Urodził się 25 stycznia 1950 roku w Sieradzu, ale dzieciństwo i młodość spędził w Zduńskiej Woli i tam ukończył Technikum Mechaniczne. Już w trakcie nauki w technikum śpiewał amatorsko w zespole Pro publico bono przy Spółdzielczym Domu Kultury, a później w zespole Miejskiego Domu Kultury. Po sukcesach na festiwalach piosenki amatorskiej zdecydował się, za namową znanych muzyków do podjęcia studiów wokalnych. Studiował na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w klasie śpiewu prof. Kazimiery Goławskiej. Jego rodzinne miasto wiele lat później nagrodziło go Honorowym Tytułem „Zduńskowolanina Roku 2001” oraz mianowało „Ambasadorem Kultury Zduńskiej Woli 2016”.
Ukończył magisterskie studia dziennikarskie na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, Podyplomowe Studium Administracji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oraz podyplomowo – biznes i zarządzanie w Międzynarodowej Szkole Menedżerów w Warszawie. Posiadał tytuł naukowy profesora zwyczajnego doktora habilitowanego, a obszerne fragmenty jego pracy doktorskiej zostały opublikowane w książce „Stanisław Moniuszko i jego podlaski rodowód”, napisanej wspólnie z historykiem, profesorem Józefem Maroszkiem.
W latach 1973-1979 występował w Operze Śląskiej w Bytomiu, a także w latach 1979-1985 w Teatrze Wielkim w Łodzi. Był pierwszym odtwórcą roli Nabucca w historii powojennej opery w Polsce. W Operze Śląskiej w Bytomiu w 1983 roku kreował tę rolę w reżyserii Lecha Hellwig-Górzyńskiego i pod muzyczną dyrekcją Napoleona Spiessa.
W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie występował od 1978 roku i przez blisko ćwierć wieku kreował na tej scenie pierwszoplanowe role barytonowe. W jego repertuarze znalazły się największe role repertuaru operowego, takie jak m. in.: tytułowe role Verdiowskie: „Makbet”, Rigoletto” i „Nabucco”. W Warszawie zadebiutował na tej scenie jako Forbas w „Edypie” George’a Enescu i kreował tu także takie partie jak Hrabia di Luna w „Trubadurze” Giuseppe Verdiego, Lord Ashton w „Łucji z Lammermoor” Gaetano Donizettiego, Pizarro w „Fideliu” Ludwiga van Beethovena, Bartolo w „Cyruliku sewilskim” Gioachina Rossiniego, Jochanaan w „Salome” Ryszarda Straussa, Amonasro w „Aidzie”, Renato w „Balu maskowym” i Germont w „Traviacie” Giuseppe Verdiego, Jagiełło w „Jadwidze, królowej polskiej” Karola Kurpińskiego, Taddeo we „Włoszce w Algierze” Gioachina Rossiniego, tytułowego Kniazia Igora w dziele Aleksandra Boronina, Lowel Perl w „Czarnej masce” Krzysztofa Pendereckiego, Maciej w „Strasznym dworze” Stanisława Moniuszki, Szczełkałow w „Borysie Godunowie” Modesta Musorgskiego, a także Amfortas w „Parsifalu” Ryszarda Wagnera.
Uczestniczył w zagranicznych występach Teatru Wielkiego m. in. w Moskwie i Heilbronn. Występował w niemal wszystkich krajach Europy, w tym na deskach tak znakomitych teatrów jak Teatr Bolszoj w Moskwie, Staatsoper w Wiedniu, Komische i Staatsoper w Berlinie, Palais des Congres i Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, Semperoper w Dreźnie, National Opera i Amfiteatr pod Akropolem w Atenach oraz w wielu innych miejscach takich jak: Jerozolima, Londyn, Bruksela, Helsinki, Haga, Amsterdam i Wilno. Śpiewał w takich krajach, jak: Korea Południowa (udział w spektaklu „Traviaty”, u boku Izabeli Kłosińskiej, otwierającym drugi po Seulu teatr operowy w tym kraju), Japonia (premiera „Halki” w reżyserii Marii Fołtyn), Izrael, Chiny czy Brazylia, gdzie za uczestnictwo w głośnym spektaklu „Halki”, także w reżyserii Marii Fołtyn, uhonorowany został nagrodą Ministra Spraw Zagranicznych RP za wybitne zasługi dla polskiej kultury (1990).
W roku akademickim 2012/2013 został profesorem nadzwyczajnym Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, obejmując tam klasę śpiewu na Wydziale Wokalno-Aktorskim, a w roku 2016/2017 został nominowany na stanowisko Kierownika Katedry Wokalistyki.
Podczas XVIII edycji Festiwalu Operowo-Operetkowego w Ciechocinku w 2015 roku obchodził 40-lecie pracy artystycznej, jubileusz, powtórzony później w Filharmonii Słupskiej. Brał często udział w koncertach o lżejszym charakterze i zyskał popularność, śpiewając rosyjskie romanse, płytę z tym repertuarem zarejestrował w 2011 roku. Dwukrotnie został uhonorowany wyróżnieniem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2012 roku otrzymał Medal Srebrny, a w 2021 roku: Złoty.
Wiesław Bednarek operował ciepłym, aksamitnym bardzo osadzonym w belcancie barytonem, zdolnym w swojej lirycznej ekspresji do wyrażenia wokalnie uczuć dramatycznych. Pamiętam wiele jego występów, ale szczególne wrażenie wywarła na mnie kreacja Makbeta, nieszczęśliwego i zagubionego władcy we wspaniałej realizacji „Makbeta”, Lady Makbet kreowała wtedy Ryszarda Racewicz, która śpiewała pięknie i głośno, był to niesamowity duet dwojga protagonistów. Nie zapomnę także jego rozpaczy w Joachanaanie w „Salome”, czy perwersyjnej manipulacji Germonta w „Traviacie”.
Artysta zmarł 22 lipca 2024 roku w wieku 74 lat.
