REKLAMA

Polska premiera muzyczna: „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” w warszawskim Teatrze Studio

„Mahagonny – Ein Songspiel. Afterparty” w reżyserii Krystiana Lady jest zestawieniem prawie stu lat rozwoju europejskich aglomeracji: Berlina / Mahagonny i Warszawy (nazywanej dzisiaj wschodnim Berlinem). Bohaterami są osoby, które szukają sposobów na spełnienie największych marzeń i osiągnięcie sukcesów  w dynamicznie i okrutnie rozwijających się wielkomiejskich metropolii.

Songspiel, gatunek inscenizacji muzykującej, w założeniu twórców Kurta Weilla i Bertolda Brechta miał być nową formą teatru muzycznego, inną niż późnoromantyczna opera XIX wieku i bardziej niż ona przystępna. Śpiewanie miało służyć wyrażaniu najgłębszych i najbardziej skrytych stanów emocjonalnych, treść powinna natomiast odzwierciedlać dynamikę wielkiej metropolii (w tym przypadku Berlina / Mahagonny), a szczególnie atmosferę knajp w „nienajlepszych” dzielnicach tego miasta.

Próby do „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” w warszawskim Teatrze Studio © Sisi Cecylia
Próby do „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” w warszawskim Teatrze Studio © Sisi Cecylia

Akcja „Ein Songspiel” Kurta Weilla i Bertolda Brechta rozgrywa się w fikcyjnej miejscowości Mahagonny. Warto podkreślić, że utwór trwający ok. pół godziny, rozrósł się później w trzyaktową operę pt. „Rozkwit i upadek Miasta Mahagonny”. Druga część spektaklu, „Afterparty” dzieje się we współczesnej Warszawie. Muzykę napisała Kasia Głowicka, polska kompozytorka na stałe mieszkająca i pracująca w Holandii. Teksty songów, czy jak mawiał Kurt Weill – numerów wokalnych, napisał Bartosz Fisz Waglewski. Jak czytamy w zapowiedziach spektaklu, „Afterparty”, w swojej muzycznej warstwie, to swoisty rodzaj rollercoastera, będą tu słodkie emocje i mocne uderzenia.

Reżyser i scenograf „Mahagonny – Ein Songspiel”, Krystian Lada, współpracuje z najważniejszymi scenami operowymi Belgii, Holandii, Szwajcarii i Niemiec. Jego spektakle często odbywają się w oryginalnych przestrzeniach postindustrialnych, takich jak niedziałające fabryki, szpitale, czy muzea. W marcu 2024 roku reżyser przygotował w brukselskim La Monnaiie / De Munt dwuczęściowy spektakl „Rivoluzione” i „Nostalgia”, pasticcio oparte na muzyce z wczesnych dzieł Giuseppe Verdiego. W obu przedstawieniach wystąpiła polska sopranistka Gabriela Legun. W sierpniu 2024 roku zrealizował według swojej koncepcji widowisko „D’ARC” na zamówienie Muzeum Powstania Warszawskiego. Dzięki współpracy z Teatrem Wielkim – Operą Narodową zapis udostępniono na portalu OperaVision.

Próby do „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” w warszawskim Teatrze Studio © Sisi Cecylia
Próby do „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” w warszawskim Teatrze Studio © Sisi Cecylia

Za realizację „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” odpowiadają: Krystian Lada (reżyseria i scenografia), Łukasz Misztal (drugi scenograf), Tomasz Armada (kostiumy), Wojciech Grudziński (choreografia) oraz Aleksandr Prowaliński (reżyseria świateł).

Wystąpią aktorzy związani z Teatrem Studio, a także zaproszeni śpiewacy operowi. W obsadzie znajdą się: Ewa Błaszczyk, Dominik Bobryk / Filip Karaś, Michał Dembiński, Albert Memeti / Jacek Ornafa, Tomasz Nosiński, Natalia Rybicka / Ramona Rey oraz Marta Zięba. Orkiestrę The Mahagonny City Orchestra poprowadzą Lilianna Krych i Julia Kurzydlak.

Premiera odbędzie się 8 grudnia 2024 roku, spektakl zostanie pokazany także w dniach 14-20 grudnia 2024 roku, 23, 24, 26 stycznia; 7,8, 9 marca oraz 23, 24, 25 maja 2025 roku.

Spektakl współfinansowany przez Kurt Weill Foundation for Music, Inc., New York, NY. Wykonania „Mahagonny. Ein Songspiel” odbywają się za zgodą i z materiałów wydawnictwa Universal Edition A.G. Wykonanie „Afterparty” odbywają z materiałów Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Premiera spektaklu „Mahagonny. Ein Songspiel / Afterparty” w reżyserii Krystiana Lady i wydarzenia towarzyszące dofinansowane są z Krajowego Planu Odbudowy.

Aleksandra Kurzak w „Koncercie z Gwiazdą” w Teatrze Wielkim w Łodzi 8 marca 2025 roku

Aleksandra Kurzak jest obecnie najbardziej znaną polską sopranistką, występuje w takich uznanych teatrach operowych, jak The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Royal Opera House w Londynie, Bayerische Staatsoper w Monachium, Wiener Staatsoper, Teatro alla Scala w Mediolanie, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, Opéra Bastille w Paryżu czy Arena di Verona.

