Janusz Olejniczak urodził się 2 października 1952 roku we Wrocławiu. Na fortepianie zaczął grać w wieku 6 lat, w Warszawie ukończył podstawową i średnią szkołę muzyczną, a także studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Kształcił się także w Paryżu i Essen. W 1970 roku otrzymał VI nagrodę na Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina, stając się najmłodszym laureatem tego wydarzenia. Triumfował także na Międzynarodowym Konkursie im. Alfreda Caselli w Neapolu.
Po sukcesie na Konkursie Chopinowskim występował w wielu krajach Europy, Azji, w obu Amerykach i w Australii w najsłynniejszych salach koncertowych takich jak m. in. Filharmonia Berlińska, Teatro Colón w Buenos Aires, Salle Pleyel w Paryżu, Suntory Hall w Tokio, Lincoln Center w Nowym Jorku, Tonhalle w Düsseldorfie, Concertgebouw w Amsterdamie. Wielokrotnie zasiadał w jury konkursów pianistycznych i prowadził kursy mistrzowskie w wielu krajach Europy oraz w Kanadzie, Japonii, Kolumbii.
Grał na wielu festiwalach muzycznych, w tym kilkukrotnie na Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju. Był stałym gościem Festiwalu „Chopin i jego Europa” w Warszawie, na którym występował m.in. z Orkiestrą XVIII Wieku Fransa Brüggena oraz Orchestre des Champs-Élysées pod dyrekcją Philippe’a Herrewegha. Występował z orkiestrami pod dyrekcją takich dyrygentów, jak Witold Rowicki, Kazimierz Kord, Antoni Wit, Jacek Kaspszyk, Jerzy Maksymiuk, Tadeusz Strugała, Charles Dutoit, Andrzej Borejko i Grzegorz Nowak. Współpracował z Markiem Mosiem i Orkiestrą Aukso. Był jednym z pierwszych wykonawców muzyki Chopina na instrumentach historycznych.
Nagrał 40 płyt dla takich wytwórni jak m. in.: Polskie Nagrania, Wifon, Selene, Tonpress, Camerata, Pony Canyon, Opus 111, CD Accord, Sony Classical, i BeArTon. W jego repertuarze, oprócz Chopina znajdowały się także kompozycje Ferenca Liszta, Jeana-Philippe’a Rameau, Wolfganga Amadeusza Mozarta, Franza Schuberta, Sergieja Prokofiewa, Wojciecha Kilara oraz Henryka Mikołaja Góreckiego. Dla Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina zarejestrował komplet „Mazurków” Chopina na instrumencie historycznym, był też jurorem I i II Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego na Instrumentach Historycznych, również organizowanego przez NIFC.
Współpracował przy nagrywaniu muzyki filmowej. Nagrał większość partii fortepianowych do filmu „Chopin. Pragnienie miłości” (2002) w reżyserii Jerzego Antczaka i „Pianista” (2002) w reżyserii Romana Polańskiego. Jako aktor wcielił się we Fryderyka Chopina w „Błękitnej nucie” (1991) w reżyserii Andrzeja Żuławskiego oraz Ignacego Jana Paderewskiego w „Hiszpance” (2014) w reżyserii Łukasza Barczyka.
Był też pedagogiem muzycznym. Prowadził klasę fortepianu na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie i Akademii Muzycznej w Krakowie oraz kursy mistrzowskie dla pianistów w wielu krajach. Występował też jako kameralista ze skrzypkami, wiolonczelistami i śpiewakami. Został uhonorowany m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”(2005). Jest zdobywcą łącznie ośmiu „Fryderyków” (w tym „Złotego Fryderyka” w 2022 roku).
Janusz Olejniczak mówił, że Chopin nie znosi rutyny, trzeba go odczuwać wciąż na nowo, łączyć dojrzałe przeżycie ze spontaniczną emocją. Dlatego muzyka Chopina jest bardzo trudna do grania, ale kiedy znajdzie się odpowiedni klucz do niej, nie ma większej satysfakcji.
Wielki artysta odszedł 20 października 2024 roku w Warszawie w wieku 72 lat.
