Warszawska inscenizacja tej opery miała swoją premierę 24 kwietnia 2005 roku. Autorem projektu scenografii, reżyserii i reżyserii świateł jest Roberto Lagana Manoli. Spektakl z całą pewnością nie należy do oryginalnych, zawiera w sobie bowiem wiele elementów typowych dla większości inscenizacji tego tytułu. Realizatorzy zadbali o barwne kostiumy, oczy publiczności cieszyć mogą także różnorodne sceny baletowe (w choreografii Emila Wesołowskiego), natomiast solistom, dzięki często wysuwającym się ze scenicznych kieszeni przesłonom, zapewniono komfortowe warunki śpiewania na niełatwej akustycznie scenie.
Ewa Płonka od kilku już sezonów figuruje w obsadach spektakli w najważniejszych teatrach operowych na świecie, m. in. jako tytułowa Tosca i Turandot w operach Pucciniego. Podczas swojego debiutu w Operze Narodowej w partii tytułowej Aidy artystka zaprezentowała umiejętność wyrównanego prowadzenia piano oraz zniuansowanej interpretacji, mocno wynikającej ze śpiewanego tekstu. W jej wykonaniu zabrakło jednak nieco odważniejszego stosowania dynamiki forte (w czym przeszkadzać mogła jej mało subtelna gra orkiestry) oraz sprawności w jej sprężystym głosie, którego techniczne możliwości podziwiać już mogłem podczas jej występów w tak morderczych partiach, jak Abigaille w „Nabucco” w Arena di Verona oraz Lady Makbet w „Makbecie” w Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie.
Godną siebie rywalkę Płonka znalazła w osobie Agnieszki Rehlis, której wokalny kunszt w ostatnich latach podziwiać możemy częściej na deskach najlepszych zachodnioeuropejskich teatrów. Jej ciemny mezzosopran, mimo, że z początku pozostawał nieco w cieniu w stosunku do pozostałych protagonistów, wraz z biegiem akcji zyskiwał na wyrazistości interpretacji. Pełnię swoich wokalnych możliwości śpiewaczka miała okazję zaprezentować w słynnej scenie sądu w IV akcie, choć w realizowaniu przez nią emocjonalnej partii wokalnej momentami zabrakło większej ostrożności.
Szymon Mechliński do swojego repertuaru powoli włącza kolejne partie Verdiowskie, gratką dla warszawskiej publiczności był więc jego występ w roli Amonasra. Mechliński dysponuje ogromnej urody, mięsistym barytonem, jego interpretacje są żywiołowe i jeżeli tylko artysta będzie potrafił utrzymywać swoje emocje na wodzy, podobnie jak ogromny wolumen swojego głosu, w przyszłości będzie mógł cieszyć się długą i piękną karierą.
Do wykonania bohaterskiej partii Radamesa zaproszony został Azer Zada, azerbejdżański tenor, który może i nie posiada typowych dla odtwórców tej postaci warunków wokalnych, za to we fragmentach lirycznych pochwalić się może miękkim frazowaniem. W znaczącej basowej roli arcykapłana Ramfisa zawiódł mołdawski śpiewak Iurie Maimescu. O wiele ładniejszą i naturalniejszą emisją pochwalić się może Volodymyr Tyshkov (Faraon), obiecujący ukraiński bas, którego zmagania podczas ostatniego Konkursu Moniuszkowskiego w Warszawie śledzić mogliśmy w 2022 roku. Równie pięknie w partii Kapłanki zaprezentowała się śpiewająca słodkobrzmiącym sopranem Katarzyna Trylnik.
Być może swobodę w kreowaniu swoich ról solistom odbierała orkiestra, grająca pod batutą muzycznego szefa zespołu Patricka Fournilliera. W piątkowy wieczór wykonaniu nie pomagało zarówno narzucanie zbyt szybkich temp i nadużywanie ostrego forte, jak i niedostateczne wyczucie włoskiej frazy.
Spektakl oglądałem w piątek, 8 grudnia 2023 roku.
