Kariera sceniczna urodzonej w 1876 roku Janiny Korolewicz-Waydowej była oszałamiająca. Występowała we Lwowie, Warszawie, a także Berlinie, Lizbonie, Madrycie, Odessie, Kijowie, Chicago i Filadelfii. Śpiewała też na scenie londyńskiej Covent Garden. Jej scenicznymi partnerami byli Fiodor Szalapin, Mattia Battistini czy Enrico Caruso. W repertuarze miała ponad 70 partii dla sopranu koloraturowego i dramatycznego. Tak olbrzymi repertuar spotyka się u śpiewaków niezwykle rzadko. Mówiono o niej, że ma najpiękniejszy głos świata. Była wielokrotnie odznaczana. Otrzymała Złoty Krzyż Zasługi, a po II wojnie światowej Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 1910 roku wzięła udział w słynnym tournée po Australii, zaproszona przez legendarną Nellie Melbę. W latach 1917-1919 oraz 1934-1936 była dyrektorką Opery Warszawskiej. Korolewicz-Waydowa jest także autorką wspomnień Sztuka i życie. Mój pamiętnik. Śpiewaczka zmarła w 1955 roku i spoczęła na warszawskich Powązkach.
Waldemar Dąbrowski, dyrektor Teatru Wielkiego – Opery Narodowej pisze w informacji prasowej, że „pamięć o jej osobie i dokonaniach jest naszym obowiązkiem. Pragniemy oddać hołd tej wielkiej kobiecie rękami innej wielkiej Polki. Popiersie pierwszej i jedynej, jak dotąd, dyrektorki opery w Warszawie powstało w pracowni jednej z najznakomitszych na skalę światową rzeźbiarek, Barbary Falender. Podziwiając misterną pracę w białym i czarnym marmurze, uwieczniającą wybitną postać polskiej sztuki, pamiętajmy, że żyjemy w świecie silnych kobiet”.
Odsłonięcie rzeźby odbędzie się 12 marca o godz. 14.00, w dolnym foyer teatru. Wystąpią Teona Todua i Paweł Horodyski, studenci Akademii Operowej. Przy fortepianie towarzyszyć im będzie Natalia Pawlaszek.
