REKLAMA

Polscy artyści na świecie: Rafał Tomkiewicz w Koncercie Trzech Kontratenorów pod dyrekcją Stefana Plewniaka w Opéra Royal de Versailles

Do udziału w Koncercie Trzech Tenorów w Salon d’Hercule w Opéra Royal de Versailles 30 stycznia 2025 roku zaproszenie przyjęli: Wenezuelczyk Samuel Mariño, Francuz Théo Imart oraz Polak Rafał Tomkiewicz. Orchestre de l’Opéra Royal poprowadzi pierwszy dyrygent zespołu, polski skrzypek Stefan Plewniak. W programie wydarzenia znalazły się arie z dzieł Georga Friedricha Händla („Rodelinda”, „Berenice, Regina d’Egitto”, „Solomon”, „Siroe”, „Juliusz Cezar w Egipcie”, „Alcyna”), Antonia Vivaldiego („Giustino”) i Nicoli Antonia Porpory („Siface”, „Polifemo”, „Germanico in Germania”).

Rafał Tomkiewicz © Iga Beata Maćkiewicz
Rafał Tomkiewicz © Iga Beata Maćkiewicz

Kontratenor Rafał Tomkiewicz jest absolwentem klasy śpiewu prof. Artura Stefanowicza na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 2017-19 był członkiem Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. W minionych sezonach Rafał Tomkiewicz występował m. in.: w The National Concert Hall w Dublinie („Carminie Burana” Carla Orffa), Theater and der Wien („Saul” Händla), na Festiwalach Händlowskich w Halle oraz Karlsruhe („La Resurrezione”, „Lotario”), Händel-Festspiele w Getyndze („Semele”), a także w Filharmonii Narodowej w Warszawie („Izrael w Egipcie” Händla), czy też Warszawskiej Operze Kameralnej („Juliusz Cezar” Händla). W styczniu 2025 roku zadebiutował w Operze we Frankfurcie jako Unulfo w „Rodelindzie” Händla.

Sophie Junker (Emira / Idaspe) i Rafał Tomkiewicz (Siroe) © Felix Grünschloss
Sophie Junker (Emira / Idaspe) i Rafał Tomkiewicz (Siroe) © Felix Grünschloss

Najbliższe plany artysty to m. in.: występy z orkiestrą Capella Cracoviensis: w partii Farnace w koncertowym wykonaniu opery „Mitridate” Wolfganga Amadeusza Mozarta na Festiwalu Opera Rara w Krakowie pod batutą Philippe’a Jaroussky’ego (8 lutego 2025 roku), a także w partii Cyrusa w oratorium „Belshazzar” Georga Friedricha Händla na scenie Filharmonii Krakowskiej (20 marca 2025 roku). Tomkiewicz powróci także do tytułowych ról w operach Händla – wystąpi jako Siroe w Badisches Staatstheater w Karlsruhe oraz jako Amadigi w Oper Halle.

W kwietniu 2025 roku zaśpiewa w „Stabat Mater” Giovanniego Battisty Pergolesiego i „Stabat Mater” Antonia Vivaldiego w Filharmonii Śląskiej, natomiast w maju 2025 roku zadebiutuje w roli Oberona podczas premiery „Snu nocy letniej” Benjamina Brittena w Oper Graz. W lipcu 2025 roku powróci do Opéra Royal de Versailles, aby zaśpiewać rolę Cnoty w „La Senna Festeggiante” Antonia Vivaldiego.

Stefan Plewniak © www.stefanplewniak.org
Stefan Plewniak © www.stefanplewniak.org

Stefan Plewniak jest skrzypkiem i dyrygentem, założycielem orkiestry „Il Giardino d’Amore”, zespołów „Cappella dell’Ospedale della Pietà Venezia” i „The FeelHarmony Symphony Orchestra”. Jest absolwentem klasy dr hab. Barbary Wysockiej na Akademii Muzycznej w Krakowie, kształcił się również w Maastricht Conservatoire i w Konserwatorium Paryskim CNSMDP.

Jest pedagogiem Instytutu Smyczkowego w Oslo NOR59, jest także związany z wytwórnią płytową Ëvoe Records. Jest pierwszym dyrygentem Orchestre de l’Opéra Royal w Opéra Royal de Versailles, gdzie w bieżącym sezonie poprowadzi jeszcze spektakle baletowe „Marie-Antoinette” z muzyką Józefa Haydna i Christopha Willibalda Glucka oraz w choreografii Thierry’a Malandaina, a także weźmie udział w koncertach, w których programie znajdzie się „Wiosna” z „Czterech Pór Roku” Antonia Vivaldiego oraz dwa koncerty skrzypcowe Giovanniego Guida („Wiosna” i „Lato”).

Stefan Plewniak © Mona Ulriche Schanche
Stefan Plewniak © Mona Ulriche Schanche

We wrześniu 2025 roku Stefan Plewniak wraz z Orchestre de l’Opéra Royal wystąpi w Operze Margrabiów w Bayreuth na Bayreuth Baroque Opera Festival, gdzie z rosyjską sopranistką Julią Lezhnevą i argentyńskim kontratenorem Franco Fagiolim wykonają arie i duety z oper Nicoli Antonia Porpory („Polifemo”, „Carlo il Calvo”).

80 lat Filharmonii Krakowskiej. Uroczyste obchody uświetnią: Jerzy Maksymiuk, Antoni Wit oraz Alexander Humala

Niemal dokładnie w 80. rocznicę tego wydarzenia – w piątek, 31 stycznia 2025 roku o godz. 19.30 i w sobotę, 1 lutego 2025 roku o godz. 18.00, odbędą się jubileuszowe koncerty, będące repertuarowym odtworzeniem historycznym pod batutą Zygmunta Latoszewskiego. Orkiestrę Filharmonii Krakowskiej poprowadzą kolejno trzej dyrygenci związani z instytucją – Jerzy Maksymiuk, doradca artystyczny Filharmonii w latach 1992–1998, Antoni Wit – od 2013 roku dyrygent honorowy Filharmonii Krakowskiej oraz Alexander Humala – jej obecny szef artystyczny. Podczas koncertów zabrzmią kolejno – „Odwieczne pieśni” Mieczysława Karłowicza, „Koncert fortepianowy f-moll” Fryderyka Chopina z Janem Lisieckim w partii solowej oraz VI Symfonia „Patetyczna” Piotra Czajkowskiego.

