Premiera odbyła się 29 maja 1999 roku i zyskała entuzjastyczne recenzje w polskiej i zagranicznej prasie. To pierwsza wielka realizacja reżysera Mariusza Trelińskiego. Scenografię stworzył Borys Kudlička, choreografię Emil Wesołowski, a za kostiumy odpowiedzialni byli Paweł Grabarczyk i Magdalena Tesławska. Partię tytułową śpiewała wówczas Izabela Kłosińska, Pinkertonem był Krzysztof Bednarek, Sharplesem Zbigniew Macias, a Suzuki Katarzyna Suska. Dyrygował Enrique Diemecke. Do tej pory w warszawskim Teatrze Wielkim wystawiono tę inscenizację ponad 100 razy.
Spektaklem „Madame Butterfly” zachwycił się sam Plácido Domingo, dzięki któremu dzieło duetu Treliński – Kudlička trafiło na scenę Opery Waszyngtońskiej. Ale wystawiono je także na scenie innych liczących się teatrów, m. in.: w Teatrze Maryjskim w Sankt Petersburgu, El Palau de les Arts Reina Sofia w Walencji, Teatro Lirico di Cagliari na Sardynii oraz w Royal Opera House Muscat w Omanie.
W 11 prezentowanych spektaklach w The Israeli Opera spektaklach wystąpili m. in. Aurelia Florian i Alla Vasilevitsky (Cio-cio-san), Valentin Dityuk i Otar Jorjikia (Pinkerton), Ionut Pascu i Oded Reich (Sharpless), a także Shay Bloch (Suzuki).
Wszechobecne i złowrogie partie Sług zagrali mimowie Krzysztof Czerny, Michał Ciećka i Tomasz Nerkowski, którzy od dawna występują w tej produkcji (Ciećka i Nerkowski wzięli udział w premierze). Reżyserem wznowienia w Tel Awiwie jest Jerzy Krysiak.
Spektakl grany jest dzień po dniu, od 2 grudnia, ostatnie przedstawienie zaplanowano na 16 grudnia. Dyryguje Dan Ettinger, dyrektor muzyczny The Israeli Opera. W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie „Madame Butterfly” pojawi się dopiero pod koniec sezonu, trzykrotnie 26, 28 i 31 maja.
Inmo Yang jest laureatem Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Jeana Sibeliusa w Helsinkach. Przewodniczący jury helsińskiego konkursu, Sakari Oramo, skomentował wygraną koreańskiego wirtuoza słowami: Zwycięstwo Yanga było przytłaczające. O jego grze można powiedzieć wiele wspaniałego, zarówno pod kątem wiolinistycznym, jak i muzycznym. Zmiany strun odbywają się bez żadnego wysiłku, a dźwięk wydobywa się bez napięcia i jest śpiewny.
Nie jest to jednak pierwszy międzynarodowy konkurs skrzypcowy wygrany przez młodego artystę. W marcu 2015 roku wygrał on bowiem 54. Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. N. Paganiniego w Genui. Jego zwycięstwo było pierwszym przypadkiem przyznania pierwszej nagrody od 2006 roku. Poza pierwszą nagrodą zdobył wówczas szereg nagród specjalnych – dla najmłodszego finalisty, za najlepsze wykonanie utworu współczesnego oraz nagrodę publiczności. W ramach nagrody wystąpił ze specjalnym recitalem, wykonanym na skrzypcach Guarneriego należących do Paganiniego. Podkreślić też należy, że w Filharmonii Krakowskiej artysta również grać będzie na nadzwyczajnym instrumencie, a mianowicie skrzypcach Giovanniego Battisty Guadagniniego z Turynu, które są mu pożyczone dzięki uprzejmości J & A Beare Foundation oraz Beare’s International Violin Society for The International Jean Sibelius Violin Competition.
Na instrumencie Guadagniniego wykonany zostanie w Filharmonii Krakowskiej „Koncert skrzypcowy d-moll op. 47 Jeana Sibeliusa”, jedno z najwybitniejszych dzieł w literaturze skrzypcowej. Program koncertów otworzy poemat symfoniczny „Finlandia” op. 26 Sibeliusa, zaś w drugiej części obu wieczorów usłyszymy „III Symfonię F-dur op. 90” Johannesa Brahmsa, dzieło uznane w historii muzyki za najgłębsze i najbardziej osobiste w twórczości tego kompozytora.
