Jarosław Bręk był uczniem profesora Jerzego Artysza, ukończył Wydział Wokalny Akademii Muzycznej w Warszawie. Uczelnia wyróżniła go Medalem Magna cum Laude, przyznawanym najwybitniejszym absolwentom. Był laureatem nagród na konkursach wokalnych w Barcelonie (III Nagroda oraz I miejsce w kategorii oratoryjno-pieśniarskiej na XXXVI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Francisco Viñas), a także w Vercelli (The „Giovan Battista Viotti” International Music Competition) i Lizbonie. Ale z muzyką związany był praktycznie od dzieciństwa, wcześniej w latach 1984–1996 śpiewał w Poznańskich Słowikach prof. Stefana Stuligrosza.
Zadebiutował w 2000 roku w Warszawskiej Operze Kameralnej jako Hrabia Almaviva w „Weselu Figara” Wolfganga Amadeusza Mozarta w reżyserii Ryszarda Peryta. Na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie pojawił się po raz pierwszy w partii Don Profonda, w polskiej premierze niezwykłego dzieła Gioachina Rossiniego „Podróż do Reims”. Spektakl jest już legendą, Jarosław Bręk występował wtedy m. in. u boku Ewy Podleś i Rockwella Blake’a, we wspaniałej inscenizacji Tomasza Koniny i muzyczną dyrekcją wielkiego dyrygenta Alberto Zeddy, jego imię nosi teraz słynna Accademia Rossiniana w Pesaro.
W repertuarze miał kilkadziesiąt partii operowych, a także blisko sto pięćdziesiąt oratoryjnych, wykonywał dzieła Monteverdiego, Brittena, Mozarta, Rossiniego, Händla, Verdiego, Pendereckiego, Donizettiego, Żeleńskiego, Szymanowskiego i Moniuszki. Był cenionym interpretatorem pieśni.
Śpiewał na scenach i estradach Niemiec, Hiszpanii, Włoch, Holandii, Austrii, Rumunii, Wysp Kanaryjskich, Japonii, Libanu, Ukrainy, Bułgarii, Rosji, Francji, Monaco, Szwajcarii, Belgii, Czech, Litwy, Łotwy, Anglii i Izraela. Oklaskiwano go na scenach Paryża, Londynu, Berlina, Amsterdamu, Brukseli, Rzymu, Barcelony, Walencji, Santiago de Compostela, Oviedo, Hamburga, Zurychu, Düsseldorfu, Hanoweru, Grazu, Jerozolimy, Brna, Sankt Petersburga, Lwowa, Wilna, Rygi, Sofii, Bejrutu, Tokio, Yokohamy, Hiroshimy, czy Osaki.
Współpracował ze znakomitymi orkiestrami, m.in. Berliner Philharmoniker, Symphoniker Hamburg, NDR Radiophilharmonie, BBC Concert Orchestra, Orquesta Sinfonica del Principado de Asturias, Real Filharmonia de Galicia,. Brał udział w prawykonaniach utworów J. Bruzdowicz, W. Kilara, K. Knittla, Z. Krauze, A. Kurylewicza, P. Łukaszewskiego, P. Mossa, M. Ptaszyńskiej, R. Twardowskiego.
Dokonał wielu nagrań radiowych (m. in. BBC Radio, Radiodifusão Portuguesa, NDR Rundfunk). Nagrał blisko 30 płyt CD, wielokrotnie nagradzanych Fryderykami (2008, 2009, 2016, 2019) oraz nagrodą Złotego Orfeusza (2008, 2010, 2014). Wydane przez NAXOS nagranie „Stabat Mater” K. Szymanowskiego (Chór i Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie pod dyrekcją Antoniego Wita), w 2009 roku otrzymało nominację do nagrody Grammy.
W 2021 roku uzyskał tytuł profesora sztuki. Prowadził klasę śpiewu w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Pełnił funkcję Dyrektora Artystycznego Festiwali Muzycznych w Drezdenku i Krzyżu Wlkp.
Był dwukrotnie nominowany do „Paszportu Polityki”. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Gloria Artis, odznaką Zasłużony dla Kultury Polskiej, Odznaką Honorową za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego oraz Odznaką Honorową za zasługi dla Województwa Lubuskiego.
W rozmowie z Barbarą Pardo, przeprowadzonej w 2001 roku dla Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Opery „Trubadur” artysta opowiadał: Opera, oratorium i pieśni uzupełniają się, czyli nie ma, moim zdaniem, śpiewaka, który mógłby któryś z nich pominąć. Ale to pieśń jest największym polem do popisu. W operze można wiele nadrobić, w oratorium jest tylko głos, ale w pieśni jest wszystko i śpiewanie jej wymaga największej pracy i największej wrażliwości. Mówił też: Nie staram się śpiewać za wszelką cenę. Mam bardzo duży margines na inne rzeczy, duży dystans do tego, co robię i nie staram się myśleć, że coś muszę. Ja nic nie muszę, wszystko ma swój czas.
Jarosław Bręk odszedł 11 kwietnia 2023 roku w wieku 46 lat.