Obchody jubileuszu trwają nieprzerwanie od początku obecnego sezonu – jest to bowiem sezon nadzwyczajnych wydarzeń koncertowych, wspaniałych występów gwiazd światowych scen i bardzo interesującego repertuaru. Ukoronowanie tego jubileuszu wiąże się z formą uhonorowania ludzi, którzy Filharmonię Krakowską współtworzą – co będzie miało miejsce 31 stycznia 2025 roku w sali koncertowej przed koncertem.

Drugie z jubileuszowych wydarzeń umiejscowione w Centrum Kongresowym ICE, będzie skupiać się wokół części natury historycznej. Odbędzie się nadzwyczajne wydanie Dyskusyjnego Klubu Muzycznego „Wszystko Gra” z udziałem trzech dyrygentów, pod batutą których wystąpi tego dnia filharmoniczna orkiestra. Z Jerzym Maksymiukiem, Antonim Witem oraz z Alexandrem Humalą w pełną wspomnień podróż „W 80 lat wokół Filharmonii Krakowskiej” uda się Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz.

Ale wcześniej, o godz. 16.30 w Centrum Kongresowym ICE odbędzie się bowiem premierowe spotkanie z Marią Wilczek-Krupą, autorką nowo powstałej książki zatytułowanej„Jedno życie to jest cały świat. O początkach Filharmonii Krakowskiej”. Jak pisze sama autorka – to był trudny temat, w każdym znaczeniu tego słowa. Już samo ustalenie daty rozpoczęcia działalności Filharmonii Krakowskiej okazało się problematyczne, bo to instytucja, która się rodziła etapami, w drodze pewnego procesu. Stąd (…) mowa jest o aż trzech początkach ośrodka filharmonicznego w Krakowie, z których drugi, przypadający na okres okupacji niemieckiej, stanowił największe literackie wyzwanie. Ta specyficzna biografia powstała bowiem w dużej mierze na podstawie archiwów i źródeł bazujących na pamięci ludzkiej. (…) Warto przy tym zwrócić uwagę na fakt, że Fabryka Emalia Schindlera przeszła do historii jako instytucja chroniąca Polaków i Żydów, a o tym, że podobnym azylem była Filharmonia, nie mówi dziś nikt. Skala tej ochrony była niewątpliwie inna, ale ważny jest fakt, bo przecież „jedno życie, to jest cały świat”.

Nadzwyczajne wydanie Dyskusyjnego Klubu Muzycznego „Wszystko Gra” odbędzie się w foyer Centrum bezpośrednio po sobotnim koncercie, czyli około godziny 20. Wstęp na oba anonsowane wydarzenia jest nieodpłatny.

Dorota Szczepańska w Koncercie Noworocznym w Warszawskiej Operze Kameralnej

Podczas koncertów „Spod ręki Mistrza” zabrzmią zarówno formy dedykowane rozbudowanym zespołom wykonawczym, jak i kameralne, wszystkie ukazujące kunszt ich twórców. Cykl rozpocznie uroczysty Koncert Noworoczny, w programie znajdą się m. in. „Concerto grosso op. 6 nr 8”, zwane „Koncertem Bożonarodzeniowym” Arcangelo Corellego, „III suita orkiestrowa” (BWV 1068) i Kantata „Jauchzet Gott in allen Landen” (BWV 51) Jana Sebastiana Bacha, „Marche pour la cérémonie des Turcs” i uwertura z „Ballet de la nuit” Jean- Baptiste Lully’ego, a także Kantata „Tra le fiamme” (HWV 170) Georga Friedricha Händla. Koncert zwieńczy jedno z najsłynniejszych dzieł instrumentalnych baroku, „Muzyka ogni sztucznych” (HWV 351), czyli „Music for the Royal Fireworks”.

25 stycznia 2025 roku w Koncercie Noworocznym z cyklu „Spod ręki Mistrza” na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej wystąpi Dorota Szczepańska, orkiestrę Musicae Antiquae Collegium Varsoviense (MACV) WOK poprowadzi Adam Banaszak.

Adam Banaszak i MACV © Warszawska Opera Kameralna
Adam Banaszak i MACV © Warszawska Opera Kameralna

Oczywiście, że Koncert Noworoczny jednoznacznie zmierza w stronę pewnego repertuaru i konwencji – opowiada Adam Banaszak, kierownik muzyczny orkiestry MACV WOK w wywiadzie dla PAP MediaRoom.Na przełomie grudnia i stycznia „doświetlamy” się cudownymi iluminacjami na ulicach miast i choinkowymi lampkami w naszych domach, tak intuicyjnie chcemy „rozświetlić się” muzycznie. To muzyka piękna światła i radości, która, jak wierzymy, może tchnąć optymizm w Państwa, wciąż pachnące nowością, kalendarze na ten rok.

Ale zrobimy to zupełnie inaczej niż w Wiedniu. Zamiast „Marsza Radetzky’ego” u nas będzie „Marsz Turecki” Lully’ego, znany szerszej publiczności z filmu „Wszystkie poranki świata”. Zamiast walców i polek rodu Straussów proponujemy inne orkiestrowe popisy: „Suitę D-dur” Bacha, „Muzykę sztucznych ogni” Händla, ale także Concerto grosso op. 6 nr 8 „Fatto per la notte di Natale” Arcangelo Corelliego. Zamiast tradycyjnie wykonywanych arii operowych i operetkowych usłyszymy dwie solowe kantaty. Dorota Szczepańska, sopranistka, która niedawno lśniła na naszej scenie m.in. w „Juliuszu Cesarze”, wykona kantatę „Tra le fiamme” Händla oraz „Jauchzet Gott in allen Landen” Bacha. Obie są szalenie wirtuozowskie i koloraturowe.

Kolejnymi koncertami cyklu będą „Miłość i śmierć” wybrane utwory z Szóstej Księgi Madrygałów Carla Gesualdo di Venosa (22 lutego 2025 roku) oraz „Stabat Mater” Antonio Vivaldiego i Giovanniego Battisty Pergolesiego z udziałem Gabrieli Legun i Jana Jakuba Monowida (1 marca 2025).

Wszystkie koncerty odbędą się w Teatrze WOK przy Alei Solidarności 76b w Warszawie.