Aktualny repertuar artystki obejmuje przede wszystkim role w operach Giacoma Pucciniego – Mimi i Musetta w „Cyganerii”, Liu w „Turandot”, Cio-Cio-San w „Madama Butterfly” i tytułowa rola w „Tosce”, ale wykonuje także m. in. partię Desdemony w „Otellu” Giuseppe Verdiego, Micaëli w „Carmen” Georgesa Bizeta, Santuzzy w „Rycerskości wieśniaczej” Pietra Mascagniego czy tytułowej Adriany Lecouvreur w operze Francesca Cilei. W grudniu 2024 roku Aleksandra Kurzak zadebiutuje w tytułowej roli w „Fedorze” Umberta Giordana podczas najnowszej premiery Grand Théâtre de Genève, wiosną 2025 roku zaśpiewa swoją pierwszą Leonorę w „Trubadurze” Giuseppe Verdiego w Teatrze Narodowym w Pekinie (The National Centre for the Performing Arts), a w lipcu 2025 roku dołączy do swojego repertuaru tytułową Aidę w operze Giuseppe Verdiego na festiwalu Arena di Verona.

Aleksandra Kurzak i Roberto Alagna będą gwiazdami 20. Jubileuszowego Koncertu Noworocznego Mazowieckiego Teatru Muzycznego im. Jana Kiepury, który odbędzie się 1 stycznia 2025 roku w Filharmoni Narodowej w Warszawie.

Rafał Janiak © Joanna Miklaszewska
Rafał Janiak © Joanna Miklaszewska

Koncert Aleksandry Kurzak w Teatrze Wielkim w Łodzi odbędzie się w sobotę 8 marca 2025 roku. W jego programie znajdą się przede wszystkim arie z oper Giacoma Pucciniego, którego setną rocznicę śmierci obchodzimy w tym roku. Orkiestrę Teatru Wielkiego w Łodzi poprowadzi Rafał Janiak, zastępca dyrektora teatru ds. artystycznych.

Sprzedaż biletów na koncert rozpocznie się 6 grudnia 2024 roku. ORFEO Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego jest współorganizatorem tego wydarzenia.

Będzie to już czwarte wydarzenie z cyklu „Koncert z Gwiazdą”, w ramach którego w ubiegłym sezonie w Teatrze Wielkim w Łodzi wystąpili Pretty Yende, Jakub Józef Orliński i Francesco Demuro.

Aleksandra Kurzak po raz pierwszy wystąpiła w Teatrze Wielkim w Łodzi 19 marca 2021 roku, kiedy to wykonała partię królowej Elżbiety w koncertowym wykonaniu „Don Carlosa” Giuseppe Verdiego (pozostałe role zaśpiewali m. in. Roberto Alagna – Don Carlos, Rafał Siwek – król Filip II, Andrzej Dobber – markiz Posa). Aleksandra Kurzak z każdą kolejną sceną wzbogacała wizerunek królowej Elżbiety, by w porywającym finale wyrazić jej wszystkie emocje: rozpacz, delikatność, cierpienie, ale także dumę oraz miłość, z której musiała zrezygnować – relacjonował Jacek Marczyński na łamach „Rzeczpospolitej”.

Wcześniej Kurzak występowała w Łodzi już dwukrotnie w recitalach z cyklu „Gwiazdy Met w Łodzi” organizowanych przez Filharmonię Łódzką (2008 i 2012 rok). W programie tych koncertów znalazły się arie z oper Wolfganga Amadeusza Mozarta („Mitrydates, król Pontu”, „Così fan tutte”), Gioachina Rossiniego („Cyrulik sewilski”, „Semiramida”), Gaetana Donizettiego („Łucja z Lammermooru”), Giuseppe Verdiego („Rigoletto”, „Traviata”) i Giacoma Pucciniego („Gianni Schicchi”).

Lantao Li laureatem pierwszej nagrody XI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju

Jury konkursu oceniało uczestników podczas dwóch etapów przesłuchań konkursowych. Do udziału w konkursie zgłosiło się 40 śpiewaków z całego świata w tym USA, Chiny, czy Szwajcaria, spośród których do drugiego etapu zakwalifikowało się 12 osób. W pierwszym etapie konkursu uczestnicy musieli przygotować cztery utwory – dowolną arię operową kompozytora włoskiego, arię operową kompozytora słowiańskiego, pieśń kompozytora polskiego skomponowaną do 1939 roku, a także dowolną pieśń kompozytora niemieckiego lub austriackiego skomponowaną do 1939 roku – spośród których w czasie przesłuchań konkursowych zaprezentowali po trzy utwory. Drugi etap przesłuchań konkursowych wymagał od uczestników przygotowania dwóch dowolnych arii operowych o zróżnicowanym charakterze oraz arii operowej kompozytora polskiego.

Lantao Li – zwycięzca XI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju w 2024 roku © materiały własne organizatora (fot. J. Pajor)
Lantao Li – zwycięzca XI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju w 2024 roku © materiały własne organizatora (fot. J. Pajor)

XI Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury – nagrody

Po obu etapach przesłuchań konkursowych Jury przyznało następujące nagrody:

  • I miejsce (8.000zł) – Lantao Li (Chiny)
  • II miejsce (6.000zł) – Tereza Kotlánová (Szwajcaria)
  • III miejsce (3.000zł) – Paulina Gocałek (Polska) i Yurii Hryhorash (Ukraina)
  • Wyróżnienie – Ariadna Laddy, Monika Radecka, Paweł Szlachta
  • Nagroda specjalna Prezes KTK im. Jana Kiepury – Paweł Szlachta (Polska),
  • Nagroda specjalna za arię Mozarta – Gabriela Kurowska (Polska),
  • Nagroda Specjalna Pana Dyrektora prof. dr hab. Piotra Sułkowskiego ufundowana w imieniu Opery Krakowskiej w postaci uczestnictwa w płatnym koncercie w sezonie 2024/2025 – Lantao Li (Chiny),
  • Nagroda Prezesa Fundacji Arte Viva Pana Krzysztofa Korwina-Piotrowskiego w postaci udziału w koncertach Wiślańskiego Festiwalu Opery i Musicalu – Lantao Li (Chiny) i Monika Radecka (Polska)
  • Nagrody Specjalne dla największych osobowości w postaci nagrody pieniężnej i płatnego udziału w uroczystym koncercie laureatów z okazji Dnia Artysty Śpiewaka 19 maja 2025r. w Warszawie – Anna Thun (Polska), Paweł Szlachta (Polska),
  • Nagroda Specjalna ufundowana przez Kopalnię Sztuki Kreatywnej w postaci uczestnictwa w płatnym koncercie w sezonie 2024/2025 w Pałacu w Rybnej koło Tarnowskich Gór – Michał Romanowski (Polska)
Tereza Kotlánová  © materiały własne organizatora (fot. J. Pajor)
Tereza Kotlánová © materiały własne organizatora (fot. J. Pajor)

