Osobowość. Legenda. Zawsze pod muchą. Kamera go kochała, wprost przechodził na druga stronę ekranu. Czy był szczęśliwy? Jak wyglądało jego życie osobiste? Kto go fascynował, a dla kogo sam był źródłem inspiracji?
W plebiscycie tygodnika „Polityka” przeprowadzonym u schyłku XX wieku, znalazł się w pierwszej dziesiątce największych polskich osobowości medialnych. Był laureatem kilkudziesięciu nagród. Przez 28 lat pełnił funkcję dyrektora Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy. Prowadził transmisje telewizyjne najważniejszych wydarzeń muzycznych w kraju i za granicą, takich jak np. Konkurs Chopinowski, koncerty Luciano Pavarottiego czy Plácido Domingo.
Książka Anny Lisieckiej to barwna opowieść o wielu obliczach Bogusława Kaczyńskiego i jego niełatwym acz fascynującym życiu. O tym, jak po latach ciężkiej pracy zdał sobie sprawę, że nie jest cudownie uzdolnionym wirtuozem fortepianu, o niekoniecznie wzorowych ocenach w szkole, o paczce przyjaciół z rodzinnej Białej Podlaskiej, o trudnych początkach w średniej szkole muzycznej, kiedy w bursie musiał walczyć o przetrwanie, o fantastycznych podróżach w latach studenckich, o niecodziennym debiucie telewizyjnym z Januszem Olejniczakiem i debiucie… sportowym na stadionie Marymontu. O dniach spędzanych w piżamie i szlafroku czy mrożącej krew w żyłach historii związanej z Krzysztofem Pendereckim.
Ale przede wszystkim to pełna anegdot opowieść o człowieku co najmniej nieszablonowym, barwnym, choć zawsze zachowującym się z klasą. Ale czasem też po prostu… dziwnie. „Beata [Artemska, wieloletnia przyjaciółka Kaczyńskiego – przyp.red.] w liście do mnie prosiła, żeby na jej pogrzebie przemawiał Boguś. Czekaliśmy z tym pogrzebem, aż on powróci zza granicy. No i on przemówił, tylko że na końcu zrobił rzecz straszną, powiedział tak: »Beato, nie byłbym sobą, gdybym nie wymienił wszystkich twoich wrogów«. I zaczął nazwiskami sypać, a ludzie zaczęli uciekać!” – to jedno ze wspomnień, przytoczone przez Sławomira Pietrasa.
Kaczyński zdawał sobie sprawę, że jest nietypowy na tle przaśności PRL, a potem lat 90. Przeżył niemało upokorzeń i porażek, ale dostrzegł, że kiedy zaczynał opowiadać o tym, co kocha, czyli o muzyce głosu ludzkiego i ludziach, których pamięci był depozytariuszem, to ten żar udzielał się nawet sceptykom. O celu swojej pracy mówił: „Moim pragnieniem jest oczarować jak najszersze rzesze ludzi czarem sztuki. […] sztuka jest jedynym wybawieniem, jest katharsis! Dzięki sztuce naprawdę warto żyć”. Artysta faktycznie oczarował rzesze ludzi i dał im nadzieję na to, że sztuka naprawdę wzbogaca nasze życie. „Będę sławny, będę bogaty” to pełna fascynujących opowieści i zdjęć historia jednej z najciekawszych postaci polskiej estrady.
Anna Lisiecka – dziennikarka i komentatorka literacka radiowej Dwójki, współpracuje także z Jedynką. W 2020 roku uhonorowana została nagrodą Polskiego Radia Złoty Mikrofon przyznawaną Mistrzom przez Mistrzów. Najbardziej ceni formę dokumentu radiowego, a samo radio uważa za medium, w którym słuchacze również są artystami. Jest laureatką wielu konkursów na dokument radiowy. Jej reportaż „Kainowa zbrodnia” w 2010 roku otrzymał Główną Nagrodę Wolności Słowa przyznawaną przez SDP „za mówienie bez nienawiści o konflikcie narodów, o którym poprawność polityczna nie pozwala mówić”. Autorka książek „Wakacje 1939” o wakacjach znanych osobistości w przeddzień kataklizmu II Wojny Światowej oraz „Loda Halama. Pierwsze nogi Drugiej Rzeczypospolitej” o gwieździe przedwojennej rewii i kina.
