Do udziału w festiwalu zaproszono Zespół Pieśni i Tańca „Podlasie”, działający przy Filii Akademii Wychowania Fizycznego w Białej Podlaskiej wraz z orkiestrą pod kierunkiem Przemysława Marcyniaka oraz Zespół Pieśni i Tańca Uniwersytetu Warszawskiego „Warszawianka”, z towarzyszącą mu orkiestrą dyrygowaną przez Piotra Ptaka.

Cóż to był za wieczór! Po krótkim przedstawieniu historii zespołów przez Gabrielę Kuc-Stefaniuk z Urzędu Miasta Biała Podlaska i Zbigniewa Kapelę – dyrektora Bialskiego Centrum Kultury, rozpoczął się prawdziwy spektakl. „Podlasie” i „Warszawianka” wiedzą jak zachwycić publiczność. Scenariusz koncertu ułożono tak, by zespoły występowały naprzemiennie, co dało wrażenie pewnego rodzaju „rywalizacji tanecznej” i wzajemnego zachęcania się tancerzy do coraz bardziej spektakularnych pokazów.

Od pierwszego momentu wszyscy patrzyliśmy jak urzeczeni, a z minuty na minutę było coraz piękniej. Rozmaitość strojów, feeria barw, zmienność tempa, układów tanecznych, pieśni i muzyka… to wszystko złożyło się na niezwykle dynamiczne widowisko.

ZPiT „Podlasie”, istniejący od 1969 roku, sławi kulturę polską w kraju i za granicą. Przez ten czas młodzi artyści wystąpili w ponad 1 700 koncertach, prezentowali się na 52 międzynarodowych festiwalach w Europie, Azji i Ameryce Południowej. W swoim repertuarze zespół posiada tańce i pieśni narodowe, ludowe z różnych regionów kraju, ale przede wszystkim upowszechnia folklor Podlasia. Od 2000 roku kierownikiem i choreografem zespołu jest Marcin Bochenek. Tym, co zapewne odróżnia „Podlasie” od innych zespołów folklorystycznych, jest współpraca z bialskim bandem Jazz Trio.To niespotykane połączenie folkloru z muzyką jazzową daje niezwykłe efekty, co mogła ocenić publiczność Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego.

Zespół „Warszawianka” istnieje od niemal 50 lat. Uznawany jest za jeden z trzech najlepszych, po „Mazowszu” i „Śląsku”, artystycznych zespołów pieśni i tańca w kraju. W jego skład wchodzą studenci Uniwersytetu Warszawskiego i innych stołecznych uczelni wyższych. Na repertuar składają się tańce narodowe, tańce i pieśni regionalne z całej Polski oraz widowiska związane z tradycjami i tematyką narodową, które „Warszawianka” prezentuje na licznych prestiżowych imprezach w kraju i na świecie. Obecnie kierownikiem artystycznym zespołu jest Jan Łosakiewicz.

Oba zespoły już wcześniej spotkały się na scenie. W 2019 r. ZPiT „Podlasie” wziął udział w koncercie, który odbył się w ramach projektu „Warszawianki” pt. „Żakowe Tańcowanie” w Mateczniku Mazowsze. Równie wspaniały koncert tancerze zapragnęli zaprezentować podlaskiej publiczności.

„Warszawianka” zatańczyła: Opoczno, Cygana, Spisz i Krakowiaka. Natomiast w wykonaniu „Podlasia” zobaczyliśmy tańce: Lubelsko – Podlaskie Palindromy i Kurpiowskie Miodobranie. Nie była to jednak wyłącznie prezentacja tańców z danego regionu. Każdym nowym układem zespoły opowiadały odrębne historie – od obrzędów i obyczajów, po perypetie miłosne. Pieśni otulały nas nostalgią, a dzięki tańcom było radośnie i energicznie.

Wisienką na torcie były wplecione w układy taneczne pokazy akrobatyczne tancerzy „Podlasia”, przy których widownia wstrzymywała oddech. Dawno nie widziałam, by publiczność tak żywiołowo reagowała. Słychać było nie tylko dynamiczne oklaski, ale i okrzyki zachwytu. Wielu bialczanom zapewne przypomniały się czasy, kiedy miasto gościło przez kilka lat Międzynarodowy Podlaski Jarmark Folkloru.