Polscy artyści na świecie: Krzysztof Lachman jako Hippolyte w „Phèdre” Jeana Baptiste’a Lemoyne’a w Karlsruhe

Jean-Baptiste Lemoyne był francuskim kompozytorem, żyjącym w latach 1751-1796, obecnie znanym przede wszystkim jako twórca kilku oper. W latach młodzieńczych współpracował z ośrodkami muzycznymi m. in. Berlina, czy też Warszawy, gdzie skomponował jedno z pierwszych swoich dzieł „Le bouquet de Colette” (1775). Jego inny utwór, „Phèdre”, tragedia muzyczna w trzech aktach z librettem François-Benoit Hoffmana, został po raz pierwszy wykonany 26 października 1786 roku w Fontainebleau.

Jak informuje na swojej stronie internetowej Badisches Staatstheater Karlsruhe, opera ta zostanie po raz pierwszy wykonana po 200 latach zapomnienia jako preludium do prezentowania nieznanego repertuaru francuskiego w Karlsruhe w kolejnych sezonach artystycznych.

Kihun Yoon (Thésée) i Krzysztof Lachman (Hippolyte) w „Phèdre“ w Badisches Staatstheater Karlsruhe © Felix Grünschloß
Kihun Yoon (Thésée) i Krzysztof Lachman (Hippolyte) w „Phèdre“ w Badisches Staatstheater Karlsruhe © Felix Grünschloß

Tytuł ten w Badisches Staatstheater w Karlsruhe wyreżyseruje niemiecki artysta Christoph von Bernuth. Kierownictwo muzyczne premiery objął włoski dyrygent Attilo Cremonesi. Autorem scenografii i projekcji video jest Oliver Helf, kostiumy zaprojektowała Karine Van Hercke, autorem reżyserii świateł jest Stefan Woinke, a dramaturgiem spektaklu jest Stephanie Twiehaus. Spektakl powstał we współpracy z Palazzetto Bru Zane w Wenecji.

Obok Krzysztofa Lachmana (Hippolyte) w spektaklu wystąpią także: Ann-Beth Solvang (Phèdre), Armin Kolarczyk, Kihun Yoon (Thésée), Anastasiya Taratorkina, Martha Eason (Oenone), Ogulcan Yilmaz (Un Grand de l’Ètat), Philip Hohner (Akamas). Premiera odbędzie się 25 stycznia 2025 roku, a kolejne spektakle zaplanowano na 28 stycznia, 16, 27 lutego, 8, 14, 23 marca i 17 kwietnia 2025 roku.

Ann-Beth Solvang (Phèdre), Anastasiya Taratorkina (Oenone) i i Krzysztof Lachman (Hippolyte) © Felix Grünschloß
Ann-Beth Solvang (Phèdre), Anastasiya Taratorkina (Oenone) i i Krzysztof Lachman (Hippolyte) © Felix Grünschloß

Krzysztof Lachman ukończył studia wokalne na Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, w klasie prof. dr Krzysztofa Bednarka. Od 2022 roku jest członkiem Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.

Na swoim koncie ma występy na Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Warszawie (pod batutą Łukasza Borowicza), Festiwalu Opera Rara w Krakowie, w Rosendal Teater w Trondheim, czy też w Teatrze Wielkim w Łodzi.

W bieżącym sezonie artystycznym Krzysztof Lachman wykonywał tytułową partię w operze „Aureliano in Palmira” Gioachina Rossiniego z Capellą Cracoviensis w Krakowie, Pradze i Dreźnie, a także wykonywał solową partię tenorową w „Requiem d-moll” Wolfganga Amadeusza Mozarta z gdańską Polską Filharmonią Bałtycką. Wziął również udział w koncercie „A Te, o Cara. Koncert Trzech Tenorów”, autorskim projekcie ORFEO Fundacji im. Bogusława Kaczyńskiego według koncepcji Tomasza Pasternaka.

Polscy artyści na świecie: Krzysztof Lachman jako Hippolyte w „Phèdre” Jeana Baptiste’a Lemoyne’a w Karlsruhe
Polscy artyści na świecie: Krzysztof Lachman jako Hippolyte w „Phèdre” Jeana Baptiste’a Lemoyne’a w Karlsruhe

Już 8 lutego 2025 roku zaśpiewa partię Marzia w koncertowym wykonaniu opery „Mitridate, re di Ponto” Wolfganga Amadeusza Mozarta na Festiwalu Opera Rara w Krakowie z orkiestrą Capellą Cracoviensis pod batutą Philippe’a Jaroussky’ego. W marcu 2025 roku wcielać się będzie w Nemorina w nowej inscenizacji „Napoju miłosnego” Gaetana Donizettiego w Teatrze Wielkim w Łodzi.

Polska muzyka barokowa na dwa klawesyny. ClaveDuo w „Midnight Concert. Klasyka na Koszykach”

Zespół ClaveDuo podczas kolejnego „Midnight Concert. Klasyka na Koszykach” zaprezentuje bogaty świat muzyki barokowej, która przeplata elementy polskie i włoskie. Oprócz utworów Adama Jarzębskiego i Marcina Mielczewskiego klawesynistki Anna Huszczo i Joanna Solecka zagrają dzieła włoskiego kompozytora barokowego Bernardo Pasquiniego. A wszystko zadzieje się w scenerii oświetlonej blaskiem świec.

Koncert odbędzie się 28 stycznia 2025 roku na antresoli Hali Koszyki. Wstęp jest wolny, link do wydarzenia znajduje się tutaj.

Informacje o „Midnight Concert”

  • Organizatorzy: Hala Koszyki | Julian Cochran Foundation
  • Mecenas: Symphar
  • Honorowy Partner: Filharmonia Narodowa
  • Partnerzy: Vank | Samarité | ClaveDuo
  • Partner Medialny: Orfeo – Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego
Adam Jarzębski, „ Chromatica”, płyta „Il Viaggio del Suono”. Wykonawcy: Anna Huszczo i Joanna Solecka (ClaveDuo), © 2024 RecArt

O płycie „Il Viaggio del Suono”

Polski repertuar barokowej muzyki instrumentalnej, choć skromny, kryje dzieła wybitne, takie jak twórczość Marcina Mielczewskiego i Adama Jarzębskiego. Płyta „Il Viaggio Del Suono” zawiera pięć canzon Jarzębskiego z rękopisu „Canzoni e Concerti” (1627), zaprezentowanych w interpretacji ClaveDuo na dwa klawesyny – zgodnie z dawnymi praktykami wykonawczymi. Obok nich znajdują się utwory Mielczewskiego, których rekonstrukcje zostały zmodyfikowane przez zespół. Kompozycje łączą wpływy polifonii renesansowej, włoskiego baroku oraz polskich rytmów tanecznych.

