Aribert Reimann
Niemiecki kompozytor i pianista urodził się 4 marca 1936 w Berlinie. W latach 1955–1960 studiował kompozycję u Borisa Blachera i grę na fortepianie u Otto Rauscha. Był autorem muzyki orkiestrowej i kameralnej, koncertów, pieśni i baletów. Jego inspiracją była twórczość Albana Berga i Antona Weberna, ale Reimann wypracował swój własny, indywidualny styl. Jego muzyczny
Napisał też kilka oper, jego libretta oparte były na wielkich dziełach literackich. Światową sławę przyniósł mu „Lear” według Williama Szekspira wystawiony w Operze Bawarskiej w Monachium w 1978 roku. Dzieło powstało dla Dietricha Fischera-Diekaua, z którym Reimann współpracował jako pianista i który marzył o wykreowaniu tragicznej roli z dramatycznego repertuaru światowego. W prapremierze „Leara” śpiewali także tak wielcy artyści jak Helga Dernesch i Julia Varady, dyrygował Gerd Albrecht, nagranie produkcji ukazało się w wytwórni Deutsche Grammophone. Krytycy pisali (cytat z „Tysiąca i jednej opery” Piotra Kamińskiego), że agresywny język orkiestrowy Reimanna przypomina Pendereckiego (…). Obaj kompozytorzy zmierzają jednak ku temu samemu celowi, a jest nim „teatr muzyczny”, jedno z wcieleń Literatur-Oper (opery literackiej).
Inne jego opery to m. in.: „Die Gespentsonate” według „Sonaty widm” Augusta Strinberga (1984), „Troades” według „Trojanek” Eurypidesa (1986), „Zamek” według Franza Kafki (1992) – to dzieło uchodzi za jego szczytowe osiągniecie oraz „Dom Bernardy Alba” według Federico Garcíi Lorki (2000). W 2011 roku otrzymał Nagrodę Muzyczną Ernsta von Siemensa za całokształt twórczości.
Utwory Ariberta Reimanna były prezentowane na festiwalu Warszawska Jesień, ale żadna z jego oper nie została wystawiona z Polsce. Zmarł 13 marca 2024 roku w Berlinie w wieku 88 lat.
Péter Eötvös
Węgierski kompozytor, dyrygent i pedagog urodził się 2 stycznia 1944 roku w Székelyudvarhely w Transylwanii, wtedy była to część Węgier, teraz należy do Rumunii. Studiował kompozycję w Budapeszcie i Kolonii. Od 1962 komponował muzykę filmową. W latach 1968–1976 był członkiem w Stockhausen Ensemble. To grupa stworzona przez Karlheinza Stockhausena, uznawanego za jednego z najważniejszych, ale i najbardziej kontrowersyjnych kompozytorów XX i początków XXI wieku.
Od 1979 do 1991 roku był dyrektorem muzycznym i dyrygentem Ensemble InterContemporain (EIC). Od 1985 do 1988 roku był głównym dyrygentem gościnnym BBC Symphony Orchestra. W 1991 roku założył w Budapeszcie „Międzynarodowy Instytut Eötvösa”, a w 2004 roku „Fundację Muzyki Współczesnej PéteraEötvösa” dla młodych kompozytorów i dyrygentów. Wykładał w szkołach muzycznych w Kolonii i Karlsruhe oraz regularnie prowadził kursy mistrzowskie i seminaria na całym świecie.
Komponował opery, dzieła orkiestrowe i koncerty. Jego najbardziej znanym dziełem jest opera „Trzy siostry” z 1998 roku do rosyjskiego libretta na podstawie sztuki Antoniego Czechowa. Prapremiera odbyła się w Lyonie, dyrygował Kent Nagano. Spektakl pokazywano następnie także w Paryżu, Brukseli, Wiedniu i Frankfurcie. Niezwykłością dzieła jest powierzenie wszystkich ról głosom męskim. Olga, Masza, Irina, a także żona Andrieja, Natasza” wykonywane są przez kontratenorów, czy jak pisze Piotr Kamiński – falsecistów (soprany i alty męskie). W lyońskiej prapremierze partię Wierszynina wykonywał Wojciech Drabowicz. Na świecie wystawia się też „wersję kobiecą”.
Po raz pierwszy z twórczością operową Eötvösa polska publiczność mogła się zetknąć w 2013 roku w Warszawie, na Scenie Kameralnej Teatru Wielkiego – Opery Narodowej pokazano „Lady Sarashinę”. We Wrocławiu w 2014 roku wystawiono „Anioły w Ameryce”. Spektaklem w reżyserii Andrása Almási-Tótha dyrygował sam kompozytor. W 2021 roku na Festiwalu Opera Rara w Krakowie zaprezentowano „The Golden Dragon” („Złoty smok”), spektaklem w reżyserii Karoliny Sofulak dyrygował Edo Frenkel.
Eötvös zmarł w Budapeszcie 24 marca 2024 roku w wieku 80 lat.