Koncerty w Filharmonii Krakowskiej odbędą się w piątek, 16 grudnia 2022 roku o godz. 19.30 i w sobotę, 17 grudnia o godz. 18.00.
„Pianoforte” Jakuba Piątka zawalczy o nagrodę w prestiżowym konkursie World Cinema Documentary Competition. Polska publiczność zobaczy film po raz pierwszy podczas 20. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity w maju 2023 roku.
„Pianoforte” to trzymająca w napięciu opowieść o młodych uczestnikach XVIII Konkursu Chopinowskiego, który miał miejsce w październiku zeszłego roku w Warszawie. Bohaterami filmu są artyści pochodzący ze wszystkich stron świata. Łączy ich jedno – od dzieciństwa poświęcili się bez reszty muzyce Chopina i grze na fortepianie. Ich zmagania to prawdziwy emocjonalny rollercoaster. Wchodzą w dorosłość, a równocześnie muszą radzić sobie z ogromną presją związaną z rywalizacją w jednym z najbardziej prestiżowych konkursów muzycznych na świecie.
Pierwszy raz w niemal stuletniej historii wydarzenia twórcom filmu dokumentalnego udało się zarejestrować kulisy Filharmonii Narodowej oraz panującą tam atmosferę konkursowej presji. Jakub Piątek, reżyser, towarzyszy także bohaterom i bohaterkom w codziennym życiu, a film staje się dzięki temu wielowymiarowym obrazem utalentowanych ludzi o niezwykłych osobowościach. Zdjęcia odbywały się m.in. w Chinach, Rosji, Włoszech i we Francji.
Konkurs Chopinowski jest organizowany co pięć lat, od 1927 roku. To najstarszy tego typu konkurs na świecie, a w Warszawie rozpoczynali swoje kariery tak wielcy artyści jak Maurizio Pollini, Martha Argerich, Krystian Zimerman, Đặng Thái Sơn, Garrick Ohlsson,Rafał Blechacz czy Seong-Jin Cho. Zwyciezcą ostatniej, XVII edycji został Bruce Liu. W długiej historii Konkursu zwycięzcami zostało czterech Polaków: Halina Czerny-Stefańska (1949, ex aequo), Adam Harasiewicz (1955), Krystian Zimerman (1975) i Rafał Blechacz (2005). Zeszłoroczne przesłuchania oglądało na żywo ponad 44 milionów odbiorców z całego świata.
Dla wielu młodych pianistów konkurs to szansa zdarzająca się raz w życiu. Nie wszystkim uda się sięgnąć po najwyższe trofeum, ale reakcje bohaterów filmu dowodzą, że sama możliwość wystąpienia na scenie warszawskiej filharmonii jest doświadczeniem łączącym łzy zmęczenia i rozpaczy z ekstatyczną radością.
Reżyserem „Pianoforte” jest Jakub Piątek, którego debiut fabularny „Prime Time” zaistniał na festiwalu filmowym w Sundance w 2021 roku i jest dostępny na platformie Netflix. Film wyprodukował Maciej Kubicki z Telemark. Polskimi koproducentami są Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, Mazowiecki i Warszawski Fundusz Filmowy oraz MX35. Dokument powstał w koprodukcji także z nadawcami HBO Max i BBC Storyville i był dofinansowany przez Polski Instytut Sztuki Filmowej.
Przyszłoroczny Sundance Film Festival odbędzie się w dniach 19-29 stycznia.
Maria Fołtyn śpiewała na scenach całego świata, a przy tym niestrudzenie propagowała dzieła Moniuszki, by w końcu zorganizować Międzynarodowy Konkurs Wokalny jego imienia. Podczas wystawy „Maria Fołtyn in memoriam” zostaną zaprezentowane unikatowe fotografie, portrety sceniczne, kostiumy teatralne, afisze, statuetki, liczne odznaczenia i pamiątki ofiarowane z okazji festiwali Moniuszkowskich, wyjazdów zagranicznych i okrągłych jubileuszy związanych z karierą artystyczną. Motywem wiodącym pozostanie Halka – od debiutu śpiewaczki w tej partii na scenie gdańskiego Studia Operowego w 1949 roku – po dokonania reżyserskie i rozsławianie twórczości operowej Stanisława Moniuszki na światowych scenach operowych, od Hawany po Tokio i Osakę, poprzez Samarę, Stambuł, Nowosybirsk, Moskwę i Kraje Demokracji Ludowej.