Chociaż wszystkie tańce urzekały, to chyba najbardziej ożywiły publiczność tańce cygańskie w wykonaniu ZPiT „Warszawianka” – piękne kobiety, bogate stroje i namiętność płynąca ze sceny porwały niejedną osobę. Niektórzy żałowali, że nie było bisów.

Grzechem byłoby nie napisać o znakomitych orkiestrach towarzyszących zespołom. Nie była to typowa muzyka ludowa, jaką znamy z wykonań rodzimych kapel. Publiczność mogła podziwiać doskonałe brzmienie skrzypiec, wiolonczeli, altówki, klarnetu, kontrabasu, oboju, fletu, perkusji… Współczesne, znakomite aranżacje pieśni ludowych, kunszt i talent muzyków zaimponowały bialczanom, czego wyrazem były gromkie brawa, którymi nagradzali każdy utwór.

Obie orkiestry zaprezentowały się wspaniale, ale prawdziwy popis kunsztu muzycznego na poziomie filharmonicznym dała orkiestra Uniwersytetu Warszawskiego, prezentując utwory w rytmach czardasza, z wyjątkowym skrzypkiem Aleksandrem Zwierzem, koncertmistrzem i wicedyrektorem Chopin University Chamber Orchestra oraz muzykiem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie.

Zachwycającą kulminacją wieczoru był wspólny występ obu zespołów i dwóch orkiestr. Długie owacje na stojąco pokazały, że polski folklor ma się znakomicie, a organizatorzy festiwalu – Prezydent Miasta Biała Podlaska Michał Litwiniuk, Dyrektor Bialskiego Centrum Kultury im. Bogusława Kaczyńskiego Zbigniew Kapela oraz ORFEO Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego i dyrektor artystyczny festiwalu Krzysztof Korwin-Piotrowski – mieli rację, umieszczając takie widowisko wśród festiwalowych wydarzeń. Okazuje się, że nawet Ci, którzy nie przepadają za sztuką ludową, przekonali się, że folklor na najwyższym artystycznym poziomie jest w stanie zachwycić każdego.

Do grona wykonawców zaprosił nie lada artystów: Małgorzatę Walewską (mezzosopran), Aleksandrę Kubas – Kruk (sopran), Kamilę Lendzion (sopran), tenora Sławomira Naborczyka i barytona Mykolę Kornutyaka z Lwowskiej Opery Narodowej. Reżyser podjął się prowadzenia narracji wspólnie z Katarzyną Sanocką (redaktor TVP Kultura).

Dzięki impresjom filmowym (fantastycznie przygotowana prezentacja multimedialna przez scenografa Teatru Wielkiego – Opery Narodowej Izabelę Chełkowską) udało się przywołać najważniejsze sceny z życia Bogusława, który od wczesnej młodości fascynował się muzyką i marzył o karierze pianisty. Nie został nim, co prawda, ale zyskał wymarzoną sławę jako Mistrz Mowy Polskiej, malujący słowem opowieści o muzyce i jej niezwykłych gwiazdach. Bogusław Kaczyński znakomicie sprawdzał się w roli telewizyjnego showmana, dyrektora Teatru Muzycznego „ROMA”, organizatora i prezentera festiwali muzycznych w Łańcucie i Krynicy-Zdroju, autora kilkunastu książek i osobowości artystycznej. Barwną opowieść o Jego kolejach losu urozmaicały szlagiery operowe, jakie uwielbiał Mistrz.

Jako pierwszy pokazał się dysponujący doskonałym warsztatem solista Teatru Muzycznego w Lublinie Sławomir Naborczyk ze słynną arią Kalafa „Nessun dorma”, stanowiącą fragment opery Giacomo Pucciniego „Turandot”. Naborczyk wybornie poradził sobie z interpretacją arii, należącej do popisowych numerów scenicznych Luciano Pavarottiego. Śpiewakowi towarzyszyli soliści baletu Małgorzata Franek i Maciej Marczak.

Nie mniej efektownie wypadł lwowski baryton Mykola Kornutyak w podnoszących ciśnienie krwi kupletach Torreadora z opery Georgesa Bizeta „Carmen”. Obu śpiewakom towarzyszyły piękne popisy solistów lubelskiego baletu.

W trakcie zajmującej opowieści widzowie mieli okazję podziwiać z ekranu zdjęcia małego Bogusia, który – mając zaledwie trzy i pół roku – debiutował w sali Skala bialskiego Domu Strażaka, grając walczyk „Staś mi pierścionek przywiózł z jarmarku”.