XI Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury – jury

Uczestników oceniało Jury w składzie:

  • prof. Eva Blahova (Słowacja) – przewodnicząca jury,
  • prof. dr hab. Tadeusz Pszonka (Polska) – wiceprzewodniczący jury, Dyrektor Artystyczny,
  • Sylwester Kostecki (Polska) – członek jury,
  • Wiktor Bockman (Szwajcaria) – członek jury,
  • Małgorzata Miecznikowska-Gurgul (Polska) – członek Jury.
Jurorzy, laureaci, goście i sponsorzy podczas XI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju © materiały własne organizatora (fot. J. Pajor)
Jurorzy, laureaci, goście i sponsorzy podczas XI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju © materiały własne organizatora (fot. J. Pajor)

Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury

Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury jest jednym z najważniejszych wydarzeń powstałego w 1986 roku Krynickiego Towarzystwa Kulturalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju. Pierwszą edycję zorganizowano w 2013 roku, Patronat Honorowy objęła wtedy Marta Eggerth, żona Jana Kiepury (w kolejnych edycjach Marjan Kiepura, syn wielkiego tenora). Dyrektorem Artystycznym od początku trwania wydarzenia jest profesor Tadeusz Pszonka.Laureatami na przestrzeni 10-letniej historii Konkursu byli m. in. Aleksandra Olczyk (artystka zadebiutowała niedawno w Metropolitan Opera w Nowym Jorku w partii Królowej Nocy w „Czarodziejskim flecie” Wolfganga Amadeusza Mozarta), Szymon Mechliński, Sylwia Olszyńska, Jadwiga Postrożna, Adam Kutny, Sławomir Naborczyk, Łukasz Motkowicz, Bożena Bujnicka, Justyna Bujak, Julia Pruszak, Zoya Petrova, Adrian Domarecki, Ewa Menaszek, Justyna KhilLuo Jintang, Yao Li i Magdalena StefaniakW ubiegłym roku nagrody otrzymali  Maryana Mazur, Anna Koźlakiewicz, Łukasz Kostka i David Roy.

Premiery operowe w Polsce: „Cyganeria” Giacoma Pucciniego w Teatrze Wielkim w Łodzi 7 grudnia 2024 roku

„Cyganeria” Giacoma Pucciniego powróci na scenę Teatru Wielkiego w Łodzi w reżyserii Marcina Łakomickiego – łodzianina, którego spektakle wystawiane są w takich teatrach, jak Teatro La Fenice w Wenecji, Wexford Festival Opera czy Staatsoper Unter den Linden w Berlinie, gdzie od sezonu 2016/2017 jest etatowym reżyserem. Nadchodząca produkcja będzie pierwszym spektaklem zrealizowanym przez artystę w Polsce. Autorką projektu scenografii jest Elena Zamparutti, kostiumy zaprojektowała Cristina Aceti, za reżyserię świateł odpowiedzialna jest Irene Selka, a projekcje wideo przygotowuje Przemysław Jeżmirski. Kierownictwo muzyczne premiery objął Rafał Janiak, zastępca dyrektora teatru ds. artystycznych.

Rafał Janiak na konferencji prasowej przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska
Rafał Janiak na konferencji prasowej przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska

Realizatorzy i wykonawcy głównych ról w spektaklu o przygotowaniach do premiery opowiedzieli przedstawicielom mediów podczas konferencji prasowej w czwartek 28 listopada 2024 roku we foyer Teatru Wielkiego w Łodzi.

Prapremiera „Cyganerii” („La Bohème”) Giacoma Pucciniego, scen lirycznych w 4 obrazach, odbyła się 1 lutego 1896 roku w Teatro Regio w Turynie, trzy lata po prapramierze „Manon Lescaut” na scenie tego teatru. Autorami libretta „Cyganerii”, napisanego na podstawie autobiograficznej powieści „Sceny z życia cyganerii” Henriego Murgera, są Luigi Illica i Giuseppe Giacosa. Pierwszymi odtwórcami ról Mimi i Rodolfa byli Cesira Ferrani i Evan Gorga, który podczas prapremiery bisował arię z I aktu. „Cyganerią” po raz pierwszy zadyrygował zaledwie 30-letni Arturo Toscanini, kierownik artystyczny Teatro Regio w Turynie. Polska prapremiera „Cyganerii” odbyła się w 1898 roku w Warszawie.

Iwona Socha na konferencji prasowej przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska
Iwona Socha na konferencji prasowej przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska

Najnowsza inscenizacja „Cyganerii” Pucciniego będzie piątą realizacją tego tytułu w Łodzi. Pierwsza premiera została wystawiona w 1962 roku siłami Opery Łodzkiej. Spektakl wyreżyserował Józef Grubowski, kierownictwo muzyczne objął Zygmunt Latoszewski. Zgromadzono wówczas obsadę marzeń: hafciarką Mimi była Delfina Ambroziak, jako poeta Rodolfo partnerował jej Tadeusz Kopacki, a temperamentną parę śpiewaczki Musetty i malarza Marcella stworzyli Jadwiga Pietraszkiewicz i Jerzy Artysz.