Prezentowane na wystawie obiekty pochodzą w dużej mierze ze zbiorów prywatnych Artystki przekazanych Zespołowi Szkół Muzycznych im. Oskara Kolberga w jej rodzinnym Radomiu. Wystawę wzbogacą też zbiory Muzeum Teatralnego, Archiwum TW-ON, ORFEO Fundacji im. Bogusława Kaczyńskiego, Archiwum Towarzystwa Miłośników Muzyki Moniuszki, którego była założycielką i wieloletnim prezesem oraz prace scenograficzne Marii Jarosiewicz – autorki kostiumów scenicznych do ról moniuszkowskich, z którą Maria Fołtyn przez wiele lat współpracowała. Projekt plastyczny wystawy przygotowała Izabela Chełkowska, scenariusz: Maria Staniszewska.
Wydarzeniu towarzyszy koncert poświęcony Jej pamięci, w programie znajdą się arie i pieśni Stanisława Moniuszki. 13 grudnia o godzinie 19.00 wystąpią uczestnicy Akademii Operowej.
Maria Fołtyn studiowała w Polsce, m. in. u Adama Didura, Ady Sari i Iwo Galla, a także za granicą. Ukończyła również wydział reżyserii w warszawskiej PWST (1972). W latach 1949-1962 była solistką Opery Warszawskiej, gdzie stworzyła szereg wybitnych kreacji wokalnych, z Halką na czele w głośnej inscenizacji Leona Schillera (1953). Później związała się na stałe z teatrem operowym w Lipsku, gdzie zetknęła się z dziełami Wagnera (Senta w „Holendrze tułaczu”, Elsa w „Lohengrinie”, Elżbieta w „Tannhaüserze”). Współpracowała także z operą w Lubece, gdzie oprócz swej popisowej partii Toski, śpiewała m. in. Giuliettę w „Opowieściach Hoffmanna” Jacquesa Offenbacha i Amelię w „Balu maskowym” Giuseppe Verdiego. W latach 1967-1970 była solistką Teatru Wielkiego w Łodzi (m. in. Jarosławna w „Kniaziu Igorze” Aleksandra Borodina).
Występowała gościnnie na scenach operowych i estradach koncertowych niemal całego świata. Partię Halki zaśpiewała na wszystkich scenach operowych w Polsce, a także w Berlinie, Budapeszcie, Bukareszcie, Chicago, Hawanie, Helsinkach, Kijowie, Moskwie, Nowym Jorku, Ottawie, Pittsburgu, Saarbrücken i Toronto.
Jeszcze jako czynna zawodowo śpiewaczka podjęła dalsze studia, a swoje ogromne doświadczenie sceniczne wykorzystała w pracy reżyserskiej w kraju i za granicą. Zadebiutowała realizując „Halkę” na scenie Opera National w Hawanie (1971). Dała się poznać jako autorka bardzo odmiennych spektakli — od wielkiego repertuaru światowego („Faust” Charlesa Gounoda w Gdańsku, „Dama pikowa” Piotra Czajkowskiego i „Lunatyczka” Vincenza Belliniego w Bytomiu, „Łucja z Lammermooru” Gaetano Donizettiego w Krakowie), poprzez dzieła współczesnych kompozytorów („Lord Jim” i „Maria Stuart” Romualda Twardowskiego w Łodzi) aż po musical („Skrzypek na dachu” Jeryego Bocka w Łodzi) i hiszpańską zarzuelę („Cecilia Valdes” Gonzala Roiga, w Gdańsku i Poznaniu).
Szczególną pozycję w jej dorobku reżyserskim zajmuje repertuar polski: „Casanova” Ludomira Różyckiego, „Jadwiga, królowa Polski” Karola Kurpińskiego, „Legenda Bałtyku” Feliksa Nowowiejskiego, „Manru” Ignacego Paderewskiego, a zwłaszcza opery Moniuszki, których była niestrudzoną propagatorką w kraju i zagranicą. Maria Fołtyn zrealizowała „Straszny dwór” poza Polską w Bukareszcie, Tokio i Samarze. „Halkę” w Hawanie, Mexico City, Ankarze, Nowosybirsku, Osace i w Kurytybie.