Ten zdawałoby się niewinny występ zaważył na dalszym życiu Bogusława. Zamiast uganiać się za piłką, jak czynili to jego rówieśnicy, postanowił zostać artystą i godzinami ćwiczył grę na pianinie.

Kaczyński uwielbiał opery, a szczególnie „Carmen” Bizeta. Najsłynniejszą arię z tej opery „Habanera” zaśpiewała oklaskiwana w londyńskiej Royal Opera House Covent Garden i nowojorskiej Metropolitan Opera Małgorzata Walewska. Jej wykonanie to nie tylko popis walorów głosowych artystki, ale też niezwykła energia i magia, jakie towarzyszą występom scenicznym maestry Walewskiej.

Mistrz Kaczyński był pełen podziwu dla talentu Ady Sari, której barwną karierę opisał w książce. Jedną z jej wielkim ról była Violetta z opery Giuseppe Verdiego „Traviata”. Arię „Sempre libera” wykonała w iście brawurowy sposób robiąca karierę w europejskich teatrach operowych (w Niemczech, w Szwajcarii i we Włoszech) Aleksandra Kubas-Kruk. Ta sama artystka towarzyszyła Sławomirowi Naborczykowi w miłosnym duecie „Parigi o cara” z opery „Traviata

Bogusław Kaczyński uwielbiał muzykę i bohaterki sceniczne słynnych operetek, wystawianych ongiś w cesarskim Wiedniu. Popisowy Czardasz Maricy, znany też jako „Gdzie mieszka miłość” z operetki „Hrabina Marica” Imre Kalmana zaprezentowała z wyjątkowym wdziękiem dyrektor Teatru Muzycznego w Lublinie Kamila Lendzion. Miłosny duet z operetki „Kraina uśmiechu” Franciszka Lehara „Kto dał nam klucze do miłości bram” wykonywali z wdziękiem Kamila Lendzion i Sławomir Naborczyk.

Dyrektor lubelskiego teatru pokazała się też ze zmysłową interpretacją szlagieru Edith Piaf „Pod dachami Paryża”. Śpiewaczce towarzyszyli: akordeonista Adam Dudek oraz soliści baletu Sofiya Kiykovska i Filip Krzyżelewski.

Podziwiany przez Kaczyńskiego Jan Kiepura miał w bogatym repertuarze mnóstwo hitów. Jednym z nich był utwór skomponowany przez Roberta Stolza „Brunetki, blondynki”. Publiczność amfiteatru usłyszała go w porywającym wykonaniu Sławomira Naborczyka, któremu towarzyszyły solistki baletu.

Każdy meloman na świecie słyszał pewnie zawadiacką i pełną humoru arię cyrulika Figara z opery „Cyrulik Sewilski” Gioacchina Rossiniego. Na scenie amfiteatru wykonał ją z godnym zachwytu wdziękiem gość ze Lwowa Mykola Kornutyak. Natomiast Sławomir Naborczyk porwał widownię prezentacją popisowej arii Pavarottiego „La donna e mobile” z opery „Rigoletto” Giuseppe Verdiego. Jego kreacja wywołała lawinę braw.

Od tego momentu temperatura stale rosła. Małgorzata Walewska w duecie z Aleksandrą Kubas-Kruk przedstawiły piękną interpretację „Barcaroli” z opery Jacquesa Offenbacha „Opowieści Hoffmanna”. Było nastrojowo i podniośle.

Te same artystki pokazały się też w romantycznym „Duecie kwiatów” z „Lakmé ” Léo Delibes’a. Znakomitym tłem były popisy tancerzy Sandry Czaplickiej i Wojciecha Pyszniaka.

Na finał magicznego wieczoru ze szlagierami operowymi i operetkowymi Małgorzata Walewska, Aleksandra Kubas–Kruk, Kamila Lendzion, Mykola Kornutyak i Sławomir Naborczyk wykonali wielki szlagier z „Wesołej wdówki” Franza Lehara „Usta milczą, dusza śpiewa”, a publiczność reagowała żywiołowo. Na bis usłyszeliśmy przebój operetkowy „Wielka sława to żart” z operetki „Baron cygański” Johanna Straussa. Artystom towarzyszyła owacja na stojąco.