Płytę uzupełnia dedykowana ClaveDuo czteroczęściowa „Suita krakowska” Juliana Gębalskiego, inspirowana dawną muzyką Krakowa, m.in. „Psalmami” Mikołaja Gomółki i „Tabulaturą” Jana z Lublina. Utwór powstał na zamówienie Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca i miał swoje prawykonanie w 2022 roku.

Informacje o artystach:

ClaveDuo to formacja kameralna stworzona przez Annę Huszczo i Joannę Solecką jako duet klawesynowy. Zależnie od okoliczności i repertuaru, zakres instrumentarium używanego przez artystki poszerza się także o inne historyczne instrumenty klawiszowe. W repertuarze zespołu znajdują się utwory od XVI do XXI wieku. Artystki posiadają pięć własnych instrumentów historycznych: dwa klawesyny skrzydłowe (jednomanuałowa kopia klawesynu flamandzkiego z XVII wieku i dwumanuałowa kopia klawesynu włoskiego z XVII wieku), szpinet (kopia instrumentu angielskiego), wirginał (kopia instrumentu włoskiego z XVII w.) oraz fortepian historyczny.

Zespół w 2021 roku wydał płytę pt. „Il teatro del suono” z własną interpretacją „Sonate per due Cembali con il basso cifrato” Bernardo Pasquiniego. W 2022 roku duet prawykonał „Suitę na dwa klawesyny” Juliana Gembalskiego, skomponowaną w ramach projektu MKiDN „Zamówienia kompozytorskie”. W 2024 roku zespół wydał drugą płytę pt. „Il Viaggio del Suono”.

Zespół ClaveDuo: Joanna Solecka i Anna Huszczo © materiały Organizatora
Zespół ClaveDuo: Joanna Solecka i Anna Huszczo © materiały Organizatora

Joanna Solecka – jest absolwentką Akademii Muzycznej w Krakowie na kierunkach Fortepian, Teoria Muzyki i Klawesyn. W życiu zawodowym łączy doświadczenia zdobyte we wszystkich tych dziedzinach, poświęcając czas na pracę dydaktyczną oraz działalność artystyczną i promującą kulturę. Występuje na festiwalach i koncertach w kraju oraz za granicą, wykonując muzykę kameralną i utwory solowe. Ma na swoim koncie współpracę z Filharmonią Krakowską, Capellą Cracoviensis, Operą Krakowską i Baletem Dworskim Cracovia Danza. Jest autorką licznych haseł do Encyklopedii Muzycznej Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, a także publikacji o charakterze naukowym. We współpracy z M. Kraftem dokonała pierwszego przekładu na język polski traktatu C. Ph. E. Bacha „Versuch über die wahre Art das Clavier zu spielen”. W 2017 roku uzyskała tytuł doktora sztuki na Akademii Muzycznej w Krakowie za pracę „Partimento” – duet wykonawcy z kompozytorem, od szkicu do improwizacji i kompozycji. Została uhonorowana odznakami Honoris Gratia i Zasłużony dla Kultury Polskiej oraz Nagrodą Prezydenta Miasta Krakowa. W 2021 roku wydała dwie płyty z muzyką kameralną: „Il teatro del suono” oraz „Gusto NON Barbaro” (muzyka niemiecka XVIII wieku).

Anna Huszczo – po ukończeniu studiów na Akademii Muzycznej w Krakowie odbyła studia podyplomowe na kierunkach klawesyn i fortepian historyczny. Współpracowała m.in. z Operą Bałtycką, Filharmonią Narodową, Baletem Dworskim Cracovia Danza, Sinfoniettą Cracovią. Jej repertuar wypełniają utwory od czasów renesansu do współczesności. Koncertuje w Polsce i za granicą, występując solo i z zespołami kameralnymi. 

W 2021 roku wraz z Joanną Solecką wydała płytę „Il teatro del suono” („Sonate per due Cembali con il basso cifrato” Bernardo Pasquiniego) oraz współuczestniczyła w nagraniu płyty z kameralną muzyką niemiecką XVIII wieku Gusto NON Barbaro.

W 2023 roku wraz z oboistką Katarzyną Pilipiuk wydała płytę z solowymi koncertami obojowymi Johanna Wilhelma Hertla. Poza działalnością koncertową jest aktywna na polu dydaktyki i popularyzacji kultury. Jest prezesem działającej od 2015 roku Fundacji Il Vento, która zajmuje się organizacją wydarzeń kulturalnych, festiwali i koncertów w ramach nurtu wykonawstwa poinformowanego historycznie.  Od 2021 roku wraz z Katarzyną Pilipiuk organizuje Festiwal Muzyczny im. Leopolda hr. Poletyły w Krasnymstawie.

„Klasyka Kamyka”: Ważne, aby przemycać klasykę w inne rejony: video podcast z Aleksandrą Kurzak

Video podcast z Aleksandrą Kurzak został nagrany w Warszawie 10 stycznia 2025 roku.

„Klasyka Kamyka”: Ważne, aby przemycać klasykę w inne rejony: video podcast z Aleksandrą Kurzak

„KLASYKA KAMYKA” – CYKL VIDEO PODCASTÓW

  • Współpraca merytoryczna:
    Tomasz Pasternak – redaktor naczelny portalu ORFEO
    Piotr Łabanow – dyrektor zarządu ORFEO
  • Nagranie i montaż: TAKTOGRAM sp. z o.o.