W latach 1977-1998 pełniła funkcję dyrektora artystycznego Festiwali Moniuszkowskich w Kudowie Zdroju, w 1984 roku założyła Towarzystwo Miłośników Muzyki Moniuszki. Rok później została jego pierwszym prezesem. W 1992 roku zorganizowała I Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki i sukcesywnie wszystkie jego kolejne edycje. W 2000 roku została Honorowym Obywatelem swego rodzinnego miasta Radomia, była także doktorem honoris causa Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Zmarła w Warszawie 2 grudnia 2012 roku.
Spektakl w reżyserii Richarda Jonesa, który od niespełna dekady stanowi część repertuaru monachijskiej opery, był w przeszłości wystawiany m. in. w Metropolitan Opera w Nowym Yorku oraz w Welsh National Opera w Cardiff. Jego baśniowość odbiega nieco od pierwowzoru wykreowanego przez Braci Grimm. Przeplata się z elementami surrealizmu i groteski graniczącej z absurdem. I choć spektakl przeznaczony jest dla widzów od 6. roku życia, ma on wyraźne zadatki na opowieść grozy. Potęgują ją niezwykle plastyczne, utrzymane w klimacie bajkowego horroru, kostiumy oraz scenografia projektu Johna Macfarlane’a.
Daria Proszek, utalentowana mezzosopranistka młodego pokolenia, polskim widzom znana jest przede wszystkim z Opery Krakowskiej. W latach 2018-2019 wystąpiła w kilku tamtejszych produkcjach: „Giannim Schicchim” (reż. Włodzimierz Nurkowski), „Normie” (reż. Laco Adamik) i „Cyruliku sewilskim” (reż. Jerzy Stuhr).
Od sezonu 2019/2020 szlifowała swoje umiejętności w studiu operowym Bayerische Staatsoper. Dwa lata później dołączyła do zespołu solistów. Występowała u boku wielu uznanych w świecie śpiewaków, takich jak Anja Harteros, Ermonela Jaho, Erwin Schrott, Aleksandra Kurzak, Plácido Domingo, Ailyn Pérez, Lisette Oropesa, Bryn Terfel, Elena Pankratova czy Charles Castronovo.
Jaś będzie pierwszą główną rolą, jaką Daria Proszek zaśpiewa w Monachium. Artystka wystąpi tam w dwóch przedstawieniach: 10 i 18 grudnia.
„Zabawa”(„Play”) to pierwszy balet szwedzkiego choreografa Alexandra Ekmana przygotowany dla Opery Paryskiej. Nowatorski język tańca wywodzi się od najlepszych twórców współczesnego baletu. Pełen komunikatywnej energii spektakl łączy taniec, teatr, muzykę i śpiew w głębokiej, uroczystej, a czasem farsowej i pełnej humoru atmosferze. Afabularny i autorski spektakl jest zwariowanym pomieszaniem tańca klasycznego i nowoczesnego. Tancerze mają do dyspozycji efektowne i nieoczywiste rekwizyty, którymi poprzez bawią się na scenie. Ten balet to efekt eksperymentalnej kreacji. – Chcę Was zaskoczyć – mówi Alexander Ekman i tymi słowami kieruje się w całej swojej twórczości.
„Play” miał swoją światową premierę w Palais Garnier w grudniu 2017 roku. Choreograf wprowadza wykonawców na rozległy plac zabaw, gdzie puszcza się wodze emocjom i wyobraźni. Przy oryginalnej ścieżce dźwiękowej Mikaela Karlssona artyści uwalniają emocje i wyobraźnię.
Praca szwedzkiego choreografa przygląda się zabawie na różnych etapach życia i pyta, dlaczego dorośli wydają się tracić zdolność do oddawania się fantazji dziecięcych zabaw. Scenę zalewa potop 40 000 piłek. Ekman wciąga nas w swoje kapryśne historie i szalone tańce, sprawiając, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zapominamy o codzienności. To taniec chwili stworzony z głupoty i dziecięcej spontaniczności. Od choreografii, przez kostiumy, po lawinę rekwizytów na scenie, świat „Play” zaskakuje pod każdym względem.
Alexander Ekman, zanim zajął się choreografią, był tancerzem dwóch legendarnych zespołów: Nederlands Dans Theater i Cullberg, które wciąż niezmiennie nadają ton nowoczesnemu tańcowi na świecie. Artysta współpracuje na całym świecie z takimi zespołami jak Cullberg Ballet, Compañia Nacional de Danza Goteborg Ballet, Iceland Dance Company, Bern Ballet, Cedar Lake Contemporary Dance, Ballet de l’Opéra du Rhin, Royal Swedish Ballet i Norwegian National Ballet. Ekman tworzy produkcje również dla festiwali, takich jak francuski Europa Danse i Międzynarodowy Festiwal Tańca w Atenach. Ekman często komponuje muzykę i opracowuje dekoracje do własnych dzieł.