Andrzej Lampert na konferencji prasowej przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska
Andrzej Lampert na konferencji prasowej przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska

„Cyganeria” powróciła do repertuaru Teatru Wielkiego w Łodzi w 1977 roku. Nową inscenizację wyreżyserował Laco Adamik, spektaklami dyrygował Włodzimierz Kamirski, a w głównych rolach wystąpili Teresa May-Czyżowska (Mimi) i Franciszek Przestrzelski (Rodolfo). Trzecia premiera tego tytułu w Łodzi odbyła się w 1995 roku, kiedy to w spektaklu w reżyserii Gurama Meliwy i pod batutą Andrzeja Straszyńskiego wystąpili: Dorota Wójcik (Mimi), Dariusz Stachura (Rodolfo), Katarzyna Nowak (Musetta) i Zenon Kowalski (Marcello). W ostatniej premierze „Cyganerii” w 2007 roku wystąpili Monika Cichocka (Mimi), Krzysztof Marciniak (Rodolfo), Małgorzata Kulińska (Musetta) i Zenon Kowalski (Marcello). Spektakl wyreżyserował Laco Adamik, dyrygował Tadeusz Wojciechowski.

Próby przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska
Próby przed premierą „Cyganerii” w Teatrze Wielkim w Łodzi © Joanna Miklaszewska

Premiera „Cyganerii” będzie głównym punktem programu odbywającego się właśnie w Teatrze Wielkim w Łodzi Festiwalu Pucciniowskiego. Spektakle zaplanowano na 7, 8, 17 i 18 grudnia 2024 roku oraz 6, 7 i 8 czerwca 2025 roku. W obsadzie spektakli znaleźli się: Patrycja Krzeszowska (08.12), Anna Wierzbicka, Aleksandra Borkiewicz-Cłapińska (17.12), Iwona Socha (07, 18.12) /Mimi/, Hanna Okońska (08.12), Milena Arsovska (07, 17.12), Aleksandra Łaska (18.12) /Musetta/, Andrzej Lampert (07, 18.12), Jintang Luo (08, 17.12) /Rodolfo/, Arkadiusz Anyszka (07, 17.12), Łukasz Karauda (08.12), Szymon Raczkowski, Daniel Mirosław (18.12) /Marcello/, Arkadiusz Anyszka, Mateusz Kulczyński (08, 17.12), Bartłomiej Misiuda (07, 18.12) /Schaunard/, Rafał Pikała (08, 17.12), Filip Rutkowski, Michał Romanowski (07, 18.12) /Colline/, Rafał Pikała (07, 17, 18.12), Robert Ulatowski (08.12) /Benoit/, Robert Ulatowski (07, 18.12), Robert Iwankiewicz (08, 17.12) /Alcindoro/, Artur Mleko (08, 17.12), Pepe Diaz (07, 18.12) /Parpignol/.

„Cyganeria”. Premiera w Teatrze Wielkim w Łodzi © materiały prasowe
„Cyganeria”. Premiera w Teatrze Wielkim w Łodzi © materiały prasowe

„Dzikie łabędzie”. Piękna muzyczna baśń według Andersena w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury

Podczas swojej działalności Mazowiecki Teatr Muzyczny wyraźnie zaznaczył się w życiu kulturalnym Warszawy, organizując od 20 lat Koncerty Noworoczne, w najbliższym, w Filharmonii Narodowej 1 stycznia 2025 roku wystąpią wielkie gwiazdy światowej opery, Aleksandra Kurzak i Roberto Alagna. MTM jest też organizatorem Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury, przyznawanych w kilkunastu kategoriach.

15 listopada 2024 roku zaprezentowano tu najnowszą produkcję, „Dzikie łabędzie” opartą na jednej z najbardziej znanych baśni Hansa Christiana Andersena. Proza duńskiego baśniopisarza, jest głęboka i uniwersalnie metaforyczna, inaczej odbiera się ją będąc dzieckiem, inna jest pełna rozpaczliwego smutku już w trakcie „dorosłej” lektury. Nic dziwnego, że jego najpopularniejsze utwory doczekały się wielu filmowych i scenicznych, także muzycznych adaptacji. To kolejne spotkanie z Andersenem w Mazowieckim Teatrze Muzycznym, w ubiegłym roku wystawiono tu „Małą Syrenkę” w reżyserii Jana Bzdawki, z muzyką Mikołaja Hertla i librettem oraz tekstami piosenek Grażyny Orlińskiej, spektakl jest grany regularnie.

„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz
„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz

Natchnieniem twórców spektaklu „Dzikie łabędzie” była także słynna baśń  Hansa Christiana Andersena. Na potrzeby produkcji zmieniono niektóre wątki, bohaterska Eliza ma tylko trzech łabędzioskrzydłych braci, których w oryginalnym utworze duńskiego baśniopisarza jest aż dwunastu. Rozbudowana jest postać Pani Lasu, którą w inscenizacji Mazowieckiego Teatru Muzycznego kreują na zmianę dwie znakomite artystki: Maria Winiarska i Marzena Trybała.

Mikołaj Hertel (kompozytor), Grażyna Orlińska (autorka tekstów piosenek) oraz Tadeusz Kabicz stworzyli pełne werwy widowisko, wykorzystując przestrzeń dawnego kina na warszawskiej Pradze. Teraz to siedziba Mazowieckiego Teatru Muzycznego im. Jana Kiepury, dysponująca po przebudowaniu trzema scenami, zachowując charakter kinoteatru, regularnie odbywają się tutaj przedstawienia teatralne, ale także wyświetlane są filmy.