Jacek Jekiel pozostaje dyrektorem Opery na Zamku przez kolejne 5 lat

Jacek Jekiel

Jacek Jekiel jest dyrektorem Opery na Zamku w Szczecinie od 2013 roku i pozostanie na tym stanowisku przez kolejne pięć lat. Jest historykiem, doktorem nauk humanistycznych, pracownikiem naukowym Uniwersytetu Szczecińskiego. W latach 2000/2001 był wiceprezydentem Szczecina, od stycznia 2013 roku dyrektorem Wydziału Kultury, Nauki i Dziedzictwa Narodowego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Zachodniopomorskiego. Od 2019 roku jest wiceprezesem Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów. W 2022 roku Business Club Szczecin przyznał mu tytuł „Osobowość Kultury”. To społecznik i działacz wielu organizacji pozarządowych, od 2010 roku wiceprezes Fundacji Bracia Mniejsi, niosącej pomoc bezdomnym zwierzętom.

Widownia Opery na Zamku © Adam Słomski, Wikimedia Commons, domena publiczna
Widownia Opery na Zamku © Adam Słomski, Wikimedia Commons, domena publiczna

Podczas swojej dyrekcji przeprowadził ogromną inwestycję, którą była przebudowa Opery, zakończoną w 2015 roku. Doprowadził do m.in. polskiej premiery opery Benjamina Brittena „Dokręcanie śruby”, uznanej po raz pierwszy w historii Opery na Zamku za najlepszy spektakl w konkursie Teatralne Nagrody Muzyczne im. Jana Kiepury oraz pierwszą w Polsce inscenizację „Procesu” Philipa Glassa. Zorganizował Międzynarodowy Festiwal Tańca Współczesnego Tanztendenzen. Za jego kadencji chór Opery na Zamku został nominowany do nagrody jednego z najważniejszych magazynów Europy – „Opernwelt” – w kategorii „chór roku”.

Zwiastun spektaklu „Dokręcanie śruby” Benjamina Brittena, Opera na Zamku, kierownictwo muzyczne: Jerzy Wołosiuk, reżyseria: Natalia Babińska

Propagator twórczości Stanisława Moniuszki i koordynator Roku Moniuszkowskiego w województwie zachodniopomorskim. Inicjator programu „Ruch na rzecz Ruchu”, dotyczącego utworzenia na Akademii Sztuki w Szczecinie nowego kierunku „taniec”, dającemu tancerzom możliwość nauczania po zakończeniu kariery zawodowej.

Rada Miasta Szczecina na wniosek Jacka Jekiela i rodziny po jednomyślnej rekomendacji Komisji ds. Kultury i Promocji Rady Miasta ustanowiła rok 2024 w Szczecinie Rokiem Jacka Nieżychowskiego, twórcy i pierwszego dyrektora Operetki Szczecińskiej.

O stanowisko dyrektora Opery na Zamku ubiegało się dwoje kandydatów. Aplikację złożyła Aldona Farrugia, pochodząca z Polski reżyserka od 20 lat związana z niemieckimi scenami operowymi i teatrami.

Jacek Jekiel, dyrektor Opery na Zamku © Sebastian Wołosz, Opera na Zamku
Jacek Jekiel, dyrektor Opery na Zamku © Sebastian Wołosz, Opera na Zamku

2025-2030: plany artystyczne Opery na Zamku

W sezonie 2025/2026 przewidziane są trzy premiery: „Albert Herring” Benjamina Brittena (w koprodukcji z Teatrem Wielkim w Poznaniu), spektakl baletowy choreografii: Roberta Bondary („Na posterunku”, wystawiona już w 2019 roku w ramach Wieczoru Baletów Polskich) i nowa część autorstwa Tamaša Juronicsa, szefa baletu w Szeged na Węgrzech. Planowana jest też premiera musicalu dziecięcego „Toto” Marka Sarta i Ernesta Brylla.

W sezonie 2026/2027 odbędą się inscenizacje „Rigoletta” Giuseppe Verdiego, „Skrzypka na dachu” Jerry’ego Bocka i Josepha Steina (inauguracja jubileuszu 70-lecie teatru) oraz baletu „Znachor” Przemysława Zycha w neoklasycznej choreografii Grzegorza Brożka. Ponadto w ramach obchodów planowane jest koncertowe prawykonanie jedynej opery szczecińskiego kompozytora Marka Jasińskiego „Książę ostatni” do libretta wybitnej szczecińskiej poetki i prozaiczki Joanny Kulmowej (wydarzenie we współpracy z Zamkiem Książąt Pomorskich).

Opera na Zamku © Robert Stachnik, Wikimedia Commons, domena publiczna
Opera na Zamku © Robert Stachnik, Wikimedia Commons, domena publiczna

Sezon 2027/2028 to premiery: „Halka” Stanisława Moniuszki oraz balet „Sen nocy letniej” Felixa Mendelssohna w choreografii Roberta Bondary.

Sezon 2028/2029 to premiera opery komicznej Gaetano Donizettiego „Córka pułku”, baletu opowiadającego o historii Anny Frank (z okazji 100. rocznicy urodzin) oraz kameralnej opery Michaela Nymana „Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem”.

W sezonie 2029/2030 przewidziane są inscenizacje „Don Giovanniego” Wolfganga Amadeusza Mozarta, „Romea i Julii” Sergiusza Prokofiewa oraz „Toski” Giacomo Pucciniego, ten tytuł zostanie pokazany w Szczecinie po raz pierwszy.

Jacek Jekiel © Karolina Bąk | Opera na Zamku
Jacek Jekiel © Karolina Bąk | Opera na Zamku

W przypadku pozyskania dodatkowych źródeł finansowania planowane jest wydarzenie na szczecińskiej Łasztowni pod nazwą „Lastadia Opera Festival”, realizowany w plenerze na scenie na wodzie (lub w jej bezpośredniej bliskości). Miałby składać się z dwóch wydarzeń – współczesnego baletu oraz koncertu skierowanego do szerokiej publiczności. Z czasem – przy zwiększeniu środków finansowych – nawet z premiery operowej realizowanej przez Operę na Zamku oraz koncertu w gatunku musicalu lub pop-opery.

Andrzej Filończyk – triumfalny występ w Poznaniu

17 i 19 stycznia 2025 roku Andrzej Filończyk powrócił po dokładnie 10 latach na scenę swojego debiutu w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Miał wtedy zaledwie dwadzieścia lat i Gabriel Chmura powierzył mu rolę Tonia w premierowym przedstawieniu „Pajaców” Ruggiera Leoncavalla. Był to chyba najmłodszy baryton w tej dramatycznej partii w całej historii wykonań tej opery.