W dowód uznania fantastycznych osiągnięć Małgorzaty Walewskiej Fundacja ORFEO przyznała maestrze statuetkę Nagrody Złota Muszka im. Bogusława Kaczyńskiego.

Warto wspomnieć o doskonałej orkiestrze Teatru Muzycznego w Lublinie pod dyrekcją Przemysława Fiugajskiego. Bialska publiczność nie ukrywała zachwytu, jaki sprawili jej organizatorzy trzeciej edycji Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego.

Organizacja Festiwalu:

• Michał Litwiniuk – Prezydent Miasta Biała Podlaska
• Bialskie Centrum Kultury – Dyrektor Zbigniew Kapela
• ORFEO Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego – Dyrektor Zarządu Anna Habrewicz, Dyrektor Artystyczny Krzysztof Korwin-Piotrowski

W roli gościa specjalnego pokazała się w tym towarzystwie nieoglądana jeszcze na scenie w Białej Podlaskiej Katarzyna Cerekwicka, koncertująca z pianistą Marcinem Urbanem. Widzowie byli zachwyceni.

Koktajl, jaki przygotowali zaproszeni do Białej Podlaskiej artyści, poruszył mocno publiczność. Głównie dlatego, że nowe aranżacje znanych przebojów okazały się atrakcyjne scenicznie, podkreślające, że prawdziwa sztuka zawsze się obroni. Szczególnie atrakcyjna była interpretacja szlagieru Kayah „Kiedyś byłam różą” w wykonaniu Kamili Lendzion.

Kapitalnie zabrzmiały też nowe odczytania piosenek Andrzeja Zauchy („Byłaś serca biciem” i Wymyśliłem ciebie”) oraz „Lubię wracać tam” Zbigniewa Wodeckiego w interpretacji Patryka Pawlaka.

Doskonale zabrzmiały interpretacje Pauliny Janczaruk „Szklana pogoda” Lombardu i „Czerwone korale” Brathanków.

Mnie szczególnie urzekł duet Katarzyny Cerekwickiej i Patryka Pawlaka w piosence Anny Jantar „Ktoś między nami”. Czuło się w nim magię. Przedstawiony na finał szlagier Marka Grechuty „Świecie nasz” przeniósł rozbawione audytorium w nostalgiczny świat marzeń.

To był niezapomniany powrót do lat młodości niejednego słuchacza. Znaczna część utworów zasługiwała na miano kreacji, a to znaczy, że aranżujący koncert Wojciech Durak i Bogusław Wróblewski spisali się na szóstkę.

Słowa uznania należą się też dyrektorowi festiwalu Krzysztofowi Korwinowi – Piotrowskiemu, który zdecydował o włączenie do festiwalu także szlagierów popkultury.

Baryton i wieloletni dyrektor artystyczny Teatru Muzycznego w Łodzi Zbigniew Macias zapisał się w pamięci melomanów nie tylko wspaniałymi kreacjami wokalnymi, ale też jako reżyser wielokrotnie nagradzanych operetek i musicali. Widzowie w całej Polsce zachwycali się również jego wyjątkową kreacją Tewjego Mleczarza w musicalu „Skrzypek na dachu”. Nic więc dziwnego, że na benefis 40- lecia pracy artystycznej wybrał najlepsze fragmenty z tego musicalu. Przy okazji dołączył celne dowcipy, żarty i mądrości z zapomnianego już świata polskich Żydów.

Zbigniew Macias nie tylko znakomicie zaśpiewał, wywołując niemilknące długo brawa, ale też okazał się showmanem z poczuciem humoru i obyciem scenicznym. I choć artysta chciałby być zapamiętany jako wspaniały interpretator roli biednego mleczarza z Anatewki, to doskonale odnajduje się w repertuarze operetkowym i musicalowym.

W drugiej części koncertu zaprezentował piosenki swoich ulubionych artystów: „Modlitwę” Bułata Okudżawy, „Strangers in the Night” i „My Way” z repertuaru Franka Sinatry oraz „Hallelujah” Leonarda Cohena. Zbigniew Macias, występujący w Białej Podlaskiej po raz trzeci, poderwał publiczność z miejsc do owacji na stojąco. Producentem koncertu był impresariat Promoton Barbary Kaczmarkiewicz z Łodzi.

