Maska to utwór muzyczno-teatralny, ale o skromniejszym rozmiarze czasowym niż wieloaktowe dzieła sceniczne, o mniej rozbudowanej intrydze i akcji, z udziałem mniejszej liczby bohaterów. Były to dzieła bardziej statyczne, opowiadające zwykle historie biblijne lub mitologiczne. Ta forma rozrywki dworskiej była popularna w XVI i na początku XVII wieku w Europie, choć rozwinęła się wcześniej we Włoszech. Obejmowała muzykę, taniec, śpiew i aktorstwo, w rozbudowanej scenografii, w której ramy architektoniczne i kostiumy miały na celu wyrażenie alegorii chwały i szacunku wobec patrona (dziś pewnie użylibyśmy słowa sponsor). Bardziej publiczną wersją maski był korowód. Warto przypomnieć, że Polska Opera Królewska sięgała już po ten gatunek, wystawiając niedawno „Acisa i Galateę” Georga Friedricha Händla.
John Blow opatrzył partyturę „Venus and Adonis” swojego jedynego dzieła dramatycznego, podtytułem „A Masque for the Entertainment of the King” („Przedstawienie dla zabawy Jego Królewskiej Mości”). Ale to dzieło Johna Blowa wykracza jednak poza ramy maski dworskiej. Nie mamy tutaj partii mówionych, podobnie jak w operze – jest tu tylko muzyka i śpiew. „Venus i Adonis” uważa się za doskonałe osiągnięcie połączenia ówczesnej muzyki włoskiej i francuskiej, z zachowaniem – zgodnie z angielską tradycją – istotnej roli chórów i partii instrumentalnych. Henry Purcell był jednym z uczniów Johna Blowa i ta kompozycja stała się dla niego natchnieniem do skomponowania „Dydony i Eneasza”, jego najsłynniejszej opery.
Jak czytamy w zapowiedziach: Utrzymana w stylu francuskim uwertura wprowadza słuchaczy w magiczny świat Owidiuszowej historii o miłości bogini i śmiertelnika. Sielski, pasterski pejzaż pełen jest wszak tajemnic i nadprzyrodzonych zdarzeń. Atmosfera rozkosznej radości ulatuje jednak, gdy Adonis ulega namowom pięknej Wenus i bierze udział w polowaniu. Zraniony przez dzikie zwierzę umiera w ramionach ukochanej. Ostatni dialog kochanków, lament Wenus i wieńczący całość chór, za pomocą pozornie prostych środków muzycznych, oddają w niezwykle przejmujący sposób istotę bólu, poczucia straty i tęsknoty za minionym szczęściem.
Do tej pory „Venus and Adonis” wystawiono tylko raz, w 1993 roku w Warszawskiej Operze Kameralnej, reżyserował Ryszard Peryt, dyrygował Jerzy Żak, a partię Venus śpiewała Olga Pasiecznik.
Obecną produkcję wyreżyseruje Pia Partum, scenografia będzie dziełem Studio Karolina Fandrejewska, kostiumy Emila Wysockiego, za konsultacje choreograficzne odpowiadać będzie Emil Wesołowski. Reżyseria Świateł, Projekcje Karolina Fandrejewska i Pia Partum będą autorkami reżyserii świateł i projekcji.
Wystąpią: Olga Pasiecznik i Anna Radziejewska (Venus), Adam Dobek i Paweł Michalczuk (Adonis), Jakub Foltak i Jan Jakub Monowid (Cupid), Iwona Lubowicz, Julita Mirosławska (Amorki) oraz Sylwester Smulczyński (Myśliwy). Zespół Wokalny Polskiej Opery Królewskiej i Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej CAPELLA REGIA POLONA poprowadzi Krzysztof Garstka.
Premiera odbędzie się 22 lutego 2025 roku w Teatrze Stanisławowskim w Łazienkach, kolejne spektakle zaplanowano na 23 i 25 lutego 2025 roku.
Więcej informacji na stronie www.operakrolewska.pl. Bilety dostępne na stronie www.kicket.com.