Byłem na tym przedstawieniu i pamiętam dobrze, że już podczas arii w Prologu przeszedł mnie dreszcz emocji: oto jestem świadkiem narodzin przyszłej gwiazdy scen światowych. Duży, krągły i mięsisty głos o fascynującej barwie i olśniewającym blasku. Losy młodziutkiego barytona mogły się oczywiście potoczyć rozmaicie, ale wykorzystał szansę, mądrze pokierował karierą i oto spełniło się.

„Cyrulik sewilski” w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Scena zbiorowa © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu
„Cyrulik sewilski” w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Scena zbiorowa © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu

Dzisiaj śpiewa na najważniejszych scenach świata. Przed niespełna rokiem podziwiałem go w tytułowej partii w „Don Giovannim” na scenie Teatro San Carlo w Neapolu, a zaraz potem debiutował w tej roli w samym sercu mozartowskiego świata, w Wiener Staatsoper.

Jako Figaro w „Cyruliku sewilskim” w Poznaniu (widziałem przedstawienie 19 stycznia 2025 roku) był fenomenalny wokalnie i aktorsko. Jaka brawura wokalna w partii wymagającej swobody w całej skali barytonowego głosu i wielkiej ruchliwości oraz precyzji wręcz koloraturowej! Do tego zniewalająca aktorska umiejętność wcielenia się w rolę wymagającą także vis comica.

Cała reszta obsady była znakomita, podobnie jak dyrygent i orkiestra. Ale bywa, że wszystkie elementy potrzebne do sukcesu mamy do dyspozycji, a przedstawienie jest tylko dobre. W Poznaniu zdarzył się cud. Wszyscy, być może zmobilizowani obecnością gwiazdy, grali i śpiewali jak natchnieni. Siedząc na widowni oczarowany wiedziałem, że tego wieczoru nie chcę być nigdzie indziej tylko tutaj. Ani na słonecznych plażach Majorki, ani wśród zamków nad Loarą ani nawet na Festiwalu w Salzburgu!

Andrzej Filończyk (Figaro) i Randall Bills (Hrabia Almaviva) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu
Andrzej Filończyk (Figaro) i Randall Bills (Hrabia Almaviva) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu

Małgorzata Olejniczak-Worobiej jako Rozyna zniewalała techniką koloraturową i blaskiem jasnego sopranowego głosu o niezbyt dużym wolumenie, ale penetrującym salę. Jej głos brzmiał przy tym krągło, pozbawiony ostrości typowych dla większości sopranów typu „leggiero”.

Przy okazji pewne wyjaśnienie oraz anegdota.

Wiadomo, że Rossini skomponował partię Rozyny na głos kontraltowy, a więc o bardzo dużej skali, pełny w średnicy i w dole, a w górze sięgający do dwukreślnego „si naturale”. Teresa Berganza w nagraniu DECCA z 1964 roku dodała sobie nawet nienapisane przez kompozytora „c trzykreślne” na zakończenie finału I aktu. W II połowie XIX wieku zabrakło niskich głosów kobiecych z techniką koloraturową, pojawiły się w ich miejsce dramatyczne mezzosoprany verdiowskie. A atrakcyjną partię Rozyny zaanektowały lekkie soprany koloraturowe, wykonując ją oczywiście wyżej i dodając mnóstwo koloratur w górze skali. Biegniki dążące w partyturze Rossiniego w dół do najniższych dźwięków kontraltowych zastąpiły pasaże biegnące w górę do najwyższych dźwięków sopranu koloraturowego. A dość liczne dwukreślne „h” zastąpiły trzykreślne „d”. Taką wersją Rozyny przez dziesięciolecia zachwycały liczne gwiazdy sopranowe, wśród polskich m.in. Marcella Sembrich-Kochańska, Ada Sari, Bogna Sokorska, Zdzisława Donat.

Małgorzata Olejniczak-Worobiej (Rozyna) i Andrzej Filończyk (Figaro) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu
Małgorzata Olejniczak-Worobiej (Rozyna) i Andrzej Filończyk (Figaro) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu

Przełom nastąpił w XX wieku w okresie międzywojennym, gdy kontraltową, oryginalną Rozynę przywróciła na scenach światowych hiszpańska gwiazda Conchita Supervia. A w drugiej połowie XX wieku i w XXI do dzisiaj już rzadko Rozynę śpiewają lekkie soprany koloraturowe. Przypomnę kilka nazwisk najsłynniejszych odtwórczyń tej partii wykonywanej zgodnie z partyturą: Giulietta Simionato, Marilyn Horne, Fiorenza Cossotto, Teresa Berganza, Ewa Podleś, Agnes Baltsa, Jennifer Larmore, Vesselina Kasarova, Cecilia Bartoli, Elina Garanca. Nawet soprany jak Maria Callas i Victoria de los Angeles śpiewały i nagrały na płyty wersję oryginalną, pierwsza w 1957 roku (EMI/WARNER), druga w 1952 (EMI/TESTAMENT) i 1962 roku (EMI/WARNER).

Gioachino Rossini był kiedyś na koncercie legendarnej Adeliny Patti, która na zakończenie zaśpiewała arię Rozyny „Una voce poco fa”, oczywiście w wersji sopranowej, bo była sopranem, w dodatku ozdabiając ją jak choinkę mnóstwem wymyślonych przez siebie pasaży i koloratur. Kompozytor poszedł pogratulować występu i zapytał: Co to był za utwór, który zaśpiewała Pani na końcu?. Ależ to Pańska Rozyna – odpowiedziała skonfundowana gwiazda. Na co Rossini ze stoickim spokojem: Nie przypominam sobie, żebym coś takiego napisał.

Nie zmienia to faktu, że publiczność niezmiernie lubi sopranowe Rozyny.

Grzegorz Szostak (Don Bartolo) i Wojtek Gierlach (Don Basilio) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu
Grzegorz Szostak (Don Bartolo) i Wojtek Gierlach (Don Basilio) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu

W poznańskim przedstawieniu „Cyrulika sewilskiego” błyszczał Wojtek Gierlach ze swoim szlachetnym basem jako Don Basilio. Wspaniałą kreację wokalną i sceniczną stworzył inny śpiewak, obdarzony basem buffo, Grzegorz Szostak.