„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz
„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz

Powstało wspaniałe przedstawienie, zmieniające atmosferę produkcji dzięki barwnym wizualizacjom. Niebiański klimat początku i sceny sielskich zabaw dzieciństwa dynamicznie przechodzą w mrok piekielnego świata złej Macochy (w tej roli wspaniała Anna Lasota). Rozkoszne są sceny leśne z udziałem duszków i Pani Lasu (charyzmatyczna i wzruszająca Marzena Trybała). Piękna jest także wizualizacja bezludnej wyspy i pałacu Księcia. Za pomocą scenografii Anny Chadaj, scenografii multimedialnej Karoliny Jacewicz i reżyserii świateł Artura Wytrykusa wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Marcin Łobacz stworzył projekty kostiumów i charakteryzacje, choreografią zajęła się Paulina Andrzejewska-Damięcka. Kierownictwo muzyczne objął Robert Osam-Gyaabin.

„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz
„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz

„Dzikie łabędzie” to spektakl o poświęceniu i sile miłości, opowiadający historię księżniczki, która podejmuje heroiczną walkę o ocalenie swoich braci przemienionych w łabędzie. To opowieść o odwadze, wyrzeczeniach i nieustępliwym dążeniu do przywrócenia w świecie harmonii zakłóconej przez zło – mówił Tadeusz Kabicz, reżyser spektaklu.

Anna Federowicz jako Eliza, główna postać produkcji, obecna na scenie właściwie od początku do końca, śpiewała mocnym głosem, modulując koleje swojego nieszczęścia. Łukasz Goławski jako Młody Książę był uwodzicielski i mocny, anielskimi braćmi zaklętymi w dzikie łabędzie byli występujący w trójgłosie: Stefan Andruszko, Jeremi Jakubowski i Karol Ledwosiński. Demonicznym Szambelanem był Paweł Strymiński. Gościnnie w roli Króla (tylko na video) ukazał się Tomasz Sapryk.

„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz
„Dzikie łabędzie” w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury © Karpati&Zarewicz

To przedstawienie inspirowane teatrem elżbietańskim, do tego nawiązują królewskie kostiumy z tej epoki. dla każdego – młodego i dorosłego widza. Wszystko kończy się dobrze, choć zło, podobnie jak w oryginalnej baśni Andersena nie zostaje ukarane. Macocha znika, po rzuceniu złych czarów i wygnaniu Elizy nie pojawia się już więcej. Główną bohaterką jest pełna poświęcenia siostra, która musi upleść koszule z pokrzyw dla zaklętych braci i nie może wypowiedzieć ani słowa. Musical Mikołaja Hertla podąża tą drogą, będąc wiernym pierwotnej opowieści, ale wykorzystując ją do brawurowych scen muzycznych. To spektakl dla wszystkich, ale myślę, że największą grupę zachwyconych widzów stanowić będą nieco starsze dzieci.

Oglądalem próbę generalną w dnu 13 listopada 2024 roku

„Moc przeznaczenia” z Arturem Rucińskim jako Don Carlo na platformie OperaVision

Spektakl w reżyserii Jeana Claude’a Auvray’a miał premierę 2 października 2012 roku w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie. Inscenizacja została przygotowana w koprodukcji z Opéra National de Paris. Autorem choreografii jest Terry John Bates, scenografii – Paolo Ferri i Alain Chambon, a kostiumów – Maria Chiara Donato. Kierownictwo muzyczne wznowienia objął Włoch Nicola Luisotti.

Brian Jagde (Don Alvaro) i Artur Ruciński (Don Carlo) w „Mocy przeznaczenia” w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie ©Antoni Bofill
Brian Jagde (Don Alvaro) i Artur Ruciński (Don Carlo) w „Mocy przeznaczenia” w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie ©Antoni Bofill

Polskiemu artyście towarzyszą m. in. Anna Pirozzi (Leonora), Brian Jagde (Don Alvaro), John Relyea (Padre Guardiano), Caterina Piva (Preziosilla), Pietro Spagnoli (Fra Melitone) i Moisés Marín (Trabucco).

Rejestrację „Mocy przeznaczenia” z Gran Teatre del Liceu w Barcelonie z udziałem Artura Rucińskiego będzie można oglądać do 30 maja 2025 roku na platformie OperaVision, a także na kanale Youtube.

Jurorzy preselekcji 12. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki

Przyjmowanie zgłoszeń do 12. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki rozpoczęło się 5 października 2024 roku i potrwa do 5 lutego 2025 roku. Zgodnie z Regulaminem wszystkich kandydatów ocenia Komisja Kwalifikacyjna, powołana przez Dyrektora Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Waldemara Dąbrowskiego. W jej skład wchodzą: Brenda Hurley (coach wokalny i pianistka), René Massis (śpiewak i dyrektor Agence Massis Opéra AMO), Agnieszka Rehlis (mezzosopran) i Ayşe Sezerman (sopran). To oni, na podstawie przesłanych materiałów zdecydują, kto finalnie zostanie zakwalifikowany do I etapu Konkursu.

Brenda Hurley oraz René Massis zostali zaproszeni do Jury Preselekcyjnego po raz kolejny. Ale warto przypomnieć, że Agnieszka Rehlis będzie brała udział w tym projekcie po raz piąty, po raz pierwszy oceniała kandydatów w roku 2013.

Zgłoszenie powinno składać się z wypełnionego on-line formularza, linków do nagrań video co najmniej 2 utworów wykonanych osobiście przez kandydata, dokonanych nie wcześniej niż 5 lutego 2024 roku, krótkiej noty biograficznej do wykorzystania w książce programowej oraz aktualnej fotografii portretowej.

Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki

Największy konkurs wokalny w Polsce jest organizowany przez Teatr Wielki – Operę Narodową. W nadchodzącej edycji Konkursu uczestników będzie oceniać 15 jurorów pod przewodnictwem, podobnie jak w jak w 2019 i 2022 roku, Johna Allisona, redaktora naczelnego brytyjskiego magazynu „Opera”. W jury ponownie zasiądą: Izabela Kłosińska (dyrektor ds. castingu, Teatr Wielki – Opera Narodowa), Olga Pasiecznik (sopran), Edith Wiens (Internationale Meistersinger Akademie), Mariusz Kwiecień (baryton), Tobias Truniger (Munich Opera Studio), Peter Mario Katona (Royal Opera House, Covent Garden), Paul Hopper (Los Angeles Opera), Tobias Hasan (Staatsoper Unter den Linden w Berlinie) i Evamaria Wieser (Salzburg Festival, Lyric Opera of Chicago). Po raz pierwszy w gronie jurorów Konkursu znajdą się: Thomas Laussmann (Metropolitan Opera), Dominik Licht (Salzburg Easter Festival, Royal Danish Opera), Brian Dickie (Garsington Opera, English National Opera), Rosemary Joshua (Dutch National Opera Studio), Karen Stone (Opera Europa).

12. Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki rozpocznie się 2 czerwca 2025 roku. 7 czerwca 2025 nastąpi III etap przesłuchań konkursowych, ogłoszenie wyników oraz ceremonia wręczenia nagród.

Krynica-Zdrój po raz 11. areną zmagań młodych śpiewaków. Rozpoczyna się XI Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury

Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury jest jednym z najważniejszych wydarzeń powstałego w 1986 roku Krynickiego Towarzystwa Kulturalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju. Pierwszą edycję zorganizowano w 2013 roku, Patronat Honorowy objęła wtedy Marta Eggerth, żona Jana Kiepury (w kolejnych edycjach Marjan Kiepura, syn wielkiego tenora). Dyrektorem Artystycznym od początku trwania wydarzenia jest profesor Tadeusz Pszonka.

Laureatami na przestrzeni 10-letniej historii Konkursu byli m. in. Aleksandra Olczyk (artystka zadebiutowała niedawno w Metropolitan Opera w Nowym Jorku w partii Królowej Nocy w „Czarodziejskim flecie” Wolfganga Amadeusza Mozarta), Szymon Mechliński, Sylwia Olszyńska, Jadwiga Postrożna, Adam Kutny, Sławomir Naborczyk, Łukasz Motkowicz, Bożena Bujnicka, Justyna Bujak, Julia Pruszak, Zoya Petrova, Adrian Domarecki, Ewa Menaszek, Justyna Khil, Luo Jintang, Yao Li i Magdalena Stefaniak. W ubiegłym roku nagrody otrzymali  Maryana Mazur, Anna Koźlakiewicz, Łukasz Kostka i David Roy.

Wiktor Bockman, Maryana Mazur (laureatka konkusu w 2023) i Eva Blahova © materiały prasowe
Wiktor Bockman, Maryana Mazur (laureatka konkusu w 2023) i Eva Blahova © materiały prasowe

Od czwartku 28 listopada 2024 roku przez kolejne trzy dni Krynica-Zdrój stanie się areną zmagań młodych artystów śpiewaków. Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury, który odbędzie się już po raz jedenasty na stałe wpisał się w kalendarz imprez kulturalnych Małopolski. Patronat Honorowy objęło Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz jak w ubiegłych edycjach Marjan Kiepura – syn patrona konkursu Jana Kiepury i Marty Eggerth.

Odbędą się dwa dni przesłuchań konkursowych podzielonych na dwa etapy. Zwieńczeniem Konkursu, będzie sobotni koncert laureatów o godz. 16:00. W bieżącej edycji Konkursu wystąpią m.in. śpiewacy z Polski, Chin, Ukrainy, Szwajcarii czy USA.

XI Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury – jury

Uczestników oceniać będą uznani w środowisku muzycznym artyści i pedagodzy

  • prof. Eva Blahova (Słowacja) – przewodnicząca jury,
  • prof. dr hab. Tadeusz Pszonka (Polska) – wiceprzewodniczący jury, Dyrektor Artystyczny,
  • Sylwester Kostecki (Polska) – członek jury,
  • Wiktor Bockman (Szwajcaria) – członek jury,
  • Małgorzata Miecznikowska-Gurgul (Polska) – członek Jury.

– Zapraszam wszystkich wielbicieli sztuki śpiewaczej na przesłuchania konkursowe i Koncert Laureatów. W tegorocznej edycji przysłuchiwać będziemy się zmaganiom aż 40 uczestników! Cieszę się że przed nami kolejna edycja Konkursu, dzięki której możemy promować młodych śpiewaków i kultywować przy tym pamięć o Janie Kiepurze – patronie stowarzyszenia. Dziękuję wszystkim instytucjom, które od lat wspierają stowarzyszenie w organizacji tego wydarzenia. – mówi Victoria Andrea Gurgul – Prezes Zarządu KTK im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju.

XI Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Jana Kiepury. Ramowy program konkursu

  • 28.11.2024 r. (czwartek) od godz. 12:00 – I etap przesłuchań konkursowych,
  • 29.11.2024 r. (piątek) od godz. 19:00 – II etap przesłuchań konkursowych,
  • 30.11.2024 r. (sobota) godz. 16:00 – Koncert Laureatów.

Wszystkie wydarzenia w ramach XI Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury odbywają się w Sali Balowej Starego Domu Zdrojowego. Wstęp dla publiczności na przesłuchania konkursowe jest BEZPŁATNY.

Bilety na Koncert Laureatów w cenie 25zł do nabycia przy wejściu do Sali Balowej Starego Domu Zdrojowego na godzinę przed Koncertem Laureatów. Projekt realizowany jest przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego.

