Orkiestra, złożona przeważnie z młodych lub nawet bardzo młodych muzyków, brzmi jak jeden z najlepszych zespołów na świecie. Nie tylko jako całość, ale także w licznych solowych fragmentach na rozmaite instrumenty. A repertuar koncertu złożonego z utworów różnych kompozytorów, niby w tym samym gatunku albo podobnych, ale jednak zróżnicowanych (od Rossiniego do Johannesa Straussa, Lehára i Kalmana oraz pieśni neapolitańskich) stwarza dla dyrygenta i orkiestry wyzwanie większe niż wykonanie nawet najtrudniejszej symfonii.
Przede wszystkim dyrygent. Łukasz Borowicz to klasa mistrzowska. Co za energia, precyzja, wdzięk, wyczucie nastroju, panowanie nad zespołem solistów i orkiestry posłusznych każdemu niuansowi interpretacyjnemu zrodzonemu w sercu lub umyśle wielkiego artysty, który nadaje sens i pociąga za sobą innych! Na pewno było to dobrze przygotowane na próbach, ale odbierało się jako spontaniczne, nie wymuszone, nadające walor niezapomniany temu jednemu, jedynemu i niepowtarzalnemu wydarzeniu. W dodatku Łukasz Borowicz obdarzył publiczność ciekawymi, nie pozbawionymi anegdot, dowcipnymi i pełnymi uroku komentarzami do muzyki.
Soliści to świetna para śpiewaków: Natalia Rubiś (sopran) i Krystian Adam Krzeszowiak (tenor). Repertuar był wymyślony z ogromnym smakiem artystycznym i niebanalny. Bo obok niewątpliwych hitów jak „Pieśń o Wilji” z „Wesołej wdówki” Lehára czy duet „Co się dzieje, oszaleję” z „Księżniczki czardasza” Kálmána były arie i duety z operetek mniej popularnych Johannesa Straussa („Wiedeńska krew”) i Ferenca Lehára ( „Paganini”, „Cygańska miłość”). Oboje soliści znani są z pierwszego i jedynego dotychczas nagrania płytowego „Hrabiny” Stanisława Moniuszki pod dyrekcją Fabia Biondiego (Bronia i Dzidzi). Oboje mają piękne, ciepłe i charyzmatycznie brzmiące głosy a do tego werwę, urok zakochanej pary (są małżeństwem), wdzięk młodości i poczucie humoru (inscenizacja duetów urocza!).
Ale nie mniejszym czarem emanowały utwory orkiestrowe, co jest już wyłączną zasługą dyrygenta i orkiestry Filharmonii Poznańskiej. Wykonanie uwertury do „Cyrulika sewilskiego” Rossiniego było jednym z najlepszych jakie słyszałem na żywo czy na płytach. Nawet flegmatyczny zwykle fagot śpiewał! Tak samo uwertura do „Barona cygańskiego”, „Kaiserwalzer” i polka „Donner und Blitz” Johannesa Straussa oraz bardzo mało znany a niezwykle efektowny „Mazurek na orkiestrę” Josepha Beera. No i brawurowo wykonany na bis „Marsz Radetzky’ego” Straussa-ojca z udziałem klaszczącej publiczności.
A także nieśmiertelne „Libiamo” z „Traviaty” Verdiego (też na bis), gdzie olśniewały wyjątkowej urody głosy solistów.
Na koniec refleksja zasadnicza: w całej swojej historii Filharmonia Poznańska nie miała tak „złotych lat” jak podczas 18-letniej dyrekcji Wojciecha Nentwiga.