Randall Bills, młody angielski tenor typu leggiero, ceniony na świecie jako odtwórca partii rossiniowskich, pokazał głos o ciepłym, miłym brzmieniu i bezbłędnej technice.

Magdalena Wilczyńska-Goś (Berta) i Andrzej Filończyk (Figaro) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu
Magdalena Wilczyńska-Goś (Berta) i Andrzej Filończyk (Figaro) © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu

Nawet Berta w wykonaniu Magdaleny Wilczyńskiej-Goś stała się jedną z bohaterek wieczoru dzięki arii „Il vecchiotto cerca moglie” (podobno Rossini tę swoją kompozycję uwielbiał i często sobie nucił, gdy był w dobrym humorze) oraz stworzeniu uroczej postaci podstarzałej kokietki.

Bardzo dobrze grała orkiestra, a dyrygował z wdziękiem i stylowo Antonello Allemandi.

Niezapomniany wieczór w operze!

„Cyrulik sewilski” w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Scena zbiorowa © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu
„Cyrulik sewilski” w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Scena zbiorowa © Ośko/Bogunia, archiwum Teatru Wielkiego w Poznaniu

Mija 9. rocznica śmierci Bogusława Kaczyńskiego

Moim pragnieniem jest oczarować jak najszersze rzesze ludzi czarem sztuki. Pokazać, że sztuka jest tak piękna i że życie człowieka, który pokochał sztukę i poddał się sztuce, jest piękniejsze, jest wartościowsze, że na tym smutnym świecie, w naszej rzeczywistości, która niesie tyle rozczarowań, tyle klęsk, tyle trosk, tyle smutku i tyle łez, sztuka jest jedynym wybawieniem, jest takim katharsis. Dzięki sztuce naprawdę warto żyć – powiedział Bogusław Kaczyński.

WYSTAWA „ŚWIAT OPERY, OPERETKI I BALETU – BOGUSŁAW KACZYŃSKI”

10 stycznia 2025 roku w foyer Teatru Wielkiego w Łodzi uroczyście otwarto wystawę poświęconą Bogusławowi Kaczyńskiemu. Na 32 planszach przedstawiona jest kariera Bogusława Kaczyńskiego (1942-2016), który w pamięci melomanów zapisał się jako niestrudzony popularyzator opery, operetki i muzyki poważnej, animator kultury, autor i prezenter wielu programów telewizyjnych. Prowadził transmisje telewizyjne z najważniejszych wydarzeń muzycznych, takich jak: Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina, Koncerty Noworoczne z Wiednia, Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego, koncerty Luciano Pavarottiego i Plácido Dominga, Konkurs Piosenki Eurowizji. Publikował artykuły i recenzje w „Ruchu Muzycznym”, „Teatrze” i „Kulturze”, a także wielu dziennikach.

Bogusław Kaczyński z Giuseppe di Stefano © J. Zaremba, archowum ORFEO Fundacji im. Bogusława Kaczyńskiego
Bogusław Kaczyński z Giuseppe di Stefano © J. Zaremba, archiwum ORFEO Fundacji im. Bogusława Kaczyńskiego

Ogromną popularność zdobyły cykle „Operowe Qui Pro Quo”, „Zaczarowany świat operetki” realizowane przez Telewizję Poznań. Bardzo popularny stał się cykl „Rewelacja miesiąca” w II Programie TVP, w ramach którego prezentował wybitne spektakle operowe, operetkowe i baletowe z najlepszych teatrów na świecie. Był najsłynniejszym w powojennej historii Polski popularyzatorem muzyki poważnej i do tej pory nie ma swojego następcy. Dlatego wystawa „Świat opery, operetki i baletu – Bogusław Kaczyński” to przede wszystkim próba zrozumienia jego fenomenu.

Otwarcie wystawy „Świat opery, operetki i baletu” w Teatrze Wielkim w Łodzi. Na podium: Barbara Kaczmarkiewicz, Rafał Janiak, Anna Habrewicz, Krzysztof Korwin-Piotrowski i Piotr Łabanow © Joanna Miklaszewska
Otwarcie wystawy „Świat opery, operetki i baletu” w Teatrze Wielkim w Łodzi. Na podium: Barbara Kaczmarkiewicz, Rafał Janiak, Anna Habrewicz, Krzysztof Korwin-Piotrowski i Piotr Łabanow © Joanna Miklaszewska

Ekspozycję pt. „Świat opery, operetki i baletu” przygotowali: dr Krzysztof Korwin-Piotrowski (koncepcja i opracowanie) oraz prof. dr hab. Piotr Karczewski z ASP w Łodzi (projekt graficzny). Organizatorami wydarzenia są Teatr Wielki w Łodzi i Fundacja ORFEO im. Bogusława Kaczyńskiego. Wystawę można oglądać do 17 marca 2025 roku.

FESTIWAL IM. BOGUSŁAWA KACZYŃSKIEGO W BIAŁEJ PODLASKIEJ

Od 2019 w Białej Podlaskiej odbywa się co roku Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego, organizowany z inicjatywy prezydenta miasta Michała Litwiniuka oraz Zbigniewa Napierały – przewodniczącego rady Fundacji ORFEO im. Bogusława Kaczyńskiego, wieloletniego dyrektora TVP i prezesa Edipresse Polska. Na Festiwalu promowana jest muzyka operowa, operetkowa i musicalowa, a także wykonywane są dzieła muzyki klasycznej.

Gala „Ninon, ach uśmiechnij się". Uwertura do 6. Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego w Białej Podlaskiej © Piotr Antoni Łabanow
Gala „Ninon, ach uśmiechnij się”. Uwertura do 6. Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego w Białej Podlaskiej © Piotr Antoni Łabanow

Występowali soliści i orkiestra Lwowskiej Opery Narodowej pod dyrekcją Ivana Cherednichenko oraz Chopin University Chamber Orchestra pod dyrekcją Rafała Janiaka. Byli zapraszani śpiewacy, m.in.: Małgorzata Walewska, Urszula Kryger, Iwona Hossa, Edyta Piasecka, Iwona Socha, Grażyna Brodzińska, Małgorzata Długosz, Rafał Siwek (na gali w Teatrze Wielkim w Łodzi), Arnold Rutkowski, Tadeusz Szlenkier, Sławomir Naborczyk, Zbigniew Macias. Wśród artystów musicalowych i gwiazd piosenki znaleźli się: Katarzyna Cerekwicka, Ewa Uryga, Agnieszka Przekupień, Janusz Kruciński. 