Jurorzy, laureaci, goście i sponsorzy podczas X edycji w 2023 roku w Krynicy - Zdroju © Tomasz Hopej | archiwum Krynickiego Towarzystwa Kulturalnego im. Jana Kiepury
Jurorzy, laureaci, goście i sponsorzy podczas X edycji w 2023 roku w Krynicy – Zdroju © Tomasz Hopej | archiwum Krynickiego Towarzystwa Kulturalnego im. Jana Kiepury

Podwójna wolność bosonogów. Prapremiera „Hi§tory” Michała Dobrzyńskiego w Polskiej Operze Królewskiej

Jak wiadomo, Witold Gombrowicz wielkim pisarzem był. To twórca niezwykły, jego literacki język w światowej twórczości jest unikalny i trudno wskazać podobnego autora aż tak przejętego obsesyjną manierą konwenansu, ale także grozą dnia codziennego; groteska miesza się u niego z horrorem. Był przede wszystkim wyznawcą fabuły, niezwykły jest fakt, że trzy jego ukończone sceniczne dramaty: „Ślub”, „Operetka” i „Iwona, księżniczka Burgunda” uznawane są za jedne z najważniejszych teatralnie polskich dzieł narodowych.

Dopiero z programu, jak zawsze w Polskiej Operze Królewskiej przygotowanego błyskotliwie i inspirująco, dowiedziałem się, że każdy z tych dramatów był „operowany”, w tym „Iwona” aż cztery razy. Prapremiera opery „Ślub” Zygmunta Krauzego odbyła się w Teatrze Wielkim w Poznaniu w przeddzień „Hi§tory” Michała Dobrzyńskiego. Michał Dobrzyński spotkał się już z Gombrowiczem, w 2015 roku na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej została wystawiona jego operowa wizja „Operetki”.

„Hi§tory”. Scena zbiorowa © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
„Hi§tory”. Scena zbiorowa © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

„Hi§tory” jest kolejnym współczesnym dziełem zamówionym przez Polską Operę Królewską, po m. in. „Requiem giocoso” Tomasza J. Opałki, „Hiobie” Krzesimira Dębskiego i „Nocy kruków” Zygmunta Krauzego z okazji Roku Romantyzmu Polskiego. Polska Opera Królewska skutecznie wypełnia swoją misję, wszystkie te projekty są inspirujące i godne najwyższego uznania.

Michał Sławecki  i Robert Gierlach (Piłsudski) ©  Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
Michał Sławecki i Robert Gierlach (Piłsudski) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

Dzieło Michała Dobrzyńskiego napisane jest do nieukończonego dramatu „Historia”, uważanego za szkic do „Operetki”, na podstawie manuskryptów udostępnionych przez Ritę Gombrowicz, w większości wcześniej niepublikowanych. Wydarzenie zostało wpisane do kalendarza obchodów Roku Witolda Gombrowicza, ogłoszonego przez Senat RP.

Michał Sławecki i Iwona Lubowicz w podwójnej roli Witolda w „Hi§tory” ©  Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
Michał Sławecki i Iwona Lubowicz w podwójnej roli Witolda w „Hi§tory” © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

W „Hi§tory” wszystko jest podwójnie zwielokrotnione. Mamy dwie personifikacje bohatera, Witolda śpiewają Michał Sławecki (kontratenor) i Iwona Lubowicz (sopran), którzy już na początku przedstawiają swoje sceniczne credo: Ja mam głos. Nie możecie odebrać mi głosu. […] Niech moja bosa noga towarzyszy mym ustom…Będę mówił, boso… Witoldzi przeważnie śpiewają we wspaniale zespolonym dwugłosie, ale mają też partie solowe i popisują się nimi pełnią brawury. Michał Sławecki ze słodyczą, ale i dramatycznym nerwem, potrafił przedstawić niezłomność swojego bosego buntu; Iwona Lubowicz zabrzmiała lirycznie i ckliwie, zwłaszcza w pięknie wykonywanych pianach. Podwójnie poprowadzona jest też rola Joanny Freszel: pretensjonalna narzeczona Krysia zamienia się niezauważalnie w Albertynkę-Cud Dziewczynkę. Sopranistka wspaniale potrafiła bawić się tą rolę, ukazać mocną technikę sopranu, niekończący się oddech frazy i wspaniałą wyobraźnię wokalną.

Michał Sławecki (Witold) i Joanna Freszel (Krysia/Albertynka) w „Hi§tory” ©  Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
Michał Sławecki (Witold) i Joanna Freszel (Krysia/Albertynka) w „Hi§tory” © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

Podwójna jest też inscenizacja, składająca się z dwóch różnych, choć uzupełniających się części, kompozytorsko rozegranych w inny muzycznie sposób. „Mała Historia” to opowieść rodzinna o dość kameralnym brzmieniu, bliższa stylem muzyce dawnej. Ten rozdział ze wspaniałymi kreacjami Anety Łukaszewicz (Matka), Doroty Lachowicz (Rena), Roberta Gierlacha (Ojciec), Roberta Szpręgiela (Janusz) i Witolda Żołądkiewicza (Jerzy) wydał mi się ciekawszy. Miałem wrażenie, że artyści bawią się swoimi osobowościami, trochę się wygłupiając (ku uciesze i zachwytom publiczności), ale przede wszystkim dobrze się ze sobą i swoimi postaciami czując w tej gombrowiczowskiej grotesce i świetnie śpiewając.