Przedstawienie przygotowane przez balet Opéra national de Paris. Spektakl trwa około 2 godzin. Retransmisja odbędzie się w poniedziałek 12 grudnia, pełna lista kin znajduje się tutaj.
Akademia Operowa Teatru Wielkiego – Opery Narodowej to perspektywiczny program wspierania rozwoju kariery zawodowej młodych, utalentowanych artystów sztuki operowej. Realizowany jest z powodzeniem od 2011 roku. Podczas Akademii odbywają się regularne warsztaty i kursy mistrzowskie, indywidualne konsultacje wokalne, aktorskie i językowe. Organizowane są także koncerty w Operze Narodowej i innych miejscach w kraju i za granicą, a także własne produkcje sceniczne.
Stałymi profesorami Akademii są: Izabela Kłosińska, Olga Pasiecznik, Katelan Trần Terrell oraz Michał Biel. W gronie pedagogów gościnnych znaleźli się m.in.: Dearbhla Collins, Helmuth Deutsch, Brian Dickie, Andrzej Dobber, Hedwig Fassbender, Dale Fundling, Anita Garanča, Brenda Hurley, Vesselina Kasarova, Tomasz Konieczny, Mariusz Kwiecień, Topi Lehtipuu, Sergei Leiferkus, Jerzy Marchwiński, René Massis, Sophia Muñoz, Lech Napierała, Eytan Pessen, Maciej Pikulski, Ewa Podleś, David Pountney, Matthias Rexroth, Neil Shicoff, Dmitry Vdovin, Edith Wiens. Młodzi śpiewacy mają możliwość pracy nie tylko z wybitnymi śpiewakami i pedagogami, jak również z pianistami, a także reżyserami operowymi.
Ważną platformą realizacji Programu „Akademia Operowa” jest działalność Teatru Wielkiego w ramach Europejskiej Sieci Akademii Operowych ENOA – projektu unijnego, jednoczącego 13 instytucji kultury z 10 państw. Wybrane warsztaty Akademii realizowane są w ramach ENOA; ponadto Akademia finansuje udział swoich adeptów w warsztatach zagranicznych realizowanych przez instytucje partnerskie.
„Akademia Operowa” Teatru Wielkiego – Opery Narodowej może się już poszczycić licznymi sukcesami swych adeptów i absolwentów na znaczących konkursach muzycznych oraz na scenach operowych w kraju i za granicą, m. in.: w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, Opernhaus Zürich, Teatrze Bolszoj w Moskwie, Royal Opera House Covent Garden, Oper Frankfurt, Staatsoper Stuttgart, Komische Oper Berlin i Opéra National de Paris.
10 grudnia usłyszymy tegorocznych uczestników „Akademii Operowej”. Wystąpią: Oleksandra Diachenko, Katarzyna Drelich, Magdalena Lucjan, Solomiia Pavlenko, Mariana Poltorak, Zuzanna Nalewajek, Mariana Poltorak, Sylwia Ziółkowska, Paweł Horodyski, Jakub Foltak, Adrian Janus, Aleksander Kaczuk-Jagielnik, Jan Kubas, Grzegorz Pelutis, Szymon Raczkowski. Jako pianiści towarzyszyć im będą: Tetiana Boilo, Klara Janus, Rozalia Kierc, Gabriela Lasota. Kamila Łopatka, Weronika Mackiewicz, Aleksandra Moliszewska, Natalia Pawlaszek, Paulina Storka, Matteo Zoli.
W programie znajdą się utwory: Georga Friedricha Händla, Gustava Mahlera, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Gioachina Rossiniego, Richarda Straussa, Carla Marii von Webera. Koncert odbędzie się 10 grudnia, w Salach Redutowych im. Fryderyka Chopina w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej.
Luo Jintang otrzymał także Nagrody Specjalne, m. in. za najlepsze wykonanie arii polskiej oraz dla największej osobowości artystycznej Konkursu (wraz z Magdaleną Stefaniak – to wyróżnienie ufundowane jest Sekcję Teatrów Muzycznych Związku Artystów Scen Polskich – Stowarzyszenie w Warszawie). Tenor, zaproszony też przez Wiktora Bockmana, Dyrektora Festiwalu Opernspiele Munot w Schaffhausen (Szwajcaria) wystąpi tam w koncercie.