Bogusław Kaczyński © Michał Mutor, Agencja Gazeta | Vivat Ukraina!”. Gala Opery Lwowskiej na 5. Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego © Ewa Filipiuk
Bogusław Kaczyński © Michał Mutor, Agencja Gazeta | Vivat Ukraina!”. Gala Opery Lwowskiej na 5. Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego © Ewa Filipiuk

7. Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego w Białej Podlaskiej odbędzie się w sierpniu 2025 roku, wkrótce zostanie opublikowany program tego wydarzenia.

INSPIRACJE: FILM „BOGUSŁAW KACZYŃSKI POPULARYZATOREM SZTUKI”

Niezwykła osobowość patrona Fundacji ORFEO inspiruje także bardzo młodych ludzi. W ramach stypendium Prezydenta Miasta Biała Podlaska Michała Litwiniuka w kategorii grafika komputerowa Helena Sacharuk, uczennica Szkoły Podstawowej im. Henryka Sienkiewicza przygotowała animację poświęconą Wielkiemu Białczaninowi. Film zatytułowany „Bogusław Kaczyński popularyzatorem sztuki” ma za zadanie opowiedzieć o wybranych działaniach Patrona Fundacji ORFEO, a także przybliżyć jego postać.

Polscy artyści na świecie: Weronika Rabek i Adrian Domarecki w premierze „I Capuleti e i Montecchi” w Magdeburgu

Reżyserką spektaklu jest Niemka Pinar Karabulut. Kierownictwo muzyczne premiery objął Sebastiano Rolli (kolejnymi spektaklami dyrygować będzie także Davide Rinaldi). Autorką kostiumów jest Teresa Vergho, scenografię zaprojektowała Michela Fluck, dramaturgiem spektaklu jest Esther Beisecker, a choreografię przygotował Martin Wagner. Spektakl powstał w koprodukcji z Opéra national de Lorraine w Nancy, Theater St Gallen i Opera Ballet Vlaanderen. Jak możemy przeczytać na stronie teatru, Bellini skomponował rolę Romea jako partię mezzosopranową. Wielokrotnie nagradzana reżyserka Pinar Karabulut w swoim spektaklu kwestionuje role płci i relacje dominacji.

Weronika Rabek (Romeo) i i Rosha Fitzhowle (Giulietta) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander
Weronika Rabek (Romeo) i Rosha Fitzhowle (Giulietta) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander

W spektaklu wystąpią: Rosha Fitzhowle (Giulietta), Emilie Renard, Weronika Rabek (Romeo), Adrian Domarecki, Aleksandr Nesterenko (Tebaldo), Giorgi Mtchedlishvili (Lorenzo), Johannes Stermann (Capellio).

Premiera odbędzie się 25 stycznia 2025 roku, a kolejne spektakle zaplanowano na 1, 9 lutego, 9 marca, 5, 13 kwietnia, 23 maja 2025 roku. Weronika Rabek i Adrian Domarecki dzielić będą spektakle 25 stycznia, 9 lutego, 13 kwietnia i 23 maja 2025 roku.

Weronika Rabek (Romeo) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander
Weronika Rabek (Romeo) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander

Mezzosopranistka Weronika Rabek studiowała na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku i Hochschule fur Musik, Theater und Medien w Hannoverze. Zadebiutowała w 2016 roku partią Ramira w „Rzekomej ogrodniczce” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Należała do studia operowego, a następnie młodego zespołu solistów Staatsoper w Hannoverze, gdzie występowała m. in. jako Mercedes w „Carmen” Georgesa Bizeta, czy Flora w „Dokręcaniu Śruby” Benjamina Brittena.

Od sezonu 2022/23 jest solistką Theater Magdeburg, gdzie śpiewa partię Annia w „Łaskawości Tytusa” i Cherubina w „Weselu Figara” Mozarta, Olgi w „Eugeniuszu Onieginie” Piotra Czajkowskiego, Driady w „Ariadnie na Naxos” Richarda Straussa, kreuje tytułowego Jasia w „Jasiu i Małgosi” Engelberta Humperdincka, a także tytułową Carmen w operze Georgesa Bizeta. Na swoim koncie ma również występy w roli tytułowej Judyty w „Judycie Triumfującej” Antonia Vivaldiego w Warszawskiej Operze Kameralnej.

Adrian Domarecki (Tebaldo) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander
Adrian Domarecki (Tebaldo) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander

Tenor Adrian Domarecki jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie, był również członkiem Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. Występował m. in. w Operze Krakowskiej, Operze Wrocławskiej, Operze Śląskiej w Bytomiu, czy Teatrze Wielkim w Łodzi. Jego repertuar obejmuje takie partie, jak Ferrando w „Cosi fan tutte” i Don Ottavio w „Don Giovannim” Wolfganga Amadeusza Mozarta, Alfredo w „Traviacie” i Cassio w „Otellu” Giuseppe Verdiego, Edgardo w „Łucji z Lammermoor” Gaetana Donizettiego, czy też Pang w „Turandot” Giacoma Pucciniego.

Weronika Rabek (Romeo) i Adrian Domarecki (Tebaldo) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander
Weronika Rabek (Romeo) i Adrian Domarecki (Tebaldo) w „I Capuleti e i Montecchi” w Theater Magdeburg © Andreas Lander

Od sezonu 2022/23 należy do zespołu Theater Magdeburg, gdzie śpiewa m. in. Plutona w „Orfeuszu w piekle” Jacquesa Offenbacha, Nemorina w „Napoju miłosnym” Gaetana Donizettiego, Jaquina w „Fidelio” Ludwiga van Beethovena, czy też Remendado w „Carmen” Georgesa Bizeta. W marcu 2025 roku artysta zadebiutuje na scenie Teatru Wielkiego-Opery Narodowej w Warszawie jako Ferrando w „Così fan tutte” Mozarta, również w marcu 2025 roku wcielać się będzie w Nemorina w nowej inscenizacji „Napoju miłosnego” Gaetana Donizettiego w Teatrze Wielkim w Łodzi. W maju 2025 roku wystąpi w roli Alfreda w premierze „Traviaty” Verdiego w Magdeburgu.