Antoni Wit studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (obecnej Akademii Muzycznej). Jest uczniem Henryka Czyża (dyrygentura) i Krzysztofa Pendereckiego (kompozycja), kształcił się także w Paryżu u Nadii Boulanger. W 1969 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1971 roku, gdy otrzymał II nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie (pierwszą nagrodę zdobył wtedy Gabriel Chmura). W 1973 roku doskonalił swoje umiejętności pod kierunkiem Stanisława Skrowaczewskiego i Seiji Ozawy w Tanglewood.
Antoni Wit występuje na najbardziej prestiżowych scenach świata, prowadząc najwspanialsze orkiestry, m. in.: Berliner Philharmoniker, Philharmonia Orchestra London, Staatskapelle Dresden, Tokyo Symphony Orchestra, Orchestra del Teatro Verdi (Triest), RAI (Rzym, Mediolan, Turyn), La Fenice Orchestra (Wenecja), Teatro di Genova, Teatro Comunale di Bologna, RSO Berlin, WDR Köln, SDR Stuttgart, NDR Hamburg, Orchester der Beethovenhalle (Bonn), Dresdner Philharmonie, Tampere Philharmonic Orchestra, Tivolis Symfoniorkester (Kopenhaga), BBC Symphony Orchestra London, Royal Philharmonic Orchestra, London Philharmonic Orchestra, BBC Scottish Symphony Orchestra, Opéra de Marseille, Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia (Rzym), Orquestra Ciutat de Barcelona, Orquesta Nacional de España, Orquesta Sinfónica de Bilbao, Jerusalem Symphony Orchestra, Tonhalle-Orchester Zürich, Bergen Philharmonic Orchestra, Bamberger Symphoniker czy MDR – Sinfonieorchester Leipzig. Współpracował z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie i Malmö Stadsteater oraz dyrygował orkiestrami zagranicznymi – symfonicznymi, radiowymi i telewizyjnymi w Berlinie Mediolanie, Turynie, Lipsku, Salzburgu.
Odnosił sukcesy w dziedzinie operowej, przygotował wiele premier operowych, warto wspomnieć, że dyrygował „Halką” Moniuszki w Tokio i Trieście w 1982 roku, gdzie w rolach głównych wystąpili Floriana Sovilla (Halka) i Vincenzo Puma (Jontek), zachowały się nawet fragmenty spektaklu.
W latach 1983-2000 był głównym dyrygentem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, którą uczynił jedną z wiodących orkiestr w kraju. Pełnił funkcję Dyrektora Naczelnego i Artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie od w latach 2002 – 2013.
Jest także uznanym pedagogiem. Jego wychowankami są m. in.: Krzysztof Urbański, Michał Dworzyński, Rafał Janiak, Agnieszka Nagórka i Dawid Runtz.
Nagrał ponad 200 płyt dla wytwórni takich jak: EMI, Decca Records, CBS, NVC Arts, Pony Canyon, Camerata Tokyo, Polskie Nagrania, DUX, CD Accord i NAXOS. Z Orkiestrą Symfoniczną i Chórem Filharmonii Narodowej zarejestrował dla NAXOS serię 5 płyt z kompletem dzieł Karola Szymanowskiego. Dokonał także nagrania wszystkich utworów orkiestrowych Witolda Lutosławskiego (10 płyt), a także muzyki Krzysztofa Pendereckiego. Jego nagrania to także utwory światowej literatury, m.in. przyjęte z wielkim uznaniem krytyków interpretacje dzieł Gustava Mahlera, Richarda Straussa i Oliviera Messiaena. Wielokrotnie nominowany był do Nagrody Grammy, otrzymał ją w 2012 roku za nagrania zestawu dzieł Pendereckiego.
W 2021 roku ukazała się książka, wywiad – rzeka pt. „Dyrygowanie. Sprawa życia i śmierci” przeprowadzony przez Agnieszkę Malatyńską-Stankiewicz.