Jury pod przewodnictwem prof. dr hab. Ryszarda Karczykowskiego nagrodziło także Chinkę Yao Li (II nagroda) oraz Polkę Magdalenę Stefaniak (III nagroda). Wszyscy laureaci zostali zaproszeni przez Filharmonię Krakowską (występ w 2023 roku).
Wyróżnienia ufundowane przez Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego otrzymali Agnieszka Karpińska, Iwona Wall oraz Adam Dobek.
Luo Jintang, Yao Li, Magdalena Stefaniak, Iwona Wall oraz Filip Rutkowski wystąpią, na zaproszenie Centrum Kultury w Krynicy-Zdroju i Dyrektora Artystycznego 56. Festiwalu Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju wystąpią Festiwalu. Pełna lista nagród znajduje się tutaj.
Podczas IX Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju Profesor Tadeusz Pszonka otrzymał Wyróżnienie Specjalne za wybitne osiągnięcia w sztuce wokalno – aktorskiej na scenach teatrów muzycznych, za całokształt pracy artystycznej, jak również za działalność na rzecz ZASP. Nagroda została przyznana Sekcję Teatrów Muzycznych Związku Artystów Scen Polskich – Stowarzyszenie w Warszawie. A wręczył ją Przewodniczący Sekcji, znakomity polski tenor Sylwester Kostecki.
Nagrodzony w podziękowaniach powiedział: Wyjątkowa, szczególnie wzruszająca i ważna dla mnie była to chwila. To chwila, którą zapamiętam nie tylko ze względu na miejsce i okoliczności, ale przede wszystkim ze względu na to, że otrzymałem ją od środowiska śpiewaczego, muzycznego, teatralnego w uznaniu moich poczynań różnego rodzaju na rzecz kultury polskiej. Nie mogło być piękniejszej okoliczności i piękniejszego miejsca.
Międzynarodowy Konkurs Sztuki Wokalnej im. Ady Sari jest najstarszym konkursem wokalnym w Polsce. Obywa się co dwa lata i szybko stał się czymś więcej niż tylko rywalizacją śpiewaków na scenie. Promuje sztukę operową lokalnie, w Małopolsce, na poziomie krajowym i międzynarodowym. To właśnie w Nowym Sączu, na konkursowej scenie, swoje kariery zaczynali tacy artyści jak: Piotr Beczała, Andrzej Dobber, Anna Simińska, Aleksandra Kubas-Kruk, Hanna Elisabeth Müller, Miriam Albano czy Arnold Rutkowski.
Wielką zaletą Konkursu jest międzynarodowe jury złożone z wpływowych postaci sztuki wokalnej, w tym „łowców talentów”. Zwycięzcom zostaną wręczone nagrody oddzielnie dla głosów męskich i żeńskich, a także wyróżnienia i nagrody specjalne.
Zgłoszenia na Konkurs można przesyłać do 16 stycznia 2023 roku
Warto przypomnieć, że Międzynarodowy Festiwal i Konkurs Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu powstał dzięki dwóm wybitnym postaciom kultury: profesor Helenie Łazarskiej, pedagog śpiewu oraz Antoniemu Malczakowi, byłemu dyrektorowi Małopolskiego Centrum Kultury SOKÓŁ. Od 2014 roku funkcję Dyrektora Artystycznego Festiwalu i Konkursu pełni znakomita mezzosopranistka Małgorzata Walewska.
Konkurs rozpocznie się 6 maja przesłuchaniami I etapu, a zakończy Koncertem Laureatów 13 maja 2023 roku. Zgłoszenia na Konkurs można przesyłać do 16 stycznia 2023 roku, a wszystkie szczegóły i regulamin są dostępne na stronie: adasari.pl. Organizatorem Międzynarodowego Festiwalu i Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari jest Małopolskie Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu. Współorganizatorem XX edycji będzie Opera Krakowska.
ORFEO Fundacja im. Bogusława Kaczyńskiego będzie jednym z patronów medialnych tego wydarzenia, a także jednym z fundatorów nagrody pozaregulaminowej.
