Ten jedyny w swoim rodzaju wieczór został zorganizowany 9 września w auli Regionalnego Ośrodka Badań i Rozwoju AWF. Był popisem zdolności wokalnych znanego już w Białej Podlaskiej wybitnego śpiewaka operowego i musicalowego, aktora i reżysera Zbigniewa Maciasa oraz śpiewaczki operowo-operetkowej Małgorzaty Długosz. Gościem wieczoru była Joanna Jakubas, prezentująca wydany w tym roku, wyjątkowo urokliwy album My New Wings. Publiczność odebrała je z przyjemnością i łezką wzruszenia, bo też wybór utworów był niecodzienny.

Przed koncertem prowadzonym przez Gabrielę Kuc–Stefaniuk, rzeczniczkę prezydenta miasta Biała Podlaska i Krzysztofa Korwina–Piotrowskiego, dyrektora artystycznego festiwalu, prezydent Michał Litwiniuk gorąco podziękował Fundacji ORFEO im. Bogusława Kaczyńskiego. Dzięki niej na bialskich scenach można słuchać artystów z najwyższej półki, gwarantujących wyjątkowe doznania duchowe. Prezydent wręczył przewodniczącemu rady Fundacji Zbigniewowi Napierale i zasiadającej w radzie Barbarze Kaczmarkiewicz okolicznościowe grawertony.

Program wieczoru wspomnień i wzruszeń wypełnił muzyką zespół profesora Akademii Muzycznej w Łodzi Adama Manijaka. Publiczność usłyszała na początku instrumentalną wersję kompozycji Henryka Warsa z 1935 r. „Powróćmy jak za dawnych lat”, wykorzystaną w filmie „Manewry miłosne” przez Tolę Mankiewiczównę i Aleksandra Żabczyńskiego.

Atmosferę lat trzydziestych podtrzymał Zbigniew Macias utworem „Już nie zapomnisz mnie”, znanym z filmu „Manewry miłosne”, zaś Małgorzata Długosz – interpretacją piosenki „Nie kochać w taką noc to grzech”, znaną z filmu „Ada to nie wypada” z 1936 r. Publiczność nie żałowała oklasków. Nastrojowo zabrzmiał romans „Kto mi samotność osłodzi” w kapitalnej interpretacji Zbigniewa Maciasa.

Urzekający klimat wywołała też Małgorzata Długosz piosenką Hanki Ordonówny „Na pierwszy znak”, znaną z filmu „Szpieg w masce” z 1933 r. Potem było jeszcze piękniej. Niesamowite wrażenie zrobił duet Zbigniewa Maciasa i Małgorzaty Długosz we wzruszającej pieśni ukraińskiej, dedykowanej wszystkim matkom „Moja matko, ja wiem”, wykonywanej niegdyś przez nieodżałowanego Bernarda Ładysza.

Przerywnikiem w muzycznej podróży przez lata trzydzieste okazał się nieco odmienny w stylu blok muzyczny Joanny Jakubas, prezentujący jej wyjątkowo poruszające i urzekające pięknem nagrania dokonane niedawno z London Symphony Orchestra. Aranżacje przygotował dyrygent i kompozytor Nick Ingman, a producentem płyty był laureat Oscara Jan A. P. Kaczmarek. W pierwszym bloku sopranistka zachwyciła anielskim głosem w czterech utworach: „Memory”, „Hallelujah”, „Caruso” i „La vie en rose”. Zachwycona publiczność przyjęła je owacjami na stojąco.

W dalszej części koncertu zespół muzyczny Adama Manijaka przedstawił instrumentalne wariacje przedwojennych piosenek Henryka Warsa. W sentymentalnej aurze perełek filmowych Małgorzata Długosz zaśpiewała wielki szlagier Zuli Pogorzelskiej „Ja się boję sama spać”. Zbigniew Macias uraczył słuchaczy przebojem Eugeniusza Bodo „Umówiłem się z nią na dziewiątą”, zaprezentowanym w filmie „Piętro wyżej” z 1937 r. Bardzo dobrze przyjęta została następna interpretacja Zbigniewa Maciasa, tym razem arii „Morze szumiące, kołyszące szumem fal” z operetki „Panna wodna” Jerzego Lawiny-Świętochowskiego.

„Tangolita” z operetki „Bal w Savoyu” Paula Abrahama, wykonana z wdziękiem przez Małgorzatę Długosz, poprzedziła doskonale znaną, choć rzadko już prezentowaną w radiu piosenkę „Cicha woda brzegi rwie” w interpretacji Zbigniewa Maciasa. Ten żartobliwy szlagier wylansował w latach 60. minionego wieku Zbigniew Kurtycz, spodobał się słuchaczom tak bardzo, że brawa nie milkły długo.

W drugim wejściu Joanna Jakubas uraczyła słuchaczy czterema utworami z płyty „My New Wings”: „Historia de un Amor”, „Besame Mucho”, „Nights in White Satin” i „Tango to Evora”. Publiczność była zachwycona.