Witold Żołądkiewicz (Jerzy), Aneta Łukaszewicz (Matka), Iwona Lubowicz i Michał Sławecki (Witoldzi) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
Witold Żołądkiewicz (Jerzy), Aneta Łukaszewicz (Matka), Iwona Lubowicz i Michał Sławecki (Witoldzi) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

Na konferencji prasowej drugi z reżyserów przyznał, że nie ma wielkiego doświadczenia operowego, przeważnie pracuje bowiem w teatrach dramatycznych, gdzie, jak żartował, wszyscy są od rana w „depresjach twórczych”. Krofta był zdziwiony, jakże inna sytuacja panuje w operze, gdzie śpiewacy są rozśpiewani i uśmiechnięci już od godziny 10.00. Ta pozytywna energia była widoczna w trakcie spektaklu. Cudowny był zdany przez obu Witoldów egzamin niedojrzałości i tak mocne „pchanie” ich przez rodzinę w powagę i dorosłość.

Robert Gierlach (Cesarz Mikołaj II), Aneta Łukaszewicz (Caryca) i Łukasz Kurczewski (Minister Wojny) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
Robert Gierlach (Cesarz Mikołaj II), Aneta Łukaszewicz (Cesarzowa) i Łukasz Kurczewski (Paléologue) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

„Wielka Historia”, czyli spotkania z Carycą, Carem, Cesarzem, Rasputinem, Piłsudskim, Generałami, Książętami i Ministrami jest muzycznie bardziej rozbudowana symfonicznie, bliższa twórczości przełomu XIX i XX wieku, pobrzmiewały w niej echa Pucciniego i Wagnera, były też zauważalne lejtmotywy. Wszyscy stanęli na wysokości zadania, na scenie pojawili się także Piotr Halicki (Hindenburg) i Sylwester Smulczyński (Ludendorff). Bardziej niż dramat mieliśmy tu ciąg przenikających się obrazów, prowadzących do nieuniknionej katastrofy, a monstrualnie wielki but wynurzający się z sufitu pokazał, że Witoldzi niestety przegrali swoją bosą walkę.

„Hi§tory”. Scena zbiorowa ©  Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
„Hi§tory”. Scena zbiorowa © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

Piekielny finał inscenizacji nie zawiódł też pod względem siły wyrazu, ta scena ma na szczęście wymiar metaforyczny, a nie profetyczny. Reżyserów też było dwóch, spektakl przygotowali Maciej Wojtyszko i Jakub Krofta. Wizja sceniczna była dziełem Wojciecha Stefaniaka (scenografia), Doroty (Dorothée) Roqueplo (kostiumy), Piotra Pawlika (reżyseria świateł) i Marka Zamojskiego (projekcje).

Robert Szpręgiel (Rasputin) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej
Robert Szpręgiel (Rasputin) © Karpati & Zarewicz, materiały Polskiej Opery Królewskiej

Nad wszystkim skutecznie czuwał, monumentalnie i operowo wydobywając style muzyki dawnej oraz romantycznej symfonii, Karol Szwech, orkiestra pod jego dyrekcją brzmiała równo i pięknie.

„Pianoforte”, film Jakuba Piątka o Konkursie Chopinowskim uhonorowany Emmy Award

Nagroda Emmy (ang. Emmy Award) honoruje największe osiągniecia przemysłu telewizyjnego, jest określana mianem „telewizyjnego Oscara”. To jedna z czterech najważniejszych nagród kulturalnych w USA, obok Grammy (muzyka), Oscara (film), i Tony (teatr), określanych skrótem EGOT.

Emmy Awards przyznawane są w kilkunastu kategoriach, takich jak: najlepszy serial, najlepszy film telewizyjny, najlepsza reżyseria, scenariusz, aktorka i aktor dramatyczny, aktorka i aktor komediowy, itp. Honorowane są również programy sportowe, informacyjne i dokumentalne. Wyróżnienia przyznaje Międzynarodowa Akademia Sztuki Telewizyjnej i Nauki (IATAS) za produkcje zrealizowane poza Stanami Zjednoczonymi. Po raz pierwszy przyznane zostały w 1949 roku, a ich nazwa jest feminitywem określenia immy, popularnej nieformalnej nazwy lamp powszechnych w amerykańskich kamerach telewizyjnych w latach 1946 – 1968. Statuetka przedstawia uskrzydloną kobietę z modelem atomu w uniesionych rękach, skrzydła symbolizują muzę sztuki, atom i jego elektrony reprezentują naukę i technikę.

Dotychczas nagrodzono kilku polskich twórców. W 2005 roku Emmy za osiągnięcia w animacji otrzymała animatorka Barbara Wierzchowska, Jarosław Szyszko oraz Andrzej Maleszka (za serial „Magiczne drzewo”).

© archiwum NIFC
© archiwum NIFC

„Pianoforte” to film dokumentalny w reżyserii Jakuba Piątka, wyprodukowany w 2023 roku, opowiadający o XVIII edycji Konkursu Chopinowskiego. Obraz jest opowieścią o wchodzących w dorosłość uczestnikach legendarnego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie. Do pierwszego etapu jego ostatniej edycji w 2021 roku przeszło 87 wybitnych muzyków, a w finale znalazło się miejsce tylko dla najlepszej dwunastki. Bohaterami filmu są artyści pochodzący ze wszystkich stron świata. Łączy ich jedno – od dzieciństwa poświęcili się bez reszty muzyce Chopina i grze na fortepianie. Producentem filmu jest Maciej Kubicki, a autorem jego zdjęć Filip Drożdż. Montaż to dzieło Uli Klimek-Piątek. Realizacją dźwięku zajmowali się: Anna Rok, Michał Fojcik i Joanna Popowicz. Koproducentem filmu jest MAX, należący do firmy Warner Bros. Discovery, właściciela między innymi TVN24.

Dokument Jakuba Piątka do tej pory zdobył kilka innych nagród, m. in.: Złote Orły, a także wyróżnienia na wielu festiwalach: Millennium Docs Against Gravity oraz „Młodzi i Film”.

„Pianoforte” można obejrzeć na platformie HBO Max.