marynarzy. Dlatego Odyseusz, który słuchał ich śpiewu rozkazał wszystkim swym ludziom, aby zatkali sobie uszy woskiem, natomiast jego samego przywiązali do masztu. Według Platona, Syreny znajdowały się na każdym z ośmiu kosmicznych kręgów, a w rytm ich obrotów każda z nich śpiewała jedną nutę, tworząc w ten sposób harmonię świata. W mitologii greckiej były to pół kobiety-pół ptaki.
Dopiero w czasach nowożytnych syrena przyjęła postać pół kobiety-pół ryby i tak przedstawiana jest np. jako patronka i opiekunka Warszawy. Według Ewy Szelburg – Zarembiny Syrena złotą strzałą miała wskazywać zagubionemu na łowach księciu miejsce jego przeznaczenia, na którym wyrosła Warszawa. Według Artura Oppmana Syrenę schwytali rybacy i skrępowaną zanieśli do wioski, ale swoim pięknym śpiewem przekonała strażnika, żeby ją uwolnił. Według innej legendy dawno, dawno temu z Atlantyku na Bałtyk przypłynęły dwie siostry syreny. Jedna z nich upodobała sobie skały w cieśninach duńskich i obecnie można ją oglądać siedzącą na skale u wejścia do portu w Kopenhadze. Druga dopłynęła do Wisły, wyszła na ląd u podnóża dzisiejszego Starego Miasta, aby odpocząć. Miejsce spodobało jej się tak bardzo, że postanowiła tu zostać na zawsze.
Syreny staną się też patronkami pierwszej edycji festiwalu w Trójmieście. Motywem przewodnim tego wydarzenia jest twórczość kobiet, często marginalizowana i zapomniana. To nawiązanie do tych mitów, w których Syreny nie są symbolem niebezpiecznej kobiecości, lecz personifikacją wiedzy tajemnej i mądrości, innego spojrzenia na świat, przełamywania schematów i zmian mentalności społeczeństw.
Droga kobiet do kompozycji była równie długa, jak i ta dla kobiet w nauce. Do 1850 roku nauka kompozycji była dozwolona tylko dla mężczyzn. Konkurs kompozycji, Prix de Rome, otwarto dla kobiet dopiero po stu latach istnienia w 1903 roku, po nadzwyczaj burzliwej debacie w Academie des Beaux Arts.
Program Festiwalu „Syreny23”
Koncert inauguracyjny „Questa bella Sirena” (piątek, 20 października 2023 roku, godz. 19.00, Kunszt Wodny w Gdańsku, Targ Rakowy 11) poświęcony będzie twórczości wybitnej kompozytorki francuskiej, Elisabeth Jacquet de la Guerre (1655-1729). W programie znajdą się także teksty Homera, Franza Kafki i Julii Fiedorczuk. Wystąpi jedna z najwybitniejszych młodych gwiazd muzyki barokowej, sopranistka Ana Vieira Leite. Towarzyszyć jej będzie Zespół Mousike Tekhne pod dyrekcją Doroty Cybulskiej – Amsler (klawesyn), Jonathan Nubel (skrzypce barokowe), Karolina Jesionek (traverso), Ewa Witczak (viola da gamba), a także Andrzej Ferenc, aktor teatralny i filmowy.
„Kompozytorki. Panel konferencyjny oraz koncert” odbędzie się w sobotę, 21 października 2023 roku o godz. 11.00 w Dworku Sierakowskich przy ul. Czyżewskiego 12 w Sopocie. Motywem przewodnim będzie obecność kompozytorek, jak i instrumentalistek w historii muzyki. Publiczność nie zna znakomitej twórczości Louise Farenc, Augusty Holmes i Ethel Smyth. Nadal panuje przekonanie, że twórczość kobiet była marginesowa, ale okazuje się, że liczba i jakość kompozycji kobiet jest imponująca. Referaty na ten temat wygłoszą Dorota Cybulska – Amsler oraz Katarzyna Markiewicz. Zaprezentowane zostaną unikalne nagrania utworów Heleny Krzyżanowskiej(1867-1939) i Ireny Wieniawskiej-Poldowski. Wykonane zostaną kompozycje m. in.: Hildegardy von Bingen, Franceski Caccini, Izabeli Colbran, Cecile Chaminade, Ireny Wieniawskiej-Poldowski i Pauliny Viardot. Zaśpiewa brytyjsko grecka sopranistka Danae Eleni, o której pisaliśmy przy okazji „Czarodziejskiego fletu” prezentowanego w cyklu „Opera na Koszykach”. Eleni jest także założycielką organizacji Help Musicians Ukraine. Na fortepianie zagra Aleksandra Bobrowska.
Trio Immersio w składzie: Vira Zhuk (skrzypce), Mariam Vardzelashvili (fortepian) i Irene Kok (wiolonczela) podczas Koncertu 21 października 2023 roku o godz. 14.00 w Dworku Sierakowskich przy ul. Czyżewskiego 12 w Sopocie przedstawi m. in. kompozycje współczesnej kompozytorki Eka Chabashvili.
Tego samego dnia, 21 października 2023 roku o godz. 17.00 w Gdyni w Konsulacie Kultury przy ul. Jana z Kolna 25 odbędzie się koncert Elżbiety Stefańskiej oraz jej podopiecznej, japońskiej klawesynistki Mariko KatoShioya. Podczas wieczoru będzie można też usłyszeć rozmowę o książce Joanny Wiśnios i wspomnieniach o światowej sławy pianistce, laureatce I nagrody w IV Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina (1949), Halinie Czerny – Stefańskiej.
O godz. 20.00 w Gdyni w Konsulacie Kultury posłuchamy koncertu jazzowego Agi Zaryan i Michała Tokaja. W programie znajdzie się twórczości kompozytorek, które swoją muzyką wpisały się w historię jazzu i rozrywki.
Ostatni dzień Festiwalu „Syreny23” to Spacer Miejski „Metropolitanka”, śladami kobiet Solidarności (Gdańsk, Stocznia Gdańska, Brama Nr 2, godz. 11.00) to pokazy filmowe: „Solidarność według kobiet” w reżyserii Marty Dzido i Piotra Śliwowskiego (Gdynia, Konsulat Kultury, godz. 14.00) oraz „Wszyscy wszystko zjedli” w reżyserii Kamila Witkowskiego (Gdynia, Konsulat Kultury, godz. 17.00). W dyskusji po seansie udział wezmą Madina Mazalieva, bohaterka filmu, Marina Hulia, Katarzyna Błażejewska – Stuhr i Kamil Witkowski.
O godz. 19.00 odbędzie się tam także koncert i spotkanie poetyckie „Grawitacja Słowa” z udziałem poetki Yulią Berezhko-Kaminską oraz zespołu Vilni, założonego przez studentki z Ukrainy. Artystki wykonują przede wszystkim muzykę ukraińską.
Wydarzeniem towarzyszącym będą Warsztaty Arteterapii dla Seniorów (Gdynia, Konsulat Kultury, ul. Jana z Kolna 25, 22 października 2023 roku, godz. 11.00). Poprowadzi je Justyna Kurek-Matysiak. Na zajęciach będzie można dowiedzieć się, że sztuka jest nie tylko kluczem do zrozumienia i komunikowania uczuć, ale także służy jako narzędzie terapeutyczne.
Organizatorami wydarzenia są Gdańska Fundacja Kultury i Association Autrement. Więcej informacji o Festiwalu znajduje się tutaj.
Pierwszą wersję choreograficzną „Don Kichota” do melodyjnej muzyki Ludwiga Minkusa stworzył Marius Petipa, ojciec XIX-wiecznego baletu rosyjskiego, twórca choreografii do takich arcydzieł muzycznych Piotra Czajkowskiego jak „Jezioro łabędzie” i „Śpiąca królewna”. Reżyserską i choreograficzną wariację opowieści o szalonym rycerzu z La Manchy przedstawi w Operze na Zamku w Szczecinie Anna Hop, odpowiedzialna także za libretto.
– Stworzyłam autorski spektakl baletowy – opowiada Anna Hop – który jest ukłonem zarówno w stronę baletu klasycznego, zabawnej strony „Don Kichota”, muzyki Ludwiga Minkusa, jak i indywidualnych umiejętności tancerzy Opery na Zamku w Szczecinie. Postanowiłam nadać Don Kichotowi znaczącą, równoważną rolę z innymi bohaterami baletu, bo w oryginale Mariusa Petipy nie jest on de facto najważniejszą postacią. Starałam się naturalnie zachować komediowy charakter „Don Kichota”, lekkość historii i pokazać najmocniejsze strony zespołu baletowego Opery na Zamku w Szczecinie, tym samym dając możliwość pokazania tanecznych umiejętności artystów, ale skupiłam się nie tylko na samej technice tańca, lecz również na tym, by tancerze weszli głębiej w charaktery, psychologię i motywację odgrywanych postaci.
Szczeciński „Don Kichot” jest efektem pracy mojego wszechstronnie uzdolnionego zespołu twórczego, którego najważniejszymi postaciami są Małgorzata Szabłowska i Katarzyna Rott. Każdy element spektaklu od scenografii, kostiumów, przez projekcje, po światła jest jego istotną, komplementarną i przemyślaną częścią składową, bez której inscenizacja nie byłaby spójna. Wyjątkowym elementem tej produkcji są też animacje.
W interesującej rozmowie z Magdaleną Jagiełło-Kmieciak Anna Hop mówi ponadto:
W postaci Don Kichota zaklęte są uniwersalne życiowe prawdy. W mojej interpretacji to opowieść o marzycielu. Bliższe jest mi romantyczne ujęcie tej postaci, które mówi o podążaniu za ideałami, snami i marzeniami, bez zważania na cokolwiek. Droga jest ważniejsza od celu. Gdyby nie szedł za tym, o czym marzy, nie przeżyłby tego, co mu się przytrafiło. Wszyscy szukamy celu i sensu w życiu. Dlatego dajmy mu żyć po swojemu. Jeśli chce walczyć z wiatrakami, niech to robi. Mogę powiedzieć, że w dużej mierze rozumiem Don Kichota. Artyści i marzyciele zazwyczaj porywają się do walki z wiatrakami.
Taniec nie jest jedynie formą estetyczną, ale wyraża wiele treści, często takich, których nie można opowiedzieć słowem. To jest jego siłą, którą jako choreografka mam przyjemność operować. We wszystkich baletowych inscenizacjach, które widziałam, Don Kichot w zasadzie tylko chodził po scenie wykonując pantomimiczne ruchy. Ja staram się nadać mu równoważną rolę w stosunku do innych postaci i dać trochę więcej do tańczenia.
W moim odczuciu w „Don Kichocie” nie ma tylko jednego dna, jest ich dużo więcej. To przepiękna forma, zachwycający i zabawny balet, ale i treści w nim zaklęte mogą dać do myślenia. Chciałabym, żeby ten spektakl wywołał pozytywne emocje. Czy się uda? Zobaczymy.
Technika tańca klasycznego, w dobrym wykonaniu jest piękna i zachwycająca. Wirtuozeria, precyzja, kontrola nad ciałem, dynamiką, emocjami, nad intencjami… to niezwykle wymagająca i trudna dziedzina. Jednak opowiadanie historii tańcem to nie tylko technika. To też aktorstwo, praca z intencjami. Co ma wyrazić dany ruch? W jakim celu tancerz / tancerka go wykonuje czy przemieszcza się w danym kierunku? Każdy artysta musi wiedzieć, w jakim celu wychodzi na scenę, co chce swoim działaniem i postacią przekazać. Zwracam na to szczególną uwagę.
Z mojej perspektywy z „Don Kichota” płynie nauka, że nieważne, w jakiej sytuacji jesteśmy, nieważne, co się dzieje wokół nas – wyobraźnia i marzenia to nasza siła. Mamy wpływ na rzeczywistość, możemy wykreować sobie piękniejszy świat. Don Kichot umiera, ale żył tak jak chciał, pomimo tego, że nie raz się poobijał. Być może jego podążanie za porywami serca doprowadziło go do śmierci, ale jego życie miało dla niego sens. Na końcu osiągnął swój cel – spotyka Dulcyneę, czyli spełnienie, szczęście i ukojenie.
Za scenografię, multimedia i reżyserię świateł odpowiada Małgorzata Szabłowska, za kostiumy Katarzyna Rott, animacje Agata Hop. Asystentką kostiumografa jest Anna Zwiefka, o której realizacji „Kopciuszka” Gioachina Rossiniego pisaliśmy tutaj.
Kierownictwo muzyczne sprawuje Jerzy Wołosiuk. Zatańczą m. in. Roger Bernad Paretas, Giulio Refosco, Paweł Wdówka (Don Kichot), Nadine De Lumé, Ksenia Naumets, Boglarka Novak (Dulcynea), Chiara Belloni, Ksenia Naumets, Boglarka Novak (Kitri), Kazutora Komura, Patryk Kowalski, Taiga Ueno (Basilio), Roger Bernad Paretas, Anton Mladenov, Piotr Nowak (Sancho Pansa), Roger Bernad Paretas, Anton Mladenov, Giulio Refosco (Gamache), Kazutora Komura, Patryk Kowalski, Taiga Ueno (Torreador) i Nadine De Lumé, Ksenia Naumets, Boglarka Novak (Carmen).
Plakat „Don Kichota”. Projekt: Adam Żebrowski
Premiera „Don Kichota” odbędzie się 28 października 2023 roku, kolejne spektakle: 29 października, 4 i 6 listopada 2023 roku i oraz 3 i 4 lutego 2024 roku.
Anna Hop jest tancerką Polskiego Baletu Narodowego. Jako choreografka zadebiutowała w 2010 roku na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej pracą „W malinowym chruśniaku”. Tworzyła choreografie m.in. dla Den Norske Opera and Ballett w Oslo, The Royal Ballet School of Antwerp, Scuola di Danza Il Balletto – Castelfranco Veneto, Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Teatru Narodowego i Akademii Teatralnej w Warszawie. W kwietniu 2023 zadebiutowała na scenie The Royal Opera House choreografią „La Gazza Ladra”. Współpracowała również jako choreografka, autorka ruchu scenicznego i reżyserka przy produkcjach operowych, filmowych, reklamowych, musicalowych, chóralnych oraz spektaklach dramatycznych, galach, teledyskach i miniaturach filmowych. Twórczyni spektakli: „Exodus” (2021, muz. Wojciech Kilar), „Mąż i żona” (2019, muz. Stanisław Moniuszko, Wojciech Kostrzewa), „Karnawał zwierząt” (2017, muz. Camille Saint-Saëns), „Pupa” (2015, muz. Stanisław Syrewicz), „Bajki Ci opowiem” dla Baletu Opery na Zamku (2013, muz. Witold Lutosławski) i wielu innych. Laureatka XVI Teatralne Nagrody Muzyczne im. Kiepury, tytuł Najlepszego Choreografa roku 2021 otrzymała za „Exodus”.
Krakowskie Stowarzyszenie Miłośników Opery ARIA skupia wielbicieli opery oraz muzyki klasycznej z całej Polski, a także melomanów z zagranicy. Stowarzyszenie powstało w 2004 roku. ARIA wydaje kwartalnik operowy, w którym relacjonuje wydarzenia artystyczne z Polski i zagranicy. Organizuje też wspólne wyjazdy do domów operowych w Europie oraz USA. Prezesem Stowarzyszenia jest Elżbieta Gładysz.
W ramach cyklu „Spotkanie z Artystą” odbyło się już kilkadziesiąt wydarzeń z udziałem wybitnych gości. Członkowie ARII mogli spotkać się m. in.: z Teresą Żylis – Garą, Wiesławem Ochmanem, Izabelą Kłosińską, Antonim Witem, Jadwigą Romańską, Joanną Woś, Andrzejem Dobberem, Ryszardem Karczykowskim, Heleną Łazarską, Rafałem Siwkiem, Małgorzatą Walewską, Arturem Rucińskim, Mariuszem Kwietniem, Adamem Zdunikowskim, Jackiem Laszczkowskim, Marcinem Bronikowskim, Agnieszką Rehlis, Moniką Swarowską, Rafałem Bartmińskim, Tadeuszem Szlenkierem, Piotrem Sułkowskim, Katarzyną Trylnik, Anną Lubańską, Łukaszem Borowiczem, Ewą Biegas, Tomaszem Koniną, Juliuszem Multarzyńskim, Yarosławem Shemetem i Gabrielą Gołaszewską. W maju 2019 roku gościem spotkania była słynna polska sopranistka o międzynarodowej karierze – Jolanta Omilian.
Spotkanie z Piotrem Buszewskim i Adrianą Ferfecką odbędzie się 22 października 2023 roku o godz. 15.00 na Antresoli Opery Krakowskiej. Spotkanie poprowadzi Elżbieta Gładysz, przy fortepianie zasiądzie Mischa Kozłowski. Obowiązują wejściówki w cenie 5 zł.
Piotr Buszewski studiował na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, Accademia Nazionale di Santa Cecilia pod kierunkiem Renaty Scotto, w Juilliard School w Nowym Jorku oraz w Academy of Vocal Arts w Filadelfii. W Stanach Zjednoczonych zadebiutował w amerykańskiej premierze opery „Pigmalione” Gaetana Donizettiego w New York City Opera oraz wcielił się w rolę Księcia Mantui w „Rigoletcie” w Wolf Trap Opera. W 2018 roku otrzymał 3. nagrodę oraz nagrodę specjalną Teatro alla Scala w Konkursie im. Leyli Gencer w Stambule. Podczas Metropolitan Opera National Council Auditions w Nowym Jorku w 2019 roku wykonał arię Stefana ze „Strasznego dworu”. Otrzymał pierwszą nagrodę w Konkursie im. Marcella Sembrich International Voice Competition. W maju 2019 roku został laureatem Nagrody im. Bogusława Kaczyńskiego przyznawanej przez ORFEO Fundację im. Bogusława Kaczyńskiego dla najlepszego polskiego głosu w finale X Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki.
Występował w Berlin Staatsoper jako Włoski Śpiewak w „Kawalerze srebrnej róży” Ryszarda Straussa, Cassio w „Otellu” Giuseppe Verdiego, Izmael w „Nabuccu”, Nemorino w „Napoju miłosnym” w Operze w Hamburgu oraz Nadir w „Poławiaczach pereł” w Operze Wrocławskiej. Zaśpiewał Rudolfa w „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Warszawie u boku Adriany Ferfeckiej (Mimi), Szymona Mechlińskiego (Marcello) i Aleksandry Orłowskiej (Musetta), Księcia w „Rusałce” Antonína Dvořáka w Théâtre du Capitole w Tuluzie, Rinuccia w „Gianni Schicchi” Giacoma Pucciniego w San Diego Opera, Fadinarda w „Il cappello di pagli”a Nino Roty w Operze w Grazu. W ubiegłym sezonie zadebiutował na scenie The Metropolitan Opera w „Dialogach karmelitanek” Francisa Poulenca jako Kawaler de la Force.
Adriana Ferfecka jest absolwentką legnickiej Szkoły Muzycznej na wydziale fortepianu i śpiewu solowego. Ukończyła studia na Wydziale Wokalnym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie śpiewu solowego prof. Jolanty Janucik. W sezonie 2014/2015 była członkiem Akademii Operowej w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej. W 2015 roku uczestniczyła w projekcie dla młodych śpiewaków na Salzburger Festspiele w Austrii, gdzie wcieliła się w postać Rozyny w „Cyruliku sewilskim” Gioachina Rossiniego. Występowała w Deutsche Oper w Berlinie, gdzie zaśpiewała takie partie jak m. in.: Pierwsza dama w „Czarodziejskim flecie” i Zerlina w „Don Giovannim” Wolfganga Amadeusza Mozarta, Xanthe w „Miłości Danae” Ryszarda Straussa, Micaëla w „Carmen” Georgesa Bizeta i Mimi w „Cyganerii” Giacomo Pucciniego u boku Josepha Callei.
Śpiewała na scenie Teatro dell’Opera di Roma w Rzymie: Korynna w „Podróży do Reims” Gioachina Rossiniego, Valencienne w „Wesołej wdówce” Franza Lehára, Ilia w „Idomeneo” Wolfganga Amadeusza Mozarta i Liu w „Turandot” Giacomo Pucciniego reżyserowanej przez Ai Weiweia.
Występowała na deskach takich teatrów jak Teatro La Fenice w Wenecji, Dutch National Opera&Ballet w Amsterdamie, Teatro Lirico Di Cagliari, Teatr Wielki – Opera Narodowa, Opera Wrocławska, Opera i Filharmonia Podlaska w Białymstoku, Opera Śląska w Bytomiu. Wcieliła się w tytułową postać w operze „Siostra Angelica„ Giacomo Pucciniego pod batutą José Cury podczas Inauguracji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego.
Za swoje osiągnięcia została nagrodzona stypendium Ministra Kultury i Sztuki. Współpracowała z takimi reżyserami jak: Robert Carsen, Damiano Michieletto, David Herman, Ole Anders Tandberg, Jan Philipp Gloger, Roland Schwab oraz dyrygentami: Stefano Montanari, Michele Mariotti, Jerzy Maksymiuk, Marc Albrecht, Donald Runnicles, Andrea Battistoni, José Cura. W tym sezonie wystąpi m. in. jako Traviata na scenie Teatru Wielkiego – Opery Narodowej.
ORFEO Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego jest jednym z patronów medialnych „Spotkania z Artystą”.
Transmisje z nowojorskiej sceny The Metropolitan Opera odbywają się w STUDIO teatrgalerii na Dużej Scenie im. Józefa Szajny już po raz trzynasty. Jest to jednocześnie siedemnasty sezon pokazów z cyklu „The Met: Live in HD”. Pomysłodawcą prezentacji oper w ten sposób był Peter Gelb, który w 2006 roku objął stanowisko nowego dyrektora generalnego Met, zastępując Josepha Volpe’a.
– Na fenomen transmisji z Nowego Jorku składa się także nieograniczona ani przestrzenią, ani strefami czasowymi wspólnotowość. Świadomość, że melomanii z niemal całego świata uczestniczą w tym samym momencie wraz z widzami zgromadzonymi w złotej Sali MET w tym samym widowisku za sprawą nowoczesnej technologii sprawia, że coś z pozoru niemożliwego staje się możliwe –podkreśla Roman Osadnik, dyrektor Teatru Studio. W wywiadzie w nowej książce programowej transmisji dodaje: – Muzyka od dawna związana była z tym miejscem. Za czasów Waldemara Dąbrowskiego w Teatrze Studio miała swoją siedzibę orkiestra Sinfonia Varsovia. Po jakimś czasie orkiestra oddzieliła się od teatru i wyrosła na samodzielną instytucję, ale postanowiłem kontynuować te muzyczne tradycje. (…) Mając do dyspozycji profesjonalną salę teatru i reprezentacyjne foyer pomyślałem, że to będzie właściwe i godne miejsce do prezentacji spektakli operowych z The Metropolitan Opera. Kino Muranów, w momencie gdy obejmowałem dyrekcję Teatru Studio przestało je organizować i Warszawa została pozbawiona możliwości uczestniczenia w transmisjach Metropolitan.
Nowy sezon transmisji„The Met: Live in HD” zainauguruje 21 października 2023 roku nowa premierowa produkcja „Dead Man Walking” w reżyserii Ivo van Hove’a z mezzosopranistką Joyce DiDonato w roli głównej. Arcydzieło amerykańskiego kompozytora Jake’a Heggiego oparte na wspomnieniach siostry Helen Prejean o jej walce o duszę skazanego mordercy łączy dramatyzm tematu z przejmującą muzyką oraz librettem Terrence’a McNally’ego. Wystąpią także m. in.: Latonia Moore (Siostra Rose), Susan Graham (Pani De Rocher) i Ryan McKinny (Joseph De Rocher), a orkiestrę poprowadzi Yannick Nézet-Séguin, dyrektor muzyczny Met. Spektakl poprzedzi prelekcja prawniczki i ekspertki z zakresu praw człowieka, Marii Ejchart-Dubois.
MET zaprezentuje ponadto dwa kolejne premierowe tytuły: niezwykłe dzieło z nurtu „CNN opera”: „X: The Life and Times of Malcolm X” Anthony’ego Davisa do libretta dramaturżki Thulani Davis(18 listopada 2023 roku) oraz „Florencia en el Amazonas” meksykańskiego kompozytora Daniela Catána, pierwszą od blisko stu lat hiszpańskojęzyczną operę na tej scenie (9 grudnia 2023 roku).
W tym sezonie znajdą się także znane i uwielbiane przez widzów tytuły, takie jak: „Nabucco” Giuseppe Verdiego z Liudmylą Monastyrską w roli Abigaille i Georgiem Gagnidze w partii tytułowej (6 stycznia 2024 roku), „Carmen” Georgesa Bizeta z tenorem Piotrem Beczałą w roli Don José i wschodzącą gwiazdą światowych scen – mezzosopranistką Aigul Akhmetshina w partii tytułowej (27 stycznia 2024 roku), „Roméo et Juliette” Charlesa Gounoda (23 marca 2024 roku) czy „Madama Butterfly” Giacomo Pucciniego (11 maja 2024 roku).
Obejrzymy również „La Forza del Destino” („Moc przeznaczenia”) Giuseppe Verdiego w reżyserii Mariusza Trelińskiego, spektakl powstał w koprodukcji z warszawskim Teatrem Wielkim – Operą Narodową i miał swoją premierę w styczniu 2023 roku. Wystąpią wielkie gwiazdy współczesnej opery, m.in. Lise Davidsen jako Leonora i Brian Jadge jako Don Alvaro (9 marca 2024 roku). 20 kwietnia 2024 roku MET pokaże „La Rondine” („Jaskółkę”) Giacomo Pucciniego.
Wśród wybitnych śpiewaczek i śpiewaków powracających do MET wymienić należy: Joyce DiDonato, Liudmyłę Monastyrską, Lisę Davidsen, George’a Gagnidze oraz Piotra Beczałę, a także Angel Blue, Susan Graham, Willa Livermana, Latonię Moore, Nadine Sierrę, Ailyn Pérez, Lucasa Meachema oraz Benjamina Bernheima. widzowie obejrzą także występy artystów debiutujących na scenie MET (Asmik Grigorian, SeokJong Baek, Jonathan Tetelman).
Każda transmisja w Teatrze Studio poprzedzona będzie wstępem przygotowanym i wygłoszonym przez specjalistów w dziedzinie opery (muzykolodzy, reżyserzy i dziennikarze) lub tematu prezentowanego przedstawienia (historycy, tłumacze, działacze społeczni, psycholodzy), m. in.: Maria Ejchart-Dubois, Sylwia Kuźma-Markowska, Dorota Kozińska, Marek Weiss, Jacek Marczyński, Marcin Cecko, Krzysztof Fordoński, Anna S. Dębowska i Marcin Jacoby.
Wiosną, nakładem STUDIO ukaże się nowe wydanie niezwykłego tomu wspomnień długoletniego dyrektora Metropolitan Opera Rudolfa Binga „5 000 wieczorów w operze”. Rozszerzone zostanie ono o teksty towarzyszące, m. in. opowieść redaktora Jacka Marczyńskiego o plejadzie polskich artystów związanych z The Metropolitan Opera, a także mój reportaż, w którym w dziennikarskim śledztwie badam losy Rudolfa Binga po 1972 roku, czyli po zakończeniu przez niego dyrekcji w MET.
Więcej informacji o poszczególnych tytułach, a także karnetach i biletach na stronie www.teatrstudio.pl.
Poetycka i baśniowa opera opowiada historię niebiańskiej Cesarzowej, która nie może mieć dzieci. Udaje się na ziemię, aby kupić „cień” od śmiertelnej kobiety, Żony Baraka, wtedy będzie mogła zostać matką. Libretto pełne wieloznacznych symboli napisał Hugon Hofmannsthal, który dotyka w nim problemów człowieczego losu i tęsknoty za macierzyństwem.
W prapremierze w 1919 roku w Operze Wiedeńskiej wystąpiły tak wielkie gwiazdy jak Maria Jeritza i Lotte Lehmann. Ze względu na wyjątkowe trudności w skompletowaniu obsady dzieło dość rzadko pojawia się na scenach, choć uchodzi za jedną z najpiękniejszych partytur skomponowanych przez Ryszarda Straussa. Partię Cesarza wykonywał niedawno w Operze Norymberskiej Tadeusz Szlenkier i zebrał znakomite recenzje. W Polsce „Kobietę bez cienia” pokazano tylko raz, w Operze Wrocławskiej w 2009 roku, spektaklem w reżyserii Hansa-Petera Lehmana dyrygowała Ewa Michnik.
Mariusz Treliński to uznany reżyser operowy. Światową sensacją była jego inscenizacja „Madame Butterfly” w 1999 roku zrealizowana ze scenografem Borisem Kudličką, który przez ponad dwadzieścia lat był jego głównym współpracownikiem. Spektakl zaprezentowany w Waszyngtonie, Petersburgu, Walencji i Tel Awiwie rozpoczął światową karierę reżysera. W Warszawie przygotował kilkanaście inscenizacji operowych, m. in. „Króla Rogera” Karola Szymanowskiego, „Otella” i „Traviatę” Giuseppe Verdiego, „Oniegina”, „Damę pikową” i „Jolantę” Piotra Czajkowskiego, „Cyganerię”, „Turandot” i „Manon Lescaut” Giacomo Pucciniego, „Latającego Holendra” i „Tristana i Izoldę” Ryszarda Wagnera, „Powder Her Face” Thomasa Adèsa i „Umarłe miasto” Ericha Korngolda.
Otrzymał wiele nagród i wyróżnień. W 2001 został laureatem Nagrody im. Karola Szymanowskiego za reżyserię „Króla Rogera”, otrzymał też Paszport „Polityki” za nowoczesne, inteligentne, trafiające do współczesnego widza realizacje oper. Dwukrotnie nominowany do prestiżowej International Opera Award w kategorii „najlepszy reżyser operowy”, otrzymał tego operowego Oscara w 2018 roku.
Wiele jego realizacji powstaje w koprodukcji z najważniejszymi teatrami operowymi na świecie. Tak jest np. w przypadku jego ostatniej realizacji, „Mocy przeznaczenia”, która powstała w koprodukcji z Metropolitan Opera (Treliński pracował tam już kilkukrotnie) i zostanie tam pokazana w lutym 2024 roku. Spektakl będzie transmitowany w cyklu „The Met: Live in HD” 9 marca 2024 roku w warszawskim Teatrze Studio.
W obsadzie twórców „Kobiety bez cienia” w Lyonie znaleźli się zaproszeni przez Trelińskiego Polacy: Marek Adamski (kostiumy), Marc Heinz (światła), Jacek Przybyłowicz (choreografia), Bartek Macias (projekcje video) oraz Marcin Cecko (dramaturg). Jest to pierwsza od czasów „Madame Butterfly” z 1999 roku realizacja Mariusza Trelińskiego bez udziału jego wieloletniego scenografa Borisa Kudlički. Kudlička postanowił jakiś czas temu odejść od scenografii teatralnej i zająć się architekturą oraz projektowaniem wnętrz. W Lyonie za scenografię odpowiedzialny jest Fabien Lédé. Spektakl nie jest koprodukcją z innym teatrem operowym, a własną realizacją Opéra National de Lyon.
W partii Cesarzowej wystąpi Sara Jakubiak, amerykańska sopranistka polsko-niemieckiego pochodzenia. W Cesarza wcieli się Vincent Wolfsteiner, Żoną Baraka będzie Ambur Braid, o której pisaliśmy przy okazji „Syberii” Umberto Giordano w Bregencji, Mamką Lindsay Ammann. Baraka, jedyną postać w operze, która ma nadane imię, kreować będzie Josef Wagner.
Polski baryton Paweł Trojak, obecnie uczestnik Lyon Opéra Studio zaśpiewa Jednookiego, jednego z trzech braci Baraka, pozostałymi będą Pete Thanapat (Jednoręki) i Robert Lewis (Garbus). W partii Sokoła wystąpi także polska aktorka Natalia Bielecka. Orkiestrę poprowadzi słynny włoski dyrygent, dyrektor muzyczny opery w Lyonie, Daniele Rustioni.
Trzyaktowa opera Krzysztofa Meyera „Ślepy tor” opowiada trzy historie podróżnych, którzy utknęli na stacji kolejowej w fikcyjnym Księstwie Alpos. Nieuniknione dla mnie w tym przypadku są skojarzenia ze wspaniałym dziełem Gioachina Rossiniego, „Podróżą do Reims”, w którym bohaterowie nie mogą wydostać się z gospody Pod Złotą Lilią i dojechać na koronację króla Francji. W legendarnej polskiej realizacji tego tytułu w reżyserii Tomasza Koniny na scenie warszawskiej podróżni uwięzieni zostają właśnie na dworcu kolejowym. Pod względem struktury treści „Ślepy tor” w inny jeszcze sposób przypomina mi Rossiniego. W „Hrabim Ory” tematem dwóch aktów opery są dwie miłosne klęski i dwa nieudane starania tytułowego bohatera o rękę pięknej Adeli. Każda część opowiada tę samą historię, oczywiście poprowadzoną inaczej.
W libretcie Antoniego Libery treść trzech aktów jest dokładnie taka sama. Moderniści wybierają się na wielki kongres w Paryżu, gdzie ma być ustanowiona flaga Ziemi, konserwatyści jadą na „Dni Świętości” do Rzymu, Barbarzyńcy (a raczej Terroryści) i Feministki udają się na akcję polityczną do Berlina. Mamy różne grupy podróżnych, różne cele podróży, ale te same obiektywne przeszkody – znaczące opóźnienie pociągu. Dwoma stałymi postaciami pojawiąjącymi się w trzech aktach są Zawiadowca Stacji i Samobójca. Zawiadowca trzykrotnie ratując Samobójcę, zatrzymuje przejeżdżający ekspres i wszystkim udaje się do niego wsiąść.
Antoni Libera, tłumacz, reżyser teatralny, krytyk literacki, autor znakomitej powieści „Madame”, stworzył katalog wielu interesujących postaci. Akcja osadzona wokół potrójnej próby samobójstwa to pretekst do rozważań nad światem, zwłaszcza w scenach, kiedy Samobójca mówi o „rozczarowaniu światem” i tłumaczy powody swojego desperackiego kroku. Libera, zafascynowany Samuelem Beckettem, jako wielki znawca jego twórczości nawiązuje w pewnym sensie do estetyki egzystencjalnego zawieszenia, choć pisze zupełnie inaczej. Interesująco poprowadzona jest postać Zawiadowcy Stacji, mało empatycznego służbisty i lokalnego dyktatora. Nie interesują go ani problemy podróżnych, ani niedziałający automat z zimnymi napojami, ani też biletomat, który zwraca podróżnym nawet trzykrotność wpłaconych pieniędzy. W pewnym sensie ta postać przypomina gospodarza domu Stanisława Anioła, w serialu „Alternatywy 4” w tę rolę wcielał się Roman Wilhelmi. – Zabić możesz się w domu, a nie w miejscu publicznym – krzyczy Zawiadowca, starając się zapanować nad chaosem na stacji.
Ale jest nie tylko śmiesznie, po dwóch groteskowych i komicznych aktach następuje smutny i tragiczny finał. Zawiadowcy nie udaje się uratować Samobójcy, obaj giną pod kołami rozpędzonego pociągu.
Marek Weiss jest jednym z najsłynniejszych polskich reżyserów operowych, autorem ponad 120 inscenizacji w Polsce i na świecie. Wielkie doświadczenie wspaniałego teatralnego twórcy i wielka wyobraźnia sceniczna interesująco prowadziły i zindywidualizowały bohaterów w poszczególnych odsłonach tego utworu.
Weiss przyznaje jednak, że w przypadku „Ślepego toru” polemizował z literą libretta. W inscenizacji wzbogacił niektóre sceny indywidualnym odczytaniem treści i nadał im inne znaczenia. Wprowadził m. in. Oczekującą – postać fatum, kobietę niczym Mojra przędącą niewidzialną nić przeznaczenia, ożywiającą się wtedy, gdy na scenę wkracza śmierć. W wymowny w swoim milczeniu sposób wykreowała ją tancerka Anna Staszak.
Piękną scenografię zarówno kolejowego dworca, jak i ślepych torów pociągu stworzyła Jagna Janicka; klasycznie współczesne stroje zaprojektowała Anna Adamek. Za antybaletową choreografię poprowadzoną w duchu teatralnego dramatu odpowiada Izadora Weiss. Wspaniałe są sceny modlitwy w akcie drugim, jak i brutalnych zachowań terrorystów w akcie trzecim. Niepokojące napięcie budowały plastyczna reżyseria świateł (Bogumił Palewicz) oraz projekcje video (Kacper Fertacz). Od strony wizualnej spektakl był naprawdę znakomity.
Bardzo dobrze wypadli też soliści. Wszyscy posługiwali się doskonałą dykcją, spektakl śpiewany był w języku polskim. Krzysztof Meyer napisał dwie główne partie na głos barytonowy tak, jakby Zawiadowca i Samobójca byli dwoma biegunami osobowości tej samej postaci. Zrezygnowanym Samobójcą był belcantowy i przejmujący wokalnie Stanisław Kuflyuk, dramatycznie zabrzmiał bezradny Zawiadowca Krzysztofa Szumańskiego.
Robert Gierlach zagrał trzy różne postacie: Profesora de Construct, Księdza – Generała Zakonu oraz Timura, przywódcy grupy Terrorystów, bawił się swoim scenicznym emploi mosiężnie i pięknie śpiewając.
Pozostali soliści w poszczególnych aktach demokratycznie kreowali na zmianę pierwszoplanowe i drugoplanowe role. Bardzo dobra, scenicznie i wokalnie, była sparaliżowana Dama Magdaleny Pluty czy Żona Producenta Wina Bożeny Bujnickiej. Świetnie wybrzmiał tercet Zakonnic (Anna Bernacka, Magdalena Stefaniak pod wodzą Siostry Przełożonej Elwiry Janasik). Wspaniale błysnęli scenicznie Mateusz Zajdel, Bartłomiej Misiuda i Rafał Żurek w trzech zupełnie różnych rolach tak, jakby występowali w trzech różnych dziełach. Wszyscy naprawdę bardzo dobrze grali, między śpiewakami czuć było muzyczne porozumienie.
Ale największe wrażenie wywarło na mnie brzmienie orkiestry, prowadzonej przestrzennie i dynamicznie przez Łukasza Borowicza. Dyrygent mówi w wywiadzie z Martą Kluczyńską, zamieszczonym w książce programowej, że z perspektywy kanału orkiestrowego to opera koncertująca. Orkiestra nie jest towarzyszem, lecz pełni rolę współwiodącą. Mało jest takich partytur operowych, w których sekcja dęta blaszana i sekcja perkusji mają rolę równie ważną, jak sekcja smyczkowa. W naszym kanale odbywa się taki swoisty koncert na orkiestrę.
Krzysztof Meyer napisał bogatą fakturowo partyturę dla orkiestry, z wykorzystaniem współczesnych technik kompozytorskich, ale pełną też odniesień i cytatów dzieł innych kompozytorów. Slyszymy fragmenty Ravela, Debussy’ego, Beethovena. Pomimo zmiennego charakteru akcji muzyka zachowuje ten sam styl narracji. Muzyka, zawierająca też fragmenty motywów przewodnich może kojarzyć się ze względu na kilometrowe wokalne pasaże z „Falstaffem” Giuseppe Verdiego, ale także z „Czterema gburami” Ermanno Wolf-Ferrariego. Bardzo trudne są jednak partie wokalne, jest tu mało charakterystycznych dla opery miejsc solowych, duetów i tercetów. W śpiewie nie ma też tradycyjnej melodii i miejsca na popisy solistyczne, fermaty czy piana. Wokalnie to właściwie wielogłosowa recytacja i jeden wielki ansambl, to monumentalny muzyczny dialog niekończącej się sceny zbiorowej z udziałem wszystkich bohaterów. Słucha się tego dobrze, muzycznie akty są krótkie i zwarte.
Całość kończy się epilogiem, w którym wszyscy artyści przebierając się z powrotem w kostiumy do pierwszego aktu narzekają na kompozytora i reżysera, co jest nawiązaniem zarówno do sztuk Moliera, jak i finału „Don Giovanniego” Wolfganga Amadeusza Mozarta, w którym poznajemy prawdziwe oblicze Donny Anny. To kolejne nawiązanie do tradycji dramma giocoso, czyli rodzaju łączącego operę seria z operą buffa, choć moim zdaniem w tym przypadku osłabiającą wymowę metafory tego dramatu.
Podczas premiery „ Ślepego toru” zastanawiałem się, dlaczego muzyka współczesna u wielu ludzi, z którymi rozmawiam, budzi pewną niechęć i dystans. Myślę, że generalnie rozumiemy „muzykę przeszłości”, to jej najczęściej słuchamy i to w sposób chronologicznie nielinearny (raz Wagner, raz Mozart). Muzyki najnowszej po prostu nie znamy. Zdecydowanie częściej powinniśmy mieć do czynienia ze sztuką naszych czasów.
Koncerty w Hali Koszyki skąpane są w dźwiękach miasta, zapachach kulinarnych i metropolitalnej rzeczywistości. Popularne warszawskie miejsce spotkań i wieczornych wyjść z przyjaciółmi okazuje się być idealnym środowiskiem do prezentacji nie tylko frapujących inscenizacji operowych (cykl „Opera na Koszykach”), lecz także oryginalnych muzycznych działań artystycznych.
Powstała w 2016 roku Julian Cochran Foundation stara się przybliżać świat muzyki klasycznej także w przestrzeniach nieoczywistych, czyli takich, które nie kojarzą się z salą koncertową filharmonii czy teatru operowego. – Pragniemy, aby świat muzyki klasycznej był otwarty dla wszystkich – mówi Karolina Sajniak – Drzyzga, wiceprezes Julian Cochran Foundation. I rzeczywiście, dzięki takiej strategii działania opera i klasyka stają się organicznym elementem codziennego życia miasta.
Ale projekty Julian Cochran Foundation to nie tylko przełamywanie stereotypów miejsca. To także nowatorskie i wielopłaszczyznowe prezentacje artystyczne i odwaga łączenia sztuk, czego dowodem był np. performance malarsko – muzyczny: tworzenie obrazów na żywo podczas wokalnego recitalu.
Inaugurację 7. edycji „Klasyki na Koszykach – Midnight Concert” żywiołowo uświetniło dwoje artystów: pianista i tancerka flamenco. Jan Olesz kształcił się w Akademii Muzycznej imienia Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie oraz w Musikhochschule Lübeck. Brał udział w wielu kursach mistrzowskich. Jest laureatem konkursów pianistycznych o zasięgu ogólnopolskim, a także międzynarodowym. Koncertuje w Polsce i za granicą.
Małgorzata Matuszewska jest tancerką i choreografką, założycielką autorskiego NTF Teatr Tańca, z którym realizuje spektakle i własne choreografie, oraz Fundacji Tradycji i Transformacji. W 1990 roku zaczęła poznawać techniki tańca hiszpańskiego. Zgłębiała najpierw flamenco, a potem hiszpański taniec z kastanietami (także teorię i historię tańca) u wielu znakomitych tancerek i tancerzy hiszpańskich. Posiada szerokie i bogate doświadczenia artystyczne, choreograficzne i pedagogiczne. Współpracowała m. in.: z Teatrem Narodowym i Teatrem Dramatycznym w Warszawie, Operą NOVA w Bydgoszczy, Teatrem Telewizji, Baletem Dworskim Cracovia Danza. W roku 2020 była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (roczne stypendium twórcze – opracowanie „Polskiego przewodnika po tańcu hiszpańskim”). Jest jedną z pionierek tańca flamenco w Polsce.
Jan Olesz i Małgorzata Matuszewska współpracują ze sobą od kilku lat, dowodząc w swoim wzajemnym zrozumieniu idei „Partnerstwa w muzyce”, o której tak często opowiada Jerzy Marchwiński, wybitny polski pianista i kameralista.
Artyści zabrali widzów w podróż po Francji i Hiszpanii, pokazując zmysłowość i magię niezwykłego połączenia fortepianu i tańca. W pierwszej, „francuskiej części”. Jan Olesz zagrał słynną „Pawanę na śmierć infantki” Maurice’a Ravela, motyw często wykorzystywany w filmach. To utwór, który zapoczątkował wielką sławę tego kompozytora. Olesz zaprezentował też „Ondine”, to fragment suity fortepianowej pt. „Gaspard de la nuit”. Zainspirowany tekstem Aloysiusa Bertranda Ravel stworzył jedno ze swoich największych arcydzieł fortepianowych. Ondyna to rusałka, która kusi śpiewem spacerującego nad jeziorem młodzieńca, dokładnie tak jak w balladzie „Świtezianka” Adama Mickiewicza. Ravel impresjonistycznie nawiązuje w tej kompozycji do dźwięków natury i znakomity pianista potrafił swoją grą przywołać oniryczny i tajemniczy nastrój zdarzeń przy nieruchomej tafli jeziora i pełni księżyca.
Ale szczyty żywiołowej brawury Olesz zaprezentował w parafrazie na temat opery „Fausta” Gounoda w kompozycji Franciszka Liszta. Liszt napisał dużo takich wariacji, tworzył dzieła inspirowane operami Ryszarda Wagnera, Gioachina Rossiniego czy Giuseppe Verdiego. Walc z „Fausta” jest utworem oszałamiającym swoją dynamiką i zwariowaniem, oddana tu jest właściwie cała orkiestra, czego pianista dowiódł w swojej interpretacji.
Małgorzata Matuszewska pojawiła się na scenie w drugiej, „hiszpańskiej” części wieczoru, w czarnej sukni z falbankami, śmiertelnie przejmująca i poważna. W jej tańcu było coś złowrogiego, coś co mogło budzić dreszcze. Był to rodzaj pewnej ekstazy i brawury, ale także i piękna. Matuszewska dosłownie zahipnotyzowała publiczność niczym prawdziwa czarodziejka flamenco. Flamenco to przecież nie tylko taniec. To zjawisko kulturowe, związane z folklorem andaluzyjskich Romów, obejmujące również muzykę, strój i zachowanie, wywodzące się z dawnych religijnych tańców orientalnych. Zdaniem badaczy można się w nim dopatrzeć wielu elementów tańca hinduskiego. Małgorzata Margarita Matuszewska cudownie zagrała też na kastanietach w sposób zapierający dech w piersiach.
Artyści zaprezentowali m. in. „Fantaisie sur des rythmes flamenco” („Fantazję na temat rytmów flamenco”) Franka Martina. Olesz opowiadał, że jest to niezwykły utwór. Sam kompozytor zażyczył sobie (i zapisał to w nutach), że musi być wykonywany przez pianistę i tancerkę. Pierwszą wykonawczynią była córka Martina, Teresa. Od tego dzieła rozpoczęła się współpraca Małgorzaty Matuszewskiej i Jana Olesza. Zabrzmiały także „Intermezzo” Enrique Granadosa oraz dzieła Isaaca Albéniza, inspirowane kulturą Hiszpanii. Na bis pokazano słynne „Libertango” Astora Piazzolli.
„Klasyka na Koszykach – Midnight Concert”, cykl organizowany przez Julian Cochran Foundation i Halę Koszyki potrwa do końca czerwca 2024 roku – koncerty odbywać się będą co dwa tygodnie, we wtorkowe wieczory, na 1. piętrze Hali Koszyki. Jak zapewniają organizatorzy każdy kolejny wieczór będzie równie niezwykły.
Fundacja ORFEO im. Bogusława Kaczyńskiego jest partronem medialnym tego cyklu.
Ewa Biegas wykona pieśni Ignacego Jana Paderewskiego, arię Lady Billows z opery „Albert Herring” Benjamina Brittena i słynną habanerę z „Carmen” Georgesa Bizeta. Urszula Kryger zaśpiewa pieśni Ludomira Różyckiego, m. in.: „Powiało na mnie morze snów”, „Walc jesienny”, „Twe usta” i „Rajski ptak”. Aleksandra Blanik wykona arię Micaeli z „Carmen”, „Pieśń o Willi” z „Wesołej wdówki” Franza Lehára i pieśń „Bzicem kunia” Karola Szymanowskiego. Monika Radecka zaśpiewa arię Mimi z „Cyganerii” Giacomo Pucciniego, czardasz Rozalindy z „Zemsty nietoperza” Johanna Straussa i pieśń Karola Szymanowskiego „Zarzyj ze kuniu”. Karolina Pujer wykona romans Sylvie z opery „La Colombe” Charlesa Gounoda, czardasz Sylvii z „Księżniczki czardasza” Imre Kalmana i „Marzenia dziewczyny” Ludomira Różyckiego. Julia Anuszewska wybrała na koncert arię Beppe z opery „L’Amico Fritz” Pietra Mascagniego, pieśń Paderewskiego oraz seguidillę z opery „Carmen”.
Na finał zaplanowano wiązankę pieśni neapolitańskich. Śpiewaczkom towarzyszyć będą wybitni instrumentaliści: Grzegorz Biegas i Paweł Cłapiński. Narratorami będą: Violetta Rotter-Kozera i Krzysztof Korwin-Piotrowski.
Koncert jest organizowany przez Fundację ORFEO im. Bogusława Kaczyńskiego w Warszawie we współpracy z Akademią Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, pod honorowym patronatem rektora tej uczelni, prof. dr hab. Władysława Szymańskiego.
Bezpłatne wejściówki są do odbioru od 16 października 2023 roku w Informacji AM w Katowicach, tel. 32 77 92 100, e-mail: informacja@am.katowice.pl.
Organizatorami 5 Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego są: Fundacja ORFEO, Prezydent Miasta Biała Podlaska Michał Litwiniuk i Bialskie Centrum Kultury. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca
Informacje o artystach
Ewa Biegas (mezzosopran, wcześniej sopran) jest absolwentką Katowickiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Jana Ballarina oraz wiedeńskiego Universität für Musik und Darstellende Kunst w klasie prof. Heleny Łazarskiej. Jest laureatką wielu prestiżowych międzynarodowych konkursów wokalnych oraz stypendystką Rządu Austrii, Szwajcarskiej Fundacji Thyll-Dur i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej. Profesor dr hab. Ewa Biegas jest od kilkunastu lat wykładowcą Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, a od 2019 pełni funkcję dziekana Wydziału Wokalno-Aktorskiego.
Dokonała wielu nagrań dla Polskiego Radia. Współpracuje z Operą Krakowską, gdzie zaśpiewała wiele pierwszoplanowych partii, a podczas wieczoru inaugurującego otwarcie nowej siedziby śpiewała Joannę w „Diabłach z Loudun” Krzysztofa Pendereckiego.
Występowała także na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Opery Bałtyckiej, Opery Śląskiej, Teatru Wielkiego w Łodzi i Opery Nova w Bydgoszczy. W roku 2009 w Wiedeńskiej Kammeroper kreowała Miss Wingrave w operze Benjamina Brittena „Owen Wingrave”. Śpiewała podczas światowej premiery „Missa pro pace” Wojciecha Kilara w St. Patrick Cathedral w Nowym Jorku oraz Musikvereins Goldener Saal w Wiedniu, biorąc udział w Gali Operowej z okazji wejścia Polski do Unii Europejskiej. Wykonała także „III Symfonię pieśni żałosnych” Henryka Mikołaja Góreckiego podczas Schlezwig-Holstein Musik Festival oraz VIII Symfonię Krzysztofa Pendereckiego pod dyrekcją kompozytora w Teatro del Maggio we Florencji.
10 lat temu zadebiutowała na deskach Opery w Montrealu partią Obcej Księżnej w operze Aleksandra Dworzaka „Rusałka” oraz w Teatro Colon w Buenos Aires tytułową partią w operze „Hagith” Karola Szymanowskiego. Wzięła tam także udział w projekcie muzycznym „Des Conocidos” w reżyserii Michała Znanieckiego, wykonując „Hymny” Karola Szymanowskiego oraz cykl „Niebo w ogniu” Piotra Perkowskiego. W w ramach projektu „Jutropera” uczestniczyła w realizacji „W poszukiwaniu Leara: Verdi”, wykonując partię Kordelii.
W 2015 debiutowała w tytułowej partii w „Tosce” Pucciniego w Operze Opavskiej, otrzymując nominację do Nagrody Muzycznej za najlepszą partię pierwszoplanową roku. W 2017 roku zadebiutowała partią Leonory w operze „Moc przeznaczenia” Verdiego w reżyserii Tomasza Koniny, a w 2018 partią Silvy Varescu w operetce „Księżniczka Czardasza” na deskach Opery Śląskiej. W tym samym roku wzięła udział w prapremierze opery Aleksandra Nowaka „Ahat Ili”, wcielając się w partię Ereszkigal. W 2017 roku odbyła tournée po Niemczech, wykonując Pasję wg św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego pod dyrekcją Antoniego Wita. W roku 2019 kreowała partię Tytanii w operze Purcela „The Fary Queen” na Festiwalu Muzycznym w Wunzhen w Chinach, a w roku 2020 tytułową partię Syreny w premierowej odsłonie opery Alka Nowaka, nagrodzonej Fryderykiem w 2020 roku.
Urszula Kryger (mezzosopran) jest jedną z najbardziej uznanych polskich śpiewaczek. Ukończyła studia pianistyczne i wokalne w Akademii Muzycznej w Łodzi. Uczestniczyła w wielu międzynarodowych konkursach muzycznych, otrzymując wysokie nagrody. Do jej największych sukcesów należą zwycięstwa w I Międzynarodowym Konkursie dla Młodych Wokalistów im. St. Moniuszki w Warszawie (1992), VI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. J. Brahmsa w Hamburgu (1994) oraz 43. Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD w Monachium (1994). Odtąd jej karierze towarzyszy niesłabnące zainteresowanie melomanów i krytyki.
W 1995 roku wystąpiła w mediolańskiej La Scali z recitalem pieśni Fryderyka Chopina. Rok później z wielkim sukcesem debiutowała na scenie Semperoper w Dreźnie w „Kopciuszku” Giachina Rossiniego w partii Angeliny. Publiczność polska i wielu krajów świata miała okazję często podziwiać jej kreacje w dziełach oratoryjnych wykonywanych pod batutą tak znakomitych mistrzów, jak: Jan Krenz, Jerzy Semkow, Rafael Frühbeck de Burgos, Sir Colin Davis, Armin Jordan. Szczególną uwagą obdarza muzykę kameralną – jej sztuka interpretacji pieśni łączy w sobie perfekcyjność z niezwykłą naturalnością. Doceniają to towarzyszący jej muzycy, wśród których znajdują się wybitni pianiści i instrumentaliści.
Urszula Kryger dokonała wielu nagrań dla rozgłośni radiowych i firm fonograficznych, takich jak DECCA, DUX, Hyperion, Cannel Classics. Sześć z nich zostało nagrodzonych Fryderykiem – nagrodą Akademii Fonograficznej. Artystka wyróżniona została także nagrodą Fundacji im. K. Szymanowskiego za przemyślane i wysoce artystyczne interpretacje pieśni tegoż kompozytora.
Urszula Kryger jest również pedagogiem. Prowadzi liczne kursy mistrzowskie. Jest profesorem Akademii Muzycznej w Łodzi. Pełni funkcję prorektora ds. artystycznych tej uczelni.
Aleksandra Blanik (sopran) urodziła się w Mikołowie. Przygodę ze śpiewem klasycznym rozpoczęła w wieku 14 lat. Pierwszych prywatnych lekcje śpiewu udzielał jej dr hab. Jan Ballarin. W 2019 roku ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną im. Mieczysława Karłowicza w Katowicach. Aktualnie studentka II roku studiów magisterskich na wydziale wokalno-aktorskim w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Studia magisterskie rozpoczęła w klasie dziekan wydziału wokalno-aktorskiego prof. dr hab. Ewy Biegas. Laureatka konkursów wokalnych. Otrzymała m.in.: I miejsce na VII Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. Krystyny Jamroz w Kielcach, III miejsce na I Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Moniki Swarowskiej-Walawskiej w Krzeszowicach, Grand Prix na międzynarodowym konkursie dla młodych muzyków „Nouvelles Étoiles” w Paryżu, Grand Prix na międzynarodowym konkursie wokalnym w Wiedniu „International Viennese Spring Music Competition”. W kwietniu 2023 roku wystąpiła na scenie wraz z orkiestrą w koncertowym wykonaniu opery „Don Giovanni” – Wolfganga Amadeusza Mozarta, śpiewając partię Donny Anny, pod batutą maestro Alexandra Humali. Za wybitne osiągnięcia artystyczne otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2018, 2019 i 2022 roku.
Monika Radecka (sopran) jest absolwentką Konserwatorium Muzycznego im. Józefa Adamowicza w Koszycach (Słowacja) na dwóch kierunkach: aktorstwo dramatyczne oraz śpiew solowy. Studentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach na wydziale wokalno-aktorskim w klasie śpiewu solowego prof. dr hab. Ewy Biegas. Otrzymała liczne nagrody w międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach wokalnych, m.in.: I miejsce – „Pražský pievec”, Praga, 2023, II miejsce – Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Antonina Dvořaka, Karlove Vary, 2022, II miejsce Międzynarodowy Konkurs Wokalny „Ars et Gloria”, Katowice, 2023, III miejsce Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Imricha Godina „Iuventus Canti” Vráble, 2023.
Dyplom licencjacki ukończyła z wyróżnieniem, debiutując partią Rozalindy w „Zemście nietoperza” na scenie Katowice Miasto Ogrodów pod dyrekcją Maestro Jurka Dybała. Również pod dyrekcją tegoż dyrygenta w wersji koncertowej wykonała partie Hrabiny z „Wesela Figara” Wolfganga Amadeusza Mozarta z towarzyszeniem orkiestry MASO z Charkowa. Współpracowała z Filharmonią Śląską podczas kursów dyrygenckich z Maestro Danielem Orenem oraz z Bałtycką Orkiestrą Młodych pod dyrekcją Maestry Sylwii Janiak-Kobylińskiej wykonując partię Rozalindy w „Zemście nietoperza” (NOT, Gdańsk 2023).
We wrześniu 2023 roku otrzymała nagrodę specjalną za najlepsze wykonanie utworu współczesnego nagrodzonego w konkursie kompozycji w II Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.
Karolina Pujer (sopran) jest absolwentką Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopin w Warszawie w klasie dr Beaty Wardak. Aktualnie studentka drugiego roku Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi w klasie prof. dr hab. Urszuli Kryger i dr Anny Wereckiej-Gryć. Od kilku lat współpracuje z Europejską Fundacją Promocji Sztuki Wokalnej. Wcielała się rolę Basi w spektaklu inspirowanym operą „Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego. Kreowała rolę Sylvii w operetce „Księżniczka czardasza” Imre Kálmána. Kilkakrotnie uczestniczyła w festiwalu i kursie wokalnym Viva il Cantare.
Julia Anuszewska (mezzosopran) ukończyła z wyróżnieniem Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest studentką Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi w klasie prof. dr hab. Urszuli Kryger i dr Anny Wereckiej-Gryć. Zdobyła pierwsze wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. Krystyny Jamroz w Kielcach w 2018 roku. Kilkakrotnie uczestniczyła w festiwalu i kursie wokalnym Viva il Cantare. Występowała z Europejską Fundacją Promocji Sztuki Wokalnej, m.in. w spektaklu inspirowanym operą „Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego, w roli Doroty.
W 2022 roku wraz z Trio Vox Tribus i Kazimierzem Waliczkiem wydała płytę „Vox Tribus I”. Wcieliła się w rolę Lisetty w operze „Il mondo della luna” Josepha Haydna w ramach międzynarodowego projektu „Nowe głosy, ponownie odkryte opery. Powołanie Polsko-Norweskiej Akademii Operowej”. Wystąpiła w roli Filozofa w prawykonaniu opery kameralnej „Alethia. Dzieci Chaosu” dr Doroty Brolik-Bekrycht w marcu 2022 roku. W 2023 roku zdobyła wyróżnienie w I Konkursie Kameralistyki Wokalnej im. Witolda Friemanna.
Prof. dr hab. Grzegorz Biegas w 1990 roku ukończył Państwową Szkołę Muzyczną I i II stopnia w Lublinie w klasie prof. Mieczysława Dawidowicza. W latach 1990-1995 studiował w Akademii Muzycznej w Katowicach (fortepian) w klasie prof. Eugeniusza Knapika oraz kameralistykę w klasie prof. Marii Szwajger-Kułakowskiej. W latach 2001-2003 ukończył studia podyplomowe również w Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie prof. J. Stompla. W roku 2003 w tejże uczelni uzyskał kwalifikacje I st. w zakresie muzyki kameralnej (promotor – prof. Regina Strokosz – Michalak). W 1995 roku rozpoczął pracę w dwóch uczelniach – w Akademii im. J. Długosza w Częstochowie, gdzie uczył fortepianu do 2005 roku (na Wydziale Edukacji Artystycznej) oraz w Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie akompaniował na Wydziale Wokalnym.
Jako pianista akompaniator brał udział w dziesiątkach konkursów wokalnych ogólnopolskich i międzynarodowych, na których soliści wielokrotnie otrzymywali najwyższe laury, m.in. w Bilbao, Oslo, Karlovych Varach, Trnavie, Sion, Parnu, Warszawie, Dusznikach, Bydgoszczy, Nowym Sączu, Katowicach, Wrocławiu. Jako akompaniator został wyróżniony nagrodami dla najlepszego pianisty m. in. na konkursach w Dusznikach, Trnavie, Karlovych Varach, Katowicach, Wrocławiu, Nowym Sączu. Jako pianista zapraszany jest na kursy wokalne w kraju i za granicą (Wrocław, Wiedeń, Duszniki, Bickeburg, Radzyń Podlaski). Współpracował z wieloma wybitnymi pedagogami śpiewu, m. in. z prof. Heleną Łazarską , prof. Leopoldem Spitzerem, prof. Walterem Berry, prof. Ireną Argustiene , prof. Eugeniuszem. Sąsiadkiem.
Paweł Cłapiński urodzony w Łęczycy, obecnie mieszka w Łodzi. Jest pianistą w Akademii Muzycznej im. Kiejstuta i Grażyny Bacewiczów w Łodzi w klasie śpiewu prof. dr hab. Urszuli Kryger, a także pianistą – korepetytorem w Teatrze Wielkim w Łodzi. Absolwent Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie fortepianu prof. Katarzyny Popowej–Zydroń. Studia podyplomowe ukończył również w klasie fortepianu prof. Katarzyny Popowej–Zydroń oraz prof. Ewy Pobłockiej. Kontynuował edukację w klasie dr hab. Tomasza Bartoszka w AM w Łodzi.
W latach 2016–2018 był członkiem Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie, w klasie fortepianu Eytana Pessena. Brał udział w mistrzowskich kursach pianistycznych prowadzonych przez takich profesorów jak: Dang Thai Son, Robert McDonald, Einar Steen–Nokleberg, Ilja Scheps, Mikhail Voskresensky, Wojciech Świtała. Jest zdobywcą nagród na ogólnopolskich oraz międzynarodowych konkursach pianistycznych, takich jak m.in.: I nagroda na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Un ricetto in Musica (Candelo, Włochy), I nagroda oraz nagroda specjalna za najlepsze wykonanie utworu solowego F. Liszta na Ogólnopolskim Konkursie Chopinowskim NIFC w Warszawie, czy wyróżnienie w duecie ze skrzypaczką Mają Syrnicką na I Ogólnopolskim Konkursie Duetów z Fortepianem w Warszawie.
Wielokrotnie, współpracując ze śpiewakami, zdobywał nagrodę dla najlepszego pianisty, m. in. nagroda dla pianisty w IV Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Le Grand Prix de l’Opéra (Bukareszt, Rumunia), I nagroda oraz nagroda specjalna dla najlepszego pianisty – partnera w V Konkursie Wokalnym im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy, czy nagroda dla najlepszego pianisty w IV Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. K. Jamroz w Busku–Zdroju. Jego działalność artystyczna była również wspierana stypendiami: Marszałka województwa łódzkiego, Prezydenta Miasta Bydgoszczy, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
dr Violetta Rotter-Kozera – reżyser, dokumentalista, publicysta, pianista, absolwent Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury AM w Katowicach. Redaktor Telewizji Polskiej, wykładowca Uniwersytetu Śląskiego na Wydziale Radia i Telewizji, wykładowca Akademii Muzycznej w Katowicach. Autorka filmów dokumentalnych, reportaży, widowisk telewizyjnych. Wykładała w The University of the Arts in Philadelphia. Za swoje filmy otrzymała wiele nagród.
Krzysztof Korwin-Piotrowski – dyrektor artystyczny Fundacji ORFEO im. Bogusława Kaczyńskiego w Warszawie i Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego w Białej Podlaskiej. Teatrolog, kulturoznawca, dziennikarz, menedżer kultury, kurator wystaw, komentator muzyczny i konferansjer. Autor kilkuset audycji telewizyjnych oraz filmów dokumentalnych m.in. o Tadeuszu Różewiczu, Wojciechu Pszoniaku, Janie Nowaku-Jeziorańskim, Barbarze Ptak. Współpracuje z Wydziałem „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego. Publikuje swoje artykuły i recenzje na portalu muzycznym orfeo.com.pl, w Dzienniku Teatralnym, Miesięczniku Społeczno-Kulturalnym „Śląsk” i wortalu Instytutu Teatralnego www.e-teatr.pl. Został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie, aby zapewnić Tobie najlepsze wrażenia, zapamiętując Twoje preferencje i powtarzające się wizyty. Klikając „Akceptuj wszystko”, wyrażasz zgodę na użycie WSZYSTKICH plików cookie. Możesz jednak odwiedzić „Ustawienia plików cookie”, aby wyrazić kontrolowaną zgodę.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Funkcjonalne pliki cookie pomagają w wykonywaniu pewnych funkcji, takich jak udostępnianie zawartości witryny na platformach mediów społecznościowych, zbieranie informacji zwrotnych i inne funkcje stron trzecich.
Wydajnościowe pliki cookie służą do zrozumienia i analizy kluczowych wskaźników wydajności witryny, co pomaga zapewnić lepsze wrażenia użytkownika dla odwiedzających.
Analityczne pliki cookie służą do zrozumienia, w jaki sposób odwiedzający wchodzą w interakcję ze stroną internetową. Te pliki cookie pomagają dostarczać informacje o wskaźnikach liczby odwiedzających, współczynniku odrzuceń, źródle ruchu itp.
Reklamowe pliki cookie służą do dostarczania odwiedzającym odpowiednich reklam i kampanii marketingowych. Te pliki cookie śledzą odwiedzających w witrynach i zbierają informacje w celu dostarczania dostosowanych reklam.
Niezbędne pliki cookie są absolutnie niezbędne do prawidłowego funkcjonowania witryny. Te pliki cookie zapewniają anonimowe działanie podstawowych funkcji i zabezpieczeń witryny.