Z prawdziwą przyjemnością wysłuchano operetkowej arii „Juliszka z Budapesztu”. Utwór z „Błękitnej maski” Freda Raymonda wykonał z godną podziwu elegancją Zbigniew Macias. Operetkową serię podtrzymała kolejna, wspaniała aria „Czardasz Maricy” z „Hrabiny Maricy” Imre Kalmana w wykonaniu Małgorzaty Długosz. Zachwyt publiczności i łzy wzruszenia wywołała interpretacja Zbigniewa Maciasa piosenki „Ach, te baby”, znanej z wykonania Eugeniusza Bodo w filmowym melodramacie „Zabawka” z 1933 r. Popisy obojga artystów zakończyły dwa duety. Rozbawieni słuchacze otrzymali nastrojową piosenkę „Nasza jest noc” z repertuaru Mieczysława Fogga oraz „Powróćmy jak za dawnych lat”. Po ukłonach, kwiatach i owacji na stojąco, na bis artyści zaśpiewali „Time to Say Goodbye”, światowy przebój wylansowany przez Andrea Bocelliego i Sarah Brightman. Radość publiczności nie znała granic.

Otwierając Festiwal im. Bogusława Kaczyńskiego, prezydent miasta Michał Litwiniuk powiedział: To już czwarta edycja festiwalu, który trzema poprzednimi wyrobił sobie markę i wyniósł Białą Podlaską do przestrzeni ogólnopolskiej. Nasz festiwal ma wyjątkową publiczność, prezentuje wyjątkową muzykę w wykonaniu wyjątkowych artystów. Dokładnie taki był jego patron Bogusław Kaczyński – wyjątkowy za życia i nieodżałowany, gdy od nas odszedł. Pozostało po nim wspaniałe dziedzictwo człowieka szczególnie utalentowanego, unikalnego promotora muzyki i kultury wysokiej. Jesteśmy wdzięczni, że możemy współpracować z jego przyjaciółmi, z którymi założył Fundację ORFEO. Dziś powracają oni do rodzinnego miasta mistrza mowy polskiej z festiwalowym dziełem.

Artura Barcisia znaliśmy dotąd z ekranów telewizyjnych, jako świetnego aktora i odtwórcę niezapomnianej roli Arkadiusza Czerepacha w serialu „Ranczo”. Tym razem pokazał się w roli reżysera „Zemsty nietoperza”, uznawanej za szczytowe osiągnięcie Johanna Straussa. Przed premierą widowiska Teatru Muzycznego z Lublina (wystawionego po raz piąty w 70 – letniej historii tego teatru) reżyser obiecał łamanie form i konwencji, dystans i poczucie humoru, aby publiczność przeżyła „zmurszałą formułę operetkową” na nowo. Słowa dotrzymał. Inscenizacja Barcisia skrzy się dowcipem, lekkością i świetną interpretacją libretta, spolszczonego przez Juliana Tuwima.

Częste zwroty akcji, wyśmienity humor i doskonałe głosy solistów zrobiły niesamowite wrażenie. W przekonaniu osób, które tego wieczoru zasiadły w amfiteatrze, była to prawdziwa uczta. Bialska publiczność poczuła się zachwycona fantastycznie brzmiącymi melodiami Straussa (walc, polka, czardasz, arie, duety, ansamble), wachlarzem możliwości wokalnych solistów oraz urozmaiconymi (zwłaszcza w drugim akcie balu) kostiumami. Na szczególne uznanie zasłużył Jan Jakub Monowid. Jego głos w roli księcia Gigi brzmiał olśniewająco. Doskonale aktorsko i wokalnie wypadła Paulina Janczaruk, odgrywająca rolę służącej Adeli. Jej koloraturowy śpiew (zwłaszcza w słynnej arii „Taki pan, jak pan”) zasługiwał na najwyższe pochwały. Świetnie zaprezentował się Łukasz Ratajczak w roli Alfreda, kochanka Rozalindy. Po mistrzowsku zagrał znany z występów w Białej Podlaskiej Zbigniew Macias. Jego rola nadużywającego alkoholu dozorcy więziennego Froscha rozbawiła publiczność do łez.

Atutem lubelskiego widowiska była olśniewająca muzyka Straussa, po mistrzowsku wykonywana przez orkiestrę teatru pod dyrekcją Łukasza Sidoruka oraz pełna zwrotów i intryg komediowa akcja. Publiczności przypadły do gustu nowoczesne pomysły reżysera, ożywiające akcję operetki (zabawny film na tle współczesnej „scenografii” Lublina, telefony komórkowe wykorzystywane do wykonywania selfie aktorów, czy komentarze do akcji wyświetlane w formie napisów). Na scenie błyszczała nie tylko siódemka solistów, ale też doskonale przygotowane zespoły chóru i baletu.

Dyrektorowi festiwalu (i znakomitemu konferansjerowi) Krzysztofowi Korwinowi-Piotrowskiemu należą się słowa uznania za pomysł zaproszenia zespołu Teatru Muzycznego z Lublina do Białej Podlaskiej. Trudno byłoby wymyśleć bardziej efektowną inaugurację festiwalu.

Po zakończeniu spektaklu prezydent Michał Litwiniuk podziękował gorąco aktorom za wspaniałe przeżycie artystyczne, a dyrektor Teatru Muzycznego Kamili Lendzion wręczył okolicznościowy dyplom.