Jadwiga Romańska ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach pod kierunkiem Ireny Faryaszewskiej i Stanisławy Argasińskiej. Na scenie operowej zadebiutowała w 1954 roku w Operze Krakowskiej rolą Gildy w „Rigoletcie”. W 1957 roku zdobyła srebrny medal na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Genewie oraz I nagrodę na międzynarodowym konkursie ARD w Monachium.
Występowała na wszystkich ważniejszych polskich scenach operowych, a także w ZSRR i Czechosłowacji. Gościnnie pojawiała się w Niemczech, Austrii, Bułgarii, Szwajcarii, Włoszech, Jordanii i Korei Północnej.
Kreowała m.in.: Rozynę w „Cyruliku sewilskim”, Antonię, Olimpię i Giuliettę w „Opowieściach Hoffmanna” Jacquesa Offenbacha, Łucję w „Łucji z Lammermoor”, Lakmé w dziele Leo Delibesa, Mimi w „Cyganerii”, Roksanę w „Królu Rogerze, Violettę w „Traviacie”, Małgorzatę w „Fauście” Charlesa Gounoda, ,Cio-Cio-San w „Madame Butterfly” oraz Tatianę w „Eugeniuszu Onieginie” Piotra Czajkowskiego. Zasłynęła także w repertuarze koncertowym (45 pozycji) oraz jako interpretatorka pieśni romantycznych i utworów Karola Szymanowskiego. W Warszawie zadebiutowała w 1960 roku jako Rozyna, na tej scenie śpiewała także Gildę w „Rigoletcie” i tytułową Madame Butterfly.
W latach 1973–1977 była wykładowczynią Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Od 1978 do 1981 roku była zatrudniona na stanowisku docenta i kierownika Katedry Wokalistyki Akademii Muzycznej w Katowicach. W 1995 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego.
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Komandorskim (1983) Orderu Odrodzenia Polski oraz Srebrnym (2006) i Złotym (2013) Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Laureatka Nagrody Miasta Krakowa (1981) i nagrody I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1985). W 2009 roku została uhonorowana odznaką „Zasłużony dla Miasta Sosnowca”. W 2013 roku otrzymała brązowy medal Cracoviae Merenti.
Krakowska dziennikarka, Anna Woźniakowska w książce jej poświęconej „Maestra. Jadwigi Romańskiej życie w sztuce” pisała, że przed śpiewaczką stała światowa kariera, ale primadonna Opery Krakowskiej nie umiała opuścić kraju. I zawsze wracała. – Kształtowanie jestestwa człowieka jest obowiązkiem, a nie tylko przywilejem ludzi zajmujących się sztuką – podkreślała prof. Romańska i opowiadała, że muzyka jest miłością i prawdą, jest emanacją ducha, powinna zatem promieniować na odbiorców, a wówczas oni rewanżują się tym samym. I nie kryła, że odmawiała występów u wielkich współczesnych kompozytorów, nazwiska taktownie przemilczała, jeśli w ich muzyce nie odnajdywała prawdy uczuć. „Szczęśliwie udało mi się być artystą spełnionym i szczęśliwie udało mi się wejść na szczyt. I dlatego postanowiłam odejść, by nikt nigdy nie usłyszał Jadwigi Romańskiej w złej formie” – mówiła artystka.