W maju 2022 roku utwór Szymanowskiego został po raz pierwszy wystawiony na deskach Opery Szczecińskiej. Spektaklem w reżyserii Rafała Matusza dyrygował Jerzy Wołosiuk. Ta premiera była ogromnym wyzwaniem dla teatru, a szczególną okazją stał się jubileusz 65-lecia teatru. Dzieło zaprezentowano w międzynarodowej obsadzie z udziałem ok. 150 artystów. Obok solistów, orkiestry, baletu i chóru Opery na Zamku wystąpili soliści gościnni oraz chór Theater Vorpommern i Szczeciński Chór Chłopięcy „Słowiki”.
I tak będzie tym razem. W tytułowej roli po raz pierwszy w tej roli w swoim rodzinnym mieście wystąpi polski bas-baryton Łukasz Goliński. Artysta regularnie pojawia się w największych teatrach operowych w kraju i za granicą, m. in.: w londyńskiej Royal Opera House, Gran Teatre del Liceu, berlińskiej Staatsoper, operach w Hamburgu i Franfurcie, Swedish National Opera, a także w operach w Rzymie i Pradze.
– Partia Rogera to jedna z najbardziej wymagających ról, jakie przyszło mi zaśpiewać – opowiada artysta w rozmowie z Magdaleną Jagiełło-Kmieciak. – Nieczęsto mam okazję wystąpić w rodzinnym mieście, tym bardziej ucieszyła mnie propozycja zaśpiewania roli Króla Rogera. Od pewnego czasu jest to tytuł zdobywający światowe sceny operowe. Zasłużenie. To znakomita muzyka, którą odkrywam za każdym razem na nowo. – Miałem okazję zaśpiewać partie Rogera w kilku miejscach na świecie. Spektakle w Warszawie, Sztokholmie i Pradze były koprodukcją tych teatrów w reżyserii Mariusza Trelińskiego. Muszę przyznać, że było to bardzo ciekawe doświadczenie. Po raz pierwszy na scenie zaśpiewałem tę partię w Warszawie, następnie w Sztokholmie i pomimo, że była to ta sama produkcja, to czułem, że i spektakl, i postać rozwija się z każdym dniem. Spektakle w Pradze niestety zostały odwołane przez covid. Kolejną produkcją, w której mogłem się zmierzyć z rolą Króla Rogera, była reżyserowana przez Johannesa Eratha. Było to zupełnie inne spojrzenie na libretto. Każda z tych reżyserii dała mi coś nowego w tej ważnej dla mnie postaci. Tym bardziej jestem ciekaw, jak zostanie odebrana ta rola w szczecińskiej inscenizacji, w reżyserii Rafała Matusza.
Łukasz Goliński pojawi się w Szczecinie dwukrotnie, 17 i 18 grudnia. Partnerować mu w głownych rolach będą Juan Noval-Moro i Pavlo Tolstoy (w roli Pasterza), Ewa Tracz i Joanna Tylkowska-Drożdż (jako Roksana) oraz Tomasz Madej i Paweł Wolski (jako Edrisi). Zadyryguje Maestro Jerzy Wołosiuk.
Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie, aby zapewnić Tobie najlepsze wrażenia, zapamiętując Twoje preferencje i powtarzające się wizyty. Klikając „Akceptuj wszystko”, wyrażasz zgodę na użycie WSZYSTKICH plików cookie. Możesz jednak odwiedzić „Ustawienia plików cookie”, aby wyrazić kontrolowaną zgodę.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Funkcjonalne pliki cookie pomagają w wykonywaniu pewnych funkcji, takich jak udostępnianie zawartości witryny na platformach mediów społecznościowych, zbieranie informacji zwrotnych i inne funkcje stron trzecich.
Wydajnościowe pliki cookie służą do zrozumienia i analizy kluczowych wskaźników wydajności witryny, co pomaga zapewnić lepsze wrażenia użytkownika dla odwiedzających.
Analityczne pliki cookie służą do zrozumienia, w jaki sposób odwiedzający wchodzą w interakcję ze stroną internetową. Te pliki cookie pomagają dostarczać informacje o wskaźnikach liczby odwiedzających, współczynniku odrzuceń, źródle ruchu itp.
Reklamowe pliki cookie służą do dostarczania odwiedzającym odpowiednich reklam i kampanii marketingowych. Te pliki cookie śledzą odwiedzających w witrynach i zbierają informacje w celu dostarczania dostosowanych reklam.
Niezbędne pliki cookie są absolutnie niezbędne do prawidłowego funkcjonowania witryny. Te pliki cookie zapewniają anonimowe działanie podstawowych funkcji i zabezpieczeń witryny.
