Urodziła się jako Olga Józefowiczówna 24 czerwca 1904 roku w Jarosławiu nad Wołgą w Rosji. Jej ojciec był Polakiem. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku 6 lat. Wychowała się w Petersburgu, gdzie w 1920 roku ukończyła Konserwatorium Muzyczne w klasie fortepianu. Początkowo koncertowała jako pianistka, równolegle pobierając lekcje śpiewu u swojej matki Olgi, solistki Teatru Maryjskiego w Petersburgu, gościnnie występującej m. in. w mediolańskiej La Scali.
Na scenie operowej zadebiutowała 1 grudnia 1922 roku pod pseudonimem Olga Larrar rolą Violetty Valéry w „Traviacie” Giuseppe Verdiego na deskach Opery Wileńskiej, miała wówczas zaledwie 18 lat. W kolejnych dwóch sezonach wykonywała w Wilnie pierwszoplanowe partie sopranu koloraturowego. Była Rozyną w „Cyruliku sewilskim” Rossiniego, Gildą w „Rigoletcie” i Oskarem w „Balu maskowym” Verdiego, Małgorzatą w „Fauście” Gounoda i Olimpią w „Opowieściach Hoffmanna” Offenbacha. Prasa pisała, że miała wdzięk w tańcach, subtelność gry mimicznej obok ładnego głosu, muzykalności i zdolności aktorskiej.
Wkrótce przyjęła pseudonim Olgina, który zaczerpnęła od imienia matki. W latach 1927-1933 była solistką Opery Warszawskiej. Pierwszorzędny talent wokalny, głęboka muzykalność, wysokie przygotowanie techniczne, swobodna szlachetna gra sceniczna – relacjonował Leopold Binental w „Kurierze Warszawskim” po jej występie w roli Violetty. Przez kolejne dwa lata związana była z Teatrem Wielkim w Poznaniu, gdzie śpiewała m. in. rolę Fiordiligi w „Così fan tutte” Wolfganga Amadeusza Mozarta.
Wcielała się także w Adinę w „Napoju miłosnym” i Norinę w „Don Pasquale” Gaetano Donizettiego, Donnę Elwirę w „Don Giovannim” Wolfganga Amadeusza Mozarta, Pannę Ewę w „Hrabinie” Stanisława Moniuszki, Leilę w „Poławiaczach pereł” Georgesa Bizeta oraz tytułową Lakme w operze Leo Delibesa. Była Eurydyką w „Orfeuszu w piekle” Jacquesa Offenbacha, Rozalindą w „Zemście nietoperza” i Gabrielą w „Wiedeńskiej krwi” Johanna Straussa. Występowała w Katowicach, Krakowie, Lwowie, Glasgow, Wiedniu, Belgradzie, Zagrzebiu, Lublanie, a także w Londynie, gdzie na przełomie lat 1928-1929 dokonała nagrania płyty dla wytwórni Decca.
Wraz z wybuchem II Wojny Światowej osiadła w Wilnie, gdzie rozpoczęła pracę pedagogiczną w tamtejszym Konserwatorium. Należała także do zespołów Teatru Lutnia i Wileńskiego Teatru Komedii Muzycznej, wówczas po swoim drugim mężu przyjęła nazwisko Mackiewiczowa.
W 1945 roku przeprowadziła się do Łodzi, gdzie 9 marca dała swój ostatni publiczny recital. W latach powojennych udzielała lekcji śpiewu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i w Łodzi, gdzie w latach 1960-1972 była Dziekanem Wydziału Wokalnego, a następnie kierowała Katedrą Wokalistyki.
Wykształciła ponad 50 śpiewaków, do jej wychowanków należały między innymi takie wybitne śpiewaczki, jak Teresa Żylis-Gara, Teresa Wojtaszek-Kubiak, Elżbieta Nizioł, Zofia Rudnicka, Katarzyna Rymarczyk, Hanna Rejmer i Krystyna Rorbach. Była także zapraszana do jury konkursów wokalnych w Atenach, Tuluzie, Pradze, Sofii i s-Hertogenbosch.
Zmarła 30 stycznia 1979 roku w Łodzi. Spoczywa w prawosławnej części łódzkiego Cmentarza Doły.