Dla Daniluka nie jest ważne, czy opowiadana historia zdarzyła się naprawdę, czy pozostaje w sferze lokalnych legend. Istotne jest, że są one przekonujące, obfitujące w liczne zwroty akcji i trzymają widza w napięciu. Mają też, co warto podkreślić, odniesienia regionalne. W najnowszym przedstawieniu Teatru Słowa działającego przy Bialskim Centrum Kultury, autor powraca do X wieku, kiedy miejscowy władyka Słowian Wschodnich Pratul wysyła syna do Gniezna, stolicy państwa Mieszka. Po rocznym pobycie na Wielkopolsce wysłaniec powraca z dobrymi wiadomościami i nową wiarą, która burzy spokój nadbużańskich mieszkańców. Nie mieści im się w głowie rezygnacja z wiary ojców i dlatego jednomyślnie skazują młodego Nepela na śmierć. Dzięki intrydze siostry Nepel ocala głowę. Rozsądek wśród Słowian zwycięża, a wraz z nim rodzi się akceptacja wiary jednoczącej ludy słowiańskie. W wyniku decyzji starszyzny rodowej spiskujący przeciw władyce Werchlisz ma wykuć krzyż z kamienia ofiarnego, a tym samym dać początek legendzie o Nepelskiej Babie.

Premiera widowiska okazała się jeszcze jednym sukcesem Teatru Słowa. Wywiązali się wybornie aktorzy i reżyser spektaklu Danuta Szaniawska. Kostiumy przygotowała Małgorzata Maciejewska, a Słowian zagrali: Dariusz Bieliński – Nepel, Marzena Borkowska– Cieleśnica i Łęgowa, Edward Burta – Werchlisz, Tadeusz Humin – Teresp, Bożena Jaroszuk- Różycka – kapłanka III, Bożena Maria Juchimiuk – kapłanka I, Leonard Kołpak – Pratul, Katarzyna Krajewska- Piasecka – Lica, Beata Parafiniuk – Malowa, Marcin Rojek – Serpel, Patrycja Rytel – Zaczopa, Danuta Szaniawska – kapłanka II i Faustyna Wojdakowska – Derła.

Akcja „Nepela syna Pratula” jest chwilami komediowa, nostalgiczna i dramatyczna. Miłość, wiara, intryga i legenda łączą się w niej w spójną całość, przykuwającą uwagę widzów aż do finału.

Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego był też okazją do publicznego przedstawienia wschodzących gwiazd polskiej estrady. Jedną z nich okazała się białostoczanka Faustyna Maciejczuk. Utalentowana absolwentka szkół muzycznych w klasie skrzypiec i aktorka musicalowa scen białostockich, dała się poznać jako wartościowa głosowo wokalistka muzyki pop. Faustyna studiuje teraz muzykologię, a przy okazji próbuje przekonać słuchaczy do swych autorskich piosenek. Jej recital „Przebudzenie”, złożony z najnowszych propozycji, sytuuje wykonawczynię w kręgu lirycznej muzy. Zgotowano jej serdeczne przyjęcie.

Podczas recitalu w sali im. Bogusława Kaczyńskiego w Bialskim Centrum Kultury artystka śpiewała i grała na skrzypcach, a towarzyszył jej na estradzie młody pianista Łukasz Furmankiewicz.

Wieczorem miłośnicy musicalu mieli okazję obserwować projekcję filmu „Chicago”. Reżyser Rob Marshall zrobił wszystko, by uczynić z niego muzyczną perełkę. „Chicago” zdobyło sześć Oscarów i ponownie wzruszyło widzów, zwłaszcza tych, którzy nie mieli dotąd okazji podziwiania wspaniałych aktorek Rene Zellwenger i Catheriny Zety – Jones oraz Richarda Gere.

W ramach prezentacji filmowych publiczność podziwiała dwugodzinny film dokumentalny „Pavarotti”. Barwne dzieje słynnego tenora i ulubieńca milionów przypadły melomanom do gustu. Tym bardziej, że kariera sceniczna chłopaka z włoskiej Modeny przypominała dzieje naszego gwiazdora z Sosnowca Jana Kiepury. Obaj byli serdeczni i kochali śpiewać wszędzie, bez względu na okoliczności. Pavarotti zaskarbił sobie szacunek publiczności koncertami organizowanymi nie tylko w salach operowych, lecz także na arenach i stadionach, choć nie wszyscy melomani znają jego niesamowite kreacje. Film dokumentalny o człowieku, który elektryzował głosem tłumy, wywarł ogromne wrażenie.