W 1935 roku przyszło na świat kilkoro utalentowanych, którzy w przyszłości okazali się wybitnymi śpiewakami operowymi. 27 lutego w Modenie urodziła się sopranistka Mirella Freni. Jej matka pracowała w tej samej fabryce tytoniu, co matka tenora Luciano Pavarottiego, urodzonego 12 października również w Modenie. 16 marca w Madrycie urodziła się mezzosopranistka Teresa Berganza, która zasłynęła jako śpiewaczka mozartowska i rossiniowska. Mezzosopranem o predyspozycjach verdiowskich dysponowała natomiast Fiorenza Cossotto, która przyszła na świat 22 kwietnia. Wspomnieć należy jeszcze Petera Schreiera (ur. 29 lipca), znakomitego tenora lirycznego, z czasem także dyrygenta.
Ale najstarszy z nich był baryton Sherrill Milnes. Urodził się 10 stycznia 1935 roku we wsi Downers Grove na przedmieściach Chicago. Jego rodzina zajmowała się rolnictwem, w szczególności mleczarstwem. Już w wieku dziecięcym młody Sherrill przejawiał uzdolnienia muzyczne, grał na fortepianie, skrzypcach, altówce, kontrabasie, klarnecie i tubie oraz śpiewał.
W szkole średniej jego zainteresowania skupiały się wokół medycyny – Milnes chciał zostać lekarzem -anestezjologiem. Podjął jednak studia na kierunku Edukacja Muzyczna, był członkiem Chicago Symphony Chorus, a następnie po pobraniu kilku lekcji u legendarnej sopranistki Rosy Ponselle zadecydował o poświęceniu się śpiewowi operowemu.
W 1960 roku zadebiutował na deskach Opera Company of Boston rolą Masetta w „Don Giovannim” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Rok później śpiewał już dramatycznego Gérarda w „Andrea Chénier” Umberta Giordana w Baltimore Opera. Istotne okazały się jego występy w roli Walentego w „Fauście” Charlesa Gounoda – najpierw w 1964 roku w New York City Opera, a następnie w 1965 roku w The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, gdzie zadebiutował w wieku 30 lat (w tym samym spektaklu w roli Małgorzaty na deskach Met debiutowała także Montserrat Caballé). Na Starym Kontynencie zadebiutował w 1964 roku jako Figaro w „Cyruliku sewilskim” Gioachina Rossiniego w Teatro Nuovo w Mediolanie.
Przez 32 lata aż do 1997 roku regularnie występował na scenie The Metropolitan Opera w Nowym Jorku (ponad 600 występów z tym zespołem). Śpiewał tam m. in. Enrica w „Łucji z Lammermoor” i Alfonsa w „Faworycie” Gaetana Donizettiego, Riccarda w „Purytanach” Vincenza Belliniego, Escamilla w „Carmen” Georgesa Bizeta, Barnabę w „Giocondzie” Amilcare Ponchiellego, Athanaëlaw „Thaïs” Julesa Masseneta, Księcia Jeleckiego w „Damie pikowej” Piotra Czajkowskiego, Jacka Rance’a w „Dziewczynie z Zachodu” Pucciniego. Ale największą sławę przyniosły mu znakomite kreacje w operach Giuseppe Verdiego – Giorgio Germont w „Traviacie”, Don Carlo w „Mocy przeznaczenia”, Miller w „Luisie Miller”, Rodrigo w „Don Carlosie”, Don Carlo w „Ernanim”, Paolo i tytułowa rola w „Simon Boccanegra”, tytułowy Macbeth i Rigoletto.
Miał najlepszych z możliwych partnerów scenicznych – myślę tu także o polskich śpiewakach, którzy scenę nowojorskiej Met współdzielili z Sherrillem Milnesem. Najwięcej, bo aż 47 wspólnych spektakli amerykański baryton zaśpiewał z sopranistką Teresą Żylis-Garą. Byli razem Amelią i Renatem w „Balu maskowym”, Desdemoną i Jagonem w „Otellu” Giuseppe Verdiego (spektakl utrwalony na nagraniu radiowym z 1972 roku), Tatianą i Eugeniuszem Onieginem w operze Piotra Czajkowskiego oraz Toscą i Baronem Scarpią w operze Giacoma Pucciniego. Ich najsłynniejsza wspólna kreacja to oczywiście Donna Elvira i Don Giovanni w operze Wolfganga Amadeusza Mozarta, utrwalona na nagraniu radiowym z 1974 roku oraz na nagraniu zrealizowanym na Festiwalu w Salzburgu w 1977 roku.
Dokładnie 20 razy Sherrill Milnes wystąpił w Met z mezzosopranistką Stefanią Toczyską, przede wszystkim w operach Giuseppe Verdiego: jako Amneris i Amonasro w „Aidzie” (istnieje radiowa rejestracja spektaklu z 1989 roku), Azucena i Hrabia di Luna w „Trubadurze” oraz Ulryka i Renato w „Balu maskowym” (śpiewali razem w tej operze także w Wiener Staatsoper). Występowali również w rolach Księżny de Bouillon i Michonneta w „Adrianie Lecouvreur” Francesca Cilei.
Sherrill Milnes na scenie Met spotkał się z Teresą Wojtaszek-Kubiak w „Tosce” Pucciniego, a z Wiesławem Ochmanem w „Nieszporach sycylijskich” Verdiego (jako Arrigo i Guido di Monforte) oraz w spektaklu „Rycerskość Wieśniacza”/ „Pajace”, w którym Ochman śpiewał partię Turriddu, a Milnes kreował postać garbusa Tonia.
W latach 70. i 80. Sherrill Milnes stał się wiodącym barytonem verdiowskim na scenach światowych, dołączając do swojego repertuaru jeszcze rolę Enzia w „Attyli”, tytułowego Nabucca i Falstaffa. Wykonywał także takie partie, jak De Siriex w „Fedorze” Umberta Giordana, Alfio w „Rycerskości Wieśniaczej” Pietra Mascagniego, Jochanaan w „Salome” Richarda Straussa, Wolfram w „Tannhäuserze” Richarda Wagnera, tytułowy Wilhelm Tell w operze Gioachina Rossiniego, a w operach Giacoma Pucciniego: tytułowy Gianni Schicchi, Michele w „Płaszczu” czy Marcello w „Cyganerii”.
Wraz z zakończeniem kariery wokalnej u schyłku lat 90. artysta w 1998 roku opublikował swoją autobiografię zatytułowaną „Amerykańska aria”. W 2001 roku Milnes wraz ze swoją żoną, sopranistką Marią Zouves założył Fundację VOICExperience, zajmującą się kształceniem przyszłych śpiewaków operowych. Równolegle artysta wykładał także śpiew na Northwestern University.
W historii dyskografii złotymi zgłoskami zapisało się kilka nagrań, w których udział wziął Sherrill Milnes. To dzięki nim unieśmiertelniony został charakterystyczny tembr jego głosu, wspaniała technika wokalna, mistrzowskie frazowanie oraz sceniczna charyzma artysty. Dysponujemy dwoma nagraniami „Traviaty” z udziałem Sherilla Milnesa (z Monserrat Caballé i Carlo Bergonzim z 1967 roku oraz z Ileaną Cotrubas i Plácido Domingo z 1976 roku). Znakomite jest nagranie „Trubadura” z 1969 roku z Leontyną Price, Plácido Domingo i Fiorenzą Cossotto, pod batutą Zubina Mehty.
Gwiazdorska jest obsada „Don Carlosa” w nagraniu z 1971 roku (Sherrillowi Milnesowi towarzyszą tam Plácido Domingo, Montserrat Caballé, Ruggiero Raimondi, Shirley Verrett i Nicolai Ghiaurov). Mamy także dwa nagrania „Luizy Miller”: studyjne z 1975 roku Montserrat Caballé i Luciano Pavarottim oraz rejestrację video spektaklu z Met z 1979 roku z Renatą Scotto i Plácido Domingo, pod batutą Jamesa Levine’a. Piękna jest filmowa „Tosca”, wyreżyserowana w 1976 roku przez Gianfranco de Bosio, z Rainą Kabaivanską i Plácido Domingo. I jeszcze na koniec zestawienia, trzy pełnokrwiste kreacje verdiowskie: w „Rigoletcie” z Joan Sutherland i Luciano Pavarottim (1971 rok), w „Makbecie” z Fiorenzą Cossotto pod batutą Riccarda Mutiego (1976 rok) oraz w „Otellu” z Plácido Domingo i Renatą Scotto (1978 rok).
